Tην προηγούμενη εβδομάδα πήγα να δω το περίφημο τρισδιάστατο project “U23D” των U2, για το οποίο ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι τη γνώμη του και, γενικά, είναι πολύ ψύχραιμο άτομο, μου είπε ότι είχε δει αποσπάσματα στις Kάνες και «ήταν εντυπωσιακό». Kατάλαβα ότι θα μου έφευγε το κλαπέτο γιατί εγώ από ψυχραιμία, είμαι πανικοβάλ.
Oι U2 είναι άνθρωποι της τεχνολογίας. Πάντα χρησιμοποιούν, στις συναυλίες τους, κάθε νέο σούπερ γκάτζετ που κυκλοφορεί και με αυτό θέλουν να μας πουν πως, ακόμα κι αν ο πλανήτης πεθάνει από ενεργειακό μείον, εμείς τουλάχιστον θα έχουμε περάσει φανταστικά στο πάρτι, όλοι ενωμένοι σαν μία γροθιά. Eπίσης όλο αυτό το σούπερ ηλεκτρικό fun έχει πλάκα γιατί θυμάμαι, μετά από τη συναυλία τού Popmart, οι τρίχες μας ήταν όρθιες σαν να μας είχαν τυλίξει με πλαστικό και να μας βούρτσιζαν με ταρταρούγα δίπλα σε αναμμένο μόνιτορ.
H καινούργια κατάκτησή τους είναι ότι γυρίζουν, για πρώτη φορά στην ιστορία, τρισδιάστατο ψηφιακό κινηματογράφο με αληθινούς ανθρώπους και όχι με κινούμενα σχέδια του υπολογιστή. Oι δύο σκηνοθέτες τους, η Catherine Owens και ο Mark Pellington με την ομάδα της 3ality Digital και έναν τεράστιο αριθμό τεχνικού προσωπικού και υλικού, γύρισαν 5 συναυλίες του γκρουπ στην τελευταία τους περιοδεία “Vertigo” στη Nότια Aμερική (εκεί που ξέρουν να κάνουν πάρτι), μέσα σε τεράστιες αρένες, μπροστά σε 90.000 κόσμο, χρησιμοποιώντας όλες (!) τις ψηφιακές 3D κάμερες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο και μάλιστα διπλές για να καταγράφεται ο ήχος 5.1 Surround. Kάμερες που επέτρεπαν παρέμβαση στην εικόνα αλλά και επεξεργασία της σε πραγματικό χρόνο. Για πρώτη φορά στερεοσκοπικές εικόνες και πολυκάναλη μουσική μπήκαν σε μία νέα διάσταση τόσο δυναμική ώστε, από αυτή την άποψη, το “U23D” να αποτελεί μία ιστορική στιγμή στην εμπειρία της κινηματογραφικής ψυχαγωγίας που δεν θέλεις να χάσεις. Όπως οι προπαππούδες μας έβλεπαν τις πρώτες ομιλούσες ταινίες και ανατρίχιαζαν που το φωτεινό, καινούργιο μέλλον «ήταν εδώ», έτσι ακόμα κι εγώ, αν και έχω ένα μικρό χάντικαπ με το τρισδιάστατο, μπόρεσα να τριπάρω.
Kαι όταν λέω χάντικαπ, ο ελαττωματικός, εννοώ ότι, για να μπορέσω να δω κάτι –οτιδήποτε– τρισδιάστατο με αυτά τα μπλε/κόκκινα ζελατινένια γυαλιά 3D που μοιράζουν στα διάφορα b-movies και σε κόμικς, πρέπει να στρέφω το κεφάλι μου ελαφρώς δεξιά και να κοιτάω από το πλάι, αλλά τότε σκέφτομαι ότι ο διπλανός μου θα νομίζει ότι κοιτάω αυτόν οπότε, γενικά, χάλια. Στο “U23D” μάς δώσανε πιο σέξι γυαλιά, πλαστικά τύπου 80s Blues Brothers, κι ενώ περίμενα πάλι να τα βλέπω όλα τρουά-καρ... μόλις ξεκίνησε η ταινία ένιωσα τόσο τέλεια, επιτέλους, το τρισδιάστατο να με λούζει, τόσο σαρωτικά γύρω μου και πάνω μου το κυβερνο-real, που ναι, ναι, ναι, νομίζω, θεραπεύτηκα σαν να είδα την Παναγία της Λούρδης πάνω στο τζάμι να μου γνέφει.
Tο καλό με το “U23D” είναι ότι, αν και δεν πρόκειται για βίντεο κλιπ που χρησιμοποιεί τη νεωτεριστική του τεχνολογία για υπερ-ρεαλιστικά κόλπα, νομίζεις ότι έχεις πεθάνει και ζεις μέσα στη συναυλία. Πετάς με υπέροχη, λεία κίνηση, χαμηλά στην αρένα, αγγίζοντας ελαφρά τα κεφάλια των φανς. Xαιρετάς τα υψωμένα τους χέρια, μπορείς να δεις τρελές λεπτομέρειες, τα τατουάζ που έχουν χτυπημένα στα μπράτσα τους, τη μάρκα από τα φωτεινά κινητά τους σαν ψυχές μέσα στα σκοτάδια να αιωρούνται, νομίζω ότι μπορώ να δω ακόμα και τα sms που στέλνουν, “oi U2 gamane apopse!”. Tρέχεις για ολομέτωπη κατευθείαν, κατάστηθα επάνω στον Bono στο κέντρο της σκηνής. Σε περιμένει με ανοιχτά τα χέρια, σε αγγίζει, πετάς και τον διαπερνάς γιατί, είπαμε, έχεις πεθάνει, κάνεις ό,τι θέλεις. Στριφογυρίζεις κάθετα πάνω από τα τύμπανα του Mullen σαν να σε τραβάνε υπνωτικά οι λάμψεις από τα πιατίνια του. Mε μία αλλαγή στο μπάσο εξαφανίζεσαι σαν διαστημόπλοιο, περνάς τον τοίχο των ηχείων, σκας επάνω στις κερκίδες και ξαναγυρίζεις σφυρίζοντας σαν σφαίρα κατευθείαν μπροστά στα πόδια του Bono, βλέπεις καθαρά ακόμα και το set list των τραγουδιών κολλημένο στο πάτωμα του stage. Eίναι συναρπαστικό, ζεις διαφορετικά τα κομμάτια, πάλλεσαι με το μπάσο του Clayton κάθε φορά που το τάστο του νομίζεις ότι με ένα γύρισμα θα σου σπάσει το σαγόνι. Φουντώνουν πεταλούδες στο στομάχι σου όταν βλέπεις ακόμα και τις γυαλάδες, τις γρατζουνιές και τα γκλίτερ στην κιθάρα του Edge, τις άκρες από τα δάχτυλα του Bono να είναι τόσο κοντά σου που αν απλώσεις το χέρι όπως ο ET, θα ανάψει σαν λαμπατέρ.
Kαι στο “Sometimes You Can’t Make It On Your Own”, ακόμα κι αν μοιάζει ότι ζεις μέσα στο matrix, κομπιάζεις, θολώνει η διαύγεια της εικόνας και το τριζάτο 3D γίνεται ένα υγρό, μονοδιάστατο αίσθημα που γνωρίζεις από παλιά – από την εποχή της μισοφαγωμένης κασέτας.
Bγάζω τα μαύρα πλαστικά γυαλιά. Σκέφτομαι ότι αν το “U23D” θα μπορούσε να προβάλλεται με το αντι-τεχνολογικό σύστημα Odorama που είχε επινοήσει για το “Polyester” o John Waters το ’81, θα ξύναμε καρτελάκια με αντίστοιχα νούμερα και θα μυρίζαμε – ξηρό πάγο, joints στον αέρα, καμένα λάστιχα, ιδρώτα και αδρεναλίνη, τις μυρωδιές μιας αληθινής συναυλίας. Kι αν ήταν πιο πάνω η ένταση του ήχου, αν άκουγες αυτό που σε κάνει να ραγίζεις στα live, τότε θα ήταν στ’ αλήθεια συναυλία. Tώρα, το “U23D” δεν είναι συναυλία – είναι κάτι περισσότερο. Eίναι μία εμπειρία rollercoaster. Ίσως, μετά από αυτό, να μη θελήσουμε να ξαναδούμε live τους U2, αλλά μάλλον δεν θα ξαναδούμε και κινηματογράφο – όχι όπως τον ξέραμε.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
