Κινηματογραφος

Την έλεγαν Μαρία: Απομυθοποίηση τώρα για Μπερτολούτσι - Μπράντο

«Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», μια αληθινή ιστορία κι ένα διαχρονικό ερώτημα για τον διαχωρισμό ή μη της καλλιτεχνικής δημιουργίας από την πραγματική ταυτότητα του δημιουργού.

ΤΕΥΧΟΣ 966
16.07.2025, 18:54 UPD 17.07.2025, 17:46
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

2ο Forum ATHENS VOICE | Οι Αρετές του 21ου αιώνα: Ανθεκτικότητα

Ελλαδα 2ο Forum ATHENS VOICE | Ανθεκτικότητα

A.V. Team

Life in Athens Ο Voice 102.5 live από το μετρό Συντάγματος σε χριστουγεννιάτικο mood

A.V. Team

Γιάννης Τσουμαράκης (Πολυνείκης), Γιώργος Ζιάκας (Ετεοκλής), Δανάη-Αρσενία Φιλίδου (Αντιγόνη)

Θεατρο - Οπερα Ένας μοντέρνος Οιδίποδας στη Στέγη: ένας φιλαλήθης ελπιδοφόρος ηγέτης με προδιαγεγραμμένο τέλος

Νίκη - Μαρία Κοσκινά

Κριτική για το Την έλεγαν Μαρία. Σκηνοθεσία: Τζεσικά Παλούντ. Πρωταγωνιστούν: Αναμαρία Βαρτολομέι, Σελέστ Μπρουνκέλ, Τζουζέπε Μάτζιο, Ιβάν Ατάλ, Μαρί Ζιγιάν, Ζονατάν Κουζινιέ, Ματ Ντίλον

Η νεαρή ηθοποιός Μαρία Σνάιντερ επιλέγεται από τον φτασμένο σκηνοθέτη Μπερνάρντο Μπερτολούτσι για να παίξει στη νέα του ταινία δίπλα στον μυθικό Μάρλον Μπράντο.

Είναι γνωστή η ιστορία με την κλασική σκηνή του βουτύρου στο φιλμ «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» και της κακοποίησης που υπέστη η πρωταγωνίστρια Μαρία Σνάιντερ στα γυρίσματα. Για πολλά χρόνια η εν λόγω σκηνή ήταν κάτι σαν αστικός μύθος, μέχρι που η αλήθεια βγήκε στην επιφάνεια, και αυτό ακριβώς περιγράφει στην ταινία της η Τζεσικά Παλούντ, συνεργάτιδα του Μπερτολούτσι στους «Ονειροπόλους». Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για ένα στιγμιότυπο φρίκης που είχε θύτες τους Μπερτολούτσι και Μπράντο (τον υποδύεται αρκετά πειστικά ο Ματ Ντίλον), ενώ το θύμα τους, η Μαρία Σνάιντερ, υπέφερε για χρόνια από τον βιασμό (σωματικό και ψυχικό) που υπέστη από τους δύο άντρες.

Η σκηνοθέτρια προφανώς και στοχεύει στην απομυθοποίηση των δύο ιερών τεράτων του κινηματογράφου αλλά και μιας εμβληματικής ταινίας των 70s, ξαναφέρνοντας στο τραπέζι την κουβέντα περί διαχωρισμού ή μη της καλλιτεχνικής δημιουργίας από την πραγματική ταυτότητα του δημιουργού. Αν και η ταινία σε αρκετά σημεία δείχνει επιφανειακή ή ακόμη και χτισμένη με τα κλισέ μιας εύκολης βιογραφίας (η σχέση της ηρωίδας με τους χωρισμένους γονείς της και ειδικά με τον ηθοποιό πατέρα της), στις σκηνές των γυρισμάτων η παθιασμένη κάμερα κάνει όργια. Μάλιστα, στην επίμαχη σκηνή καταφέρνει κυριολεκτικά να κόψει την ανάσα του θεατή με τον σοκαριστικό ρεαλισμό της.