Τι σηκώνει έναν άνθρωπο σαν τον Μπρους Σπρίνγκστιν από το κρεβάτι και τον στέλνει στο στούντιο ή σε περιοδεία; Ποια είναι αυτή η τρομερή δύναμη που είναι ικανή να κινητοποιήσει μια βασανισμένη ψυχή, μια καταθλιπτική διάθεση, μια ματαιοδοξία που έχει σκάσει από ικανοποίηση, ένα λαϊκό παιδί που δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα που να μην κατάφερε, καμία δόξα και επιτυχία που να μη γεύτηκε;
Τι ώθησε έναν τύπο σαν «το αφεντικό», που όλες οι μετρήσεις λένε πως αν έβαζε για δήμαρχος του Νιου Τζέρσεϊ θα έβγαινε οπωσδήποτε ανεξαρτήτως αντιπάλου κι αν έβαζε υποψηφιότητα για πρόεδρος των ΗΠΑ θα είχε εξαιρετικά πολλές πιθανότητες να εκλεγεί, να κάνει ένα ακόμη άλμπουμ, σχεδόν κολλητά με το «Wrecking Ball»;
Ίσως είναι ο φόβος πως αν σταματήσει να τρέχει από δίσκο σε γιγαντιαίες περιοδείες και πάλι απ’ την αρχή, θα πέσει μέσα στη «μαύρη τρύπα» που προσπαθεί να αποφύγει. Ίσως είναι η αποδοχή του ρόλου που του έχουν προσδώσει τα Μέσα, πως είναι «η συνείδηση» της Αμερικής, πράγμα που αντικατοπτρίζεται και σε αυτό το –λίγο απ’ όλα– άλμπουμ με επιλογές τραγουδιών που έχουν από καταπίεση της εργατικής τάξης μέχρι βία στους δρόμους και από το χάσμα πλούσιων και φτωχών μέχρι την εσωτερική μετανάστευση για το μεροκάματο, τα θύματα του Βιετνάμ αλλά και την «απαραίτητη» αισιοδοξία και προσευχή.
Ίσως όμως να είναι και το κυνήγι αυτού του «τρίτου στοιχείου», που είναι για τους δημιουργούς ό,τι είναι για τους αθλητές το κυνήγι της αδρεναλίνης. Το «τρίτο στοιχείο» το αναφέρει και στη βιογραφία του: «Εντάξει, δεν γίνεται να είναι απλά μαθηματικά. Πρέπει να υπάρχει μια μυστηριακή διάσταση. Κι όταν φτάνει αυτό το τρίτο στοιχείο είναι κάπως σαν ένα κι ένα να κάνουν τρία». Αυτός ο συλλογισμός υπάρχει και σ’ ένα τραγούδι του άλμπουμ, όπου ο Σέξπιρ συναντάει τον Αϊνστάιν και του μαθαίνει πως «μπορεί ένα κι ένα να κάνουν τρία κι αυτό είναι ποίηση».
Όποιες κι αν είναι οι αφορμές, η αιτία φαίνεται να είναι το τσίγκλισμα που κάνει στη δημιουργική του διάθεση η συνάντησή του με τον κιθαρίστα Tom Morello (ex Rage Against the Machine), που τον ξαλαφρώνει κάπως από τη «συζυγική» σχέση με τους E Street Band (αν και συμμετέχουν εδώ κι εκεί, ακόμη και οι αποθανόντες Clarence Clemons και Danny Federici) και του δημιουργεί την επιθυμία να ξαναδουλέψει πάνω σε παλιό υλικό με έναν άλλο ήχο αλλά και να διασκευάσει αγαπημένα του τραγούδια και μάλιστα με επιλογές έκπληξη από τους Τhe Saints, τους Suicide και τους Havalinas.
Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του «εμβόλιμου» άλμπουμ είναι μεν σεβαστικό και καλοπροαίρετο αλλά άνισο και ανομοιογενές, με δυνατές στιγμές, ωραία παιξίματα αλλά χωρίς να είναι παρόν αυτό το «τρίτο στοιχείο» που θα έδινε πραγματική αξία στο δίσκο. Το βέβαιο είναι πως στο παρελθόν έχει συναντηθεί μαζί του και το ότι η δύναμη της μουσικής τον κάνει να σηκώνεται από το κρεβάτι του αναζητώντας το σημαίνει πως μια φλόγα καίει ακόμα μέσα του.
16°
