F1: Η ταινία | Τι έλειπε τελικά από αυτό το μεγαλεπήβολο κινηματογραφικό πρότζεκτ του μηχανοκίνητου αθλητισμού;
Είχα δει πολύ καιρό το τρέιλερ της ταινίας F1, είχα διαβάσει πολλά για το πως δημιουργήθηκε και ενώ πάνω-κάτω είχα μια ιδέα για το πως θα είναι ― δηλαδή δεν περίμενα να με συνεπάρει κιόλας ―, λόγω του ότι ήταν μία τόσο μεγάλη παραγωγή, λόγω του ότι είχε εμπλακεί και ο ίδιος ο Λούις Χάμιλτον, λόγω του ότι ήταν γενικά, τουλάχιστον από άποψης συμμετοχής του κόσμου της F1 ήταν ένα σοβαρό και ακριβό πρότζεκτ, εντέλει απογοητεύτηκα, νομίζω από όλες τις απόψεις.
Τα συναισθήματα ήταν αντικρουόμενα καθ' όλη τη διάρκεια της μακράς αυτής προβολής. Ήθελα να μου αρέσει. Πήγα με θετικά συναισθήματα και μια μεγάλη ελπίδα ότι αν μη τι άλλο, θα ήταν καλοφτιαγμένη και διασκεδαστική. Δεν ήταν. Αντ' αυτού ήταν δυόμιση ώρες μιας αμερικανικής υπερβολής χωρίς ουσία, και μιας ― επιεικώς ― κενής συναισθήματος ταινία.
Αναρωτήθηκα γιατί. Αναρωτήθηκα αν μπορεί μια ταινία με μια τέτοια θεματολογία ― τον μηχανοκίνητο αθλητισμό ― να έχει συναισθηματικό βάθος. Σε αυτή την τελευταία ερώτηση, η απάντηση είναι μία και είναι ξεκάθαρα (έστω σαν παράδειγμα) η ταινία "Ford vs Ferrari", την οποία έχω δει 3-4 φορές και όταν την είδα την πρώτη φορά στον κινηματογράφο καθόμουν κυριολεκτικά στην άκρη της θέσης μου, απορροφημένη και εντυπωσιασμένη από όλες τις πτυχές της: αγωνιστικές, συναισθηματικές, αισθητικές, κλπ.
Αναρωτήθηκα, λοιπόν, τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει καλύτερα, τι άλλο να βάλουν, και κυρίως, τι να βγάλουν ώστε να γίνει αυτό το μεγαλεπήβολο πρότζεκτ καλύτερο. Όσο εντυπωσιακό και αν είναι ένα πλάνο μιας ταινίας, όσα μονοθέσια και αν βλέπουμε από διάφορες οπτικές γωνίες να τρέχουν στις διάφορες πίστες ανά τον κόσμο, αν δεν υπάρχει μια στοιχειώδης ταύτιση συναισθηματική, ή έστω μια κατανόηση του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών και των χαρακτήρων γενικότερα, τότε όλα τα υπόλοιπα χωλαίνουν.
Και μετά σκέφτηκα το ντοκιμαντέρ του Netflix "Drive to Survive", το οποίο, λυπάμαι πολύ, αλλά έχει εξίσου ωραία αγωνιστικά πλάνα από πραγματικούς αγώνες Formula 1 των τελευταίων 6 ετών και δεν υποκρίνεται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Ίσα-ίσα που ερχόμαστε, μέσα από αυτό, όσο πιο κοντά μπορούμε σε αυτόν τον περίτεχνο, κλειστό και πολυτελή κόσμο της F1. Γνωρίζουμε τους επικεφαλής ομάδων και τους πιλότους και αντιλαμβανόμαστε - έστω σε ένα μικρό ποσοστό - την πολύ διαφορετική (από τη δική μας) πραγματικότητα στην οποία ζουν.
Βγήκα από την αίθουσα με θυμό και απογοήτευση και είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, που γουστάρει αυτού του είδους τις ταινίες, που προσπαθεί να βλέπει την κάθε ταινία για αυτό που θέλει να προσφέρει και όχι για κάτι που εγώ θα ήθελα να είναι. Μετάνιωσα για τα χρήματα που έδωσα, γιατί νομίζω θα την είχα απολαύσει καλύτερα στον καναπέ του σπιτιού μου, τζάμπα.
Και στο τέλος θυμήθηκα την ταινία τρόμου του 2024 "Longlegs", για την οποία είχα τόσο υψηλές προσδοκίες, για την οποία μας είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου για το πόσο ωραία θα ήταν, πόσο πρωτότυπη και πόσο τρομακτική, και στα μισά της ταινίας ήθελα να σηκωθώ να φύγω αλλά ταυτόχρονα έλεγα από μέσα μου «δεν μπορεί, κάπου εδώ θα μας εκπλήξει, κάπου εδώ θα γίνει καλύτερη», αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Για εμένα προσωπικά, το χειρότερο συναίσθημα είναι όταν μια ταινία τελειώνει και νιώθεις ότι δεν σου έχει προσφέρει απολύτως τίποτα: ούτε από άποψη εικόνας, ούτε αισθητικής, ούτε συναισθήματος, ούτε ιστορίας, ούτε γνώσης, ούτε γέλιου, ούτε συγκίνησης, ούτε καθαρής απλής παραδοσιακής διασκέδασης, ούτε καν προβληματισμού. Σε αυτό, θεωρώ, ότι είναι μια αποτυχία. Και λυπάμαι πάρα πολύ που το λέω, γιατί πήγα θετικά προκατειλημμένη να δω την ταινία αυτή, αλλά βγαίνοντας από το σινεμά, περπάτησα προς το αυτοκίνητό μου με άδεια χέρια.
