Inspiral Carpets / Δρόμοι, άνθρωποι, στιλ, ιδέες, τάσεις, γεύσεις, ήχοι, τέχνη και urban μητροπολιτικό πρόσημο. Μια καθημερινή ανταπόκριση με όλα τα νέα και σφραγίδα 100% Θεσσαλονίκη.
Με το που έρχεται η περασμένη Δευτέρα, τα παλιοκαιρίσια τρύπια Adidas, παρέα με ένα μαύρο Stone Island αδιάβροχο παρκά, ενθύμια διαβίωσης από την ηρωική δεκαετία του ’90, έπιασαν να μου γανώνουν το κεφάλι: «Εμάς να διαλέξεις. Εάν πήγαινες στην Kid Moxie ή στους Kosheen που παίζουν ίδια νύχτα στη Θεσσαλονίκη με τα Χαλιά, δεν θα μας πολυαφορούσε. Αλλά για τους Inspiral Carpets μας πέφτει και μας παραπέφτει λόγος σχετικά με τι θα φορέσεις».
Την Τρίτη τα Adidas και το Stone Island έβαλαν στο κόλπο και τα μαλλιά, «δεν πιστεύω να μας πας έτσι στους Inspiral Carpets» τσαμπουκαλεύτηκε η κώμη. Έπιασα το υπονοούμενο και την πήρα τάπερ με την ψιλή.
Rave on: Την Τετάρτη αυτονομήθηκε το βάδισμά μου, περπατούσα την Αλεξάνδρου Σβώλου κι αίφνης λες και μια άγνωστη δύναμη έβαλε το σώμα σε αυτόματο πιλότο, βρέθηκα στο 5 της Μαργαρίτη Δημητρίου στο Noise Records. «Ανακοίνωσαν πως θα τους ανοίξεις με σπέσιαλ σετ από βινύλια» είπα, «αλήθεια είναι» απάντησε ο Αυρήλιος Κουκούτσης.
Διακόπτω για διαφημίσεις: Εάν δεν ήταν ο Έιβριλ, ίντι ροκ κοινότητα από τα 90s ως το τώρα, σιγά και μην είχαμε εδώ στη μεϊνστριμμενοσκυλούπολη. Μετρημένα ήταν τα κόζια. Αυτός, Ράδιο 88μισό και Πορτοκάλογλου με εκπομπές και ντιτζεϊλίκια στα Μπαχτσέ Τσιφλίκ της Περαίας και της Βογατσικού, Art House μερικά χρόνια αργότερα στη θέση του, μεταγραφή από την πίστα του Μύλου, Noise Records Αυρήλιος, ο Πάκης Τζιλής στον Λωτό, ο Ιάκωβος Κομνηνός (the unstoppable music sex machine) στο Berlin, oι Δημήτρηδες Χασιούρας και Βόγλης (σήμερα ο ένας στο Τσιν Τσιν της Αθήνας και ο άλλος στο Tiki bar των πέριξ της Ακρόπολης), αυτοί ήταν που μύησαν τη Θεσσαλονίκη στο μπριποπάκι το ορίτζιναλ και τις κιθάρες τις εμψυχωτικές.
Τέλος πάντων, έρχεται η Πέμπτη. Στο ράδιο με πιάνει μια μούρλα και πυρπολώ πρωινιάτικα με Joe και Spitfire (taking me higher on the clouds today). Όχι πως η Παρασκευή πήγε αλλιώς: Beast Inside, Dragging Me Down, Saturn 5 (you really were the greatest sight), μήνυμα στο viber: «Πρώτο ποτό στον Ιπποπόταμο, Ροτόντα στις 9. Μετά στο WE». «Από νωρίς γιατί», παρενέβη η κοινοπραξία Adidas, Stone Island και κώμης κουρεμένης με την κατώτατη σκάλα, «και το σαπόρτ δεν πρέπει να χαθεί».
Ολόσωστη παρατήρηση: Οι Ta Toy Boy (Μήλιος, Μπέγκας και Λανόπουλος), μια μπαντάρα και μισή, βγήκαν ακριβώς στις 10. Κατάσταση πραγμάτων ως τη στιγμή εκείνη με μία λέξη «συγκινητική», με δύο λέξεις «καλός χαμός», με τρεις λέξεις «και εσείς εδώ;» Όλη η Θεσσαλονίκη cool as fuck και όλοι οι παριστάμενοι κομπλέ και σωστά ζεσταμένοι από το σετ του Αυρήλιου.
Νά τοι κι οι γάτοι, ο Κλιντ Μπουθ παίρνει θέση στη φαρφίσα, ο Γκρέιαμ Λάμπερτ στο κιθαρόνι, στο μπασάκι το κοφτερό ο Μάρτιν Γουάλς, ο Στέφεν Χολτ στη φωνή, ο Κεβ Κλαρκ στα ταμπούρα και τα χάι χατ και με το πρώτο τραγούδι παίρνουν κεφάλια: Commercial Rain. Ακολουθούν Generation και Here Comes the Fall και από εκεί και μετά το έχω δίπορτο: το ένα αυτί απολαμβάνει ένα καραμπουζουκλίδικο ψυχεδελικό, bubble gum, ίντι ποπ και κουνισταράδικο λάιβ και το άλλο ακούει τα τάπερ μαλλιά, τα Adidas και το Stone Island να θυμούνται αλτέρνατιβ πράγματα διάφορα. Τύπου «ο Σάκης Κοροβέσης ο αρχετυπικός ίντι, καλέ, δεν είναι αυτός με το πουκάμισο το Ben Sherman», «τι τύχη καλή είχαμε εκεί στον Μύλο να δούμε Inspirals, Stereolab, Echobelly, Suede, Beautiful South, Tindersticks κι όλη τη βρετανίλα την καλή», «όπως μας βλέπω, μόλις γυρίσει σπίτι, θα μας ξανακλειδώσει στο ντουλάπι που φυλάει τα ενθύμια της υψηλής ρακοσυλλεκτικής τα οποία, ως γνωστόν, ρούχα, τρίχες και αναμνήσεις τα επαναφέρει κάθε που τέτοια ωραία και ευγενή θεάματα έρχονται στη Θεσσαλονίκη, τον πιάνουν οι συγκινήσεις του και επί τούτου μας ξεκλειδώνει».
Μεγάλη νύχτα. Τρυφερή νύχτα, «τι να σου πω, γνώμη σου, εμένα σε μνημόσυνο μου φάνηκε ότι πήγες και είναι πολύ παθέτικ, να ξέρεις, αυτές οι τουριστικές καταδρομές στα νιάτα σου, grow up». Έβαλα τα παλιά παπούτσια και το παρκά στην ντουλάπα (ως την άλλη φορά!) και όλη τη νύχτα άκουγα στον ύπνο μου σε ριπίτ το This is How it Feels. Είχε δίκιο. Αλλά ένα κάποιο δίκιο είχαν και τα Adidas, το Stone Island και η σκάλα ένα της κουρευτομηχανής, με φωνές που έτριζαν σαν αλάδωτες πόρτες.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
13°
