Ο Γιάννης Αγγελάκας σε μια συνέντευξή του, το χειμώνα που μας πέρασε, μου είχε πει: «Δε θα με πείραζε να παίζω για ένα μικρό κοινό αρκεί να κάνω αυτό που γουστάρω». Αυτό ακριβώς σκέφτηκα από το πρώτο τραγούδι τους, χθες στην Πλατεία Νερού. Κάνουν αυτό που γουστάρουν. Παρεμπιπτόντως το κοινό είναι τεράστιο και παρεμπιπτόντως το κοινό γουστάρει τρελά επίσης.
Μια συναυλία που «η παρακαταθήκη του ελληνικού ροκ», όπως είχε πει για τον Γιάννη Αγγελάκα ο Δημήτρης Πουλικάκος, συναντήθηκε με το νέο αίμα σε ένα αποτέλεσμα ξέφρενο. Συναυλία από αυτές που θυμάσαι για πάντα, δόνησε την Πλατεία Νερού. που και φέτος κερδίζει το στοίχημα της και παίζει με τους πιο ροκ παγκόσμιους (P.J. Harvey) και εγχώριους ήχους.
Οι ήχοι και οι στίχοι σε πιάνουν από το χέρι, στο σηκώνουν ψηλά, τραγουδάς, χορεύεις, ακούς, δονείσαι μαζί τους.
Ο Γιάννης Αγγελάκας σε τρελά κέφια, με τη γνωστή πλέον νέα μπάντα και με την παρουσίαση ενός νέου τραγουδιού - δείγμα (λες και πρέπει να δώσει δείγμα) της νέας τους δουλειάς.
Οι Villagers of Ioannina / VIC δίνουν κυριολεκτικό νόημα στην έκφραση «τα σπάνε». Μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη κάθε φορά που εμφανίζονται. Αν δεν υπήρχαν μέσα στα τραγούδια οι γνώριμοι ηπειρώτικοι ήχοι και οι στίχοι παραδοσιακών τραγουδιών με προοτροπές γνωστές και αγαπημένες για γιοφύρια και μάγκες, σε τίποτα δε θα θύμιζαν ελληνικό ροκ συγκρότημα.
Ο κλασικός - αγαπημένος Παύλος Παυλίδης με το κοινό που τον αγαπάει και τον ακολουθεί μέσα στα χρόνια, κερδισμένο, δικό του. Εξαιρετική και ταιριαστή η εμφάνιση από νωρίς των: Thee Holy Strangers, των Sleeping Pillow και του Βαγγέλη Μαρκαντώνη.
Ροκ συμπράξεις με καλλιτέχνες από τη μία άκρη της Ελλάδας ως την άλλη που σε κάνουν να υποστηρίζεις ένθερμα στην επόμενη μουσική συζήτηση πως «Ναι, υπάρχει δυνατή ελληνική ροκ σκηνή».
Η μπάντα του Γιάννη Αγγελάκα: Λαμπρινή Γρηγοριάδου-ακουστική κιθάρα, Αναστάσης Βουκυκλαράκης-τύμπανα,Γιάννης Σαββίδης-ηλεκτρική κιθάρα, Γιώργος Αβραμίδης-τρομπέτα και James Wylie-σαξόφωνο
