Πέθανε η ηθοποιός Piper Laurie σε ηλικία 91 ετών - Η ζωή της, οι υποψηφιότητές της για τρία Όσκαρ, οι ρόλοι και η συμμετοχή στην τηλεοπτική σειρά Twin Peaks
Σήμερα, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 91 ετών, η μεγάλη ηθοποιός του Χόλιγουντ, Πάιπερ Λόρι, γνωστή για τους ρόλους της σε ταινίες όπως «Ο κόσμος είναι δικός μου!» (1961), «Κάρι» (1976), και «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» (1986), αλλά και εκείνον στην τηλεοπτική σειρά του Ντέιβιντ Λιντς, «Ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πικς» (1990-1991).
Laurie Piper: Από το Ντιτρόιτ στο Χόλιγουντ και τον Ρόναλντ Ρήγκαν
Η Λόρι γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ, το μακρινό 1932, σε μία μικροαστική τετραμελή οικογένεια Εβραίων μεταναστών από την Πολωνία, με το πραγματικό της όνομα να ήταν Ροζέτα Τζέικομπς. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της, τα πρώτα χρόνια της ζωής της ήταν φτωχικά και πέραν της δυσκολίας που υπήρχε στο να κερδίσει τον πρώτο σημαντικό της ρόλο στον κινηματογράφο, η Λόρι είχε να παλέψει και με τη δική της ντροπαλοσύνη. Τελικά, με την υποστήριξη των γονιών της (κάτι το οποίο δεν ήταν αυτονόητο την εποχή εκείνη), η μέλλουσα σταρ κατάφερε να πάρει μικρούς ρόλους για ταινίες των Universal Studios.
Το συμβόλαιο με το μεγάλο αυτό στούντιο του Χόλιγουντ, την έφερε σε επαφή με μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως τον Ροκ Χάντσον και τον Τόνι Κέρτις, με τον οποίο συμπρωταγωνίστησε στην ταινία του 1952, «Ο Γιός του Αλή Μπαμπά». Τότε ξεκίνησε και το ρομάντζο της με τον ηθοποιό ακόμα τότε και αργότερα γερουσιαστή και Πρόεδρο των Η.Π.Α., Ρόναλντ Ρήγκαν, το οποίο, όμως, δεν είχε μεγάλη διάρκεια. Σε μία εποχή όπου ο κίτρινος τύπος ήταν κυρίαρχος, ειδικά όσο αφορούσε τη βιομηχανία του κινηματογράφου, η Universal θέλησε να προωθήσει τη δημόσια εικόνα της Λόρι και έτσι, εξαιτίας της λευκής της επιδερμίδας, που ήταν τότε στη «μόδα» και την επιθυμούσαν όλες οι γυναίκες, διέδιδε ανυπόστατα κουτσομπολιά πως η ηθοποιός έκανε μπάνιο μέσα σε γάλα και τρεφόταν με πέταλα λουλουδιών για να τη διατηρήσει.
Από πολύ νωρίς, η Λόρι έδειξε το ενδιαφέρον της για το νέο, σχετικά, μέσο της τηλεόρασης. Πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη, το κέντρο των μεγαλύτερων τηλεοπτικών σταθμών της χώρας, γνώρισε διευθυντές και καναλάρχες και, μεταξύ άλλων ρόλων, πρωταγωνίστησε σε μία τηλεταινία βασισμένη στη «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ και την πρώτη εκδοχή του δράματος, «Μέρες κρασιού και λουλουδιών» (1958), που αργότερα έκανε ταινία για το σινεμά ο Μπλέικ Έντουαρτς, με πρωταγωνιστές τον Τζακ Λέμον και τη Λι Ρέμικ. Τότε έπαιξε επίσης και σε θεατρικά έργα, που ανέδειξαν ακόμα περισσότερο το υποκριτικό της ταλέντο.
Η πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού ήρθε με το ρόλο της ως Σάρα Πάκαρντ, στην ασπρόμαυρη ταινία, «Ο κόσμος είναι δικός μου!» (1961), με τον Πoλ Νιούμαν στον α’ ανδρικό ρόλο. Η ταινία ακολουθεί τον Έντι Φέλσον (Νιούμαν), έναν μικροαπατεώνα που παίζει εξαιρετικό μπιλιάρδο, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με διάφορες φιγούρες του υποκόσμου, προκειμένου να «σκοράρει» όσο καλύτερα μπορεί και να εγκαταλείψει μια και καλή αυτή τη ζωή. Η Σάρα (Λόρι) είναι μία αλκοολική, που ο Έντι γνωρίζει τυχαία και μετακομίζει στο σπίτι της, μην έχοντας που αλλού να πάει. Η φινέτσα και η «αλήτικη» συμπεριφορά που χαρακτήρισε την κινηματογραφική περσόνα της Λόρι ξεκίνησε από εδώ και είναι πολύ κρίμα που ούτε εκείνη, ούτε ο Νιούμαν κέρδισαν τότε το μεγάλο βραβείο.
Ύστερα από μία σειρά ρόλων στην τηλεόραση και το θέατρο, με τον πιο αξιοσημείωτο, ίσως, να ήταν εκείνον στο θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, «Γυάλινος κόσμος», το 1965 στο Μπρόντγουεϊ, η Λόρι έπαιξε ξανά σε ένα ρόλο που έγραψε ιστορία πολλά χρόνια μετά, στην ταινία «Κάρι» (1976), του Μπράιαν Ντε Πάλμα, ως τη μητέρα της έφηβης κοπέλας του τίτλου, που έχει τηλεκινητικές ικανότητες. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του «Βασιλιά του Τρόμου», Στίβεν Κινγκ, η ταινία ξεκίνησε, μαζί με τη «Νύχτα με τις Μάσκες» (1978), του Τζον Κάρπεντερ, την τρέλα με τις ταινίες τρόμου που επικράτησε για τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Η μητέρα της Κάρι, που υποδύεται η Λόρι, είναι φανατικά θρήσκα και σαδίστρια απέναντι στη συνεσταλμένη, αλλά με κρυφές δυνάμεις κόρη της, κάτι το οποίο ερχόταν σε πλήρη αντιπαράθεση με τον πραγματικό χαρακτήρα της ηθοποιού. Η πειθώ, όμως, με την οποία η Λόρι παίζει τον ρόλο, της χάρισε τη δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ (Β’ αυτή τη φορά) Γυναικείου Ρόλου.
Τα τέλη της δεκαετίας του 1970 βρήκαν τη Λόρι στο πλευρό του Μελ Γκίμπσον, στην ταινία «Tim» (1979), αλλά ο επόμενος σημαντικός της ρόλος ήρθε και πάλι πολύ αργότερα, το 1986, ως Κυρία Νόρμαν, στο «Παιδιά ενός κατώτερου θεού». Η ρομαντική, δραματική ταινία, με πρωταγωνιστές τον Γουίλιαμ Χερτ και τη Μάρλι Μάτλιν, ως ένα νέο καθηγητή σε ένα σχολείο για κωφάλαλους και τη μαθήτριά του, με την οποία τελικά ερωτεύονται, απέσπασε πολλές υποψηφιότητες για Όσκαρ, με τη νεαρή Μάτλιν (η οποία ήταν και στην πραγματικότητα κωφάλαλη) να κερδίζει τελικά το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, σε ηλικία μόλις 21 ετών. Η Λόρι απέσπασε εδώ την τρίτη υποψηφιότητά της για το φημισμένο βραβείο, υποδυόμενη και πάλι τη μητέρα της πρωταγωνίστριας, σφραγίζοντας έτσι τη δεύτερη αυτή φάση της καριέρας της, με την περσόνα της «κακής» μητέρας.
Οι κινηματογραφικοί της ρόλοι, από το σημείο εκείνο και ύστερα, υπήρξαν μικροί και όχι ιδιαίτερα σημαντικοί. Σαν φυσιογνωμία, περισσότερο, μπορεί κάποιος να τη θυμάται στο «Ραντεβού με το Θάνατο» (1988), μία μεταφορά του βιβλίου της Άγκαθα Κρίστι, με τον Ηρακλή Πουαρό, ανάμεσα σε ένα απίστευτα μεγάλο καστ, ή ακόμα και στην όχι και τόσο πετυχημένη ιταλική «giallo» ταινία του Ντάριο Αρτζέντο, «Trauma» (1993). Ο ρόλος που σφράγισε την τρίτη και τελευταία φάση της καριέρας της μεγάλης ηθοποιού, ήταν εκείνος στην καλτ τηλεοπτική σειρά του Ντέιβιντ Λιντς, «Ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πικς» (1990-1991), που άλλαξε για πάντα τα δεδομένα της τηλεόρασης.
Piper Laurie: Η συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά Twin Peaks
Στο «Τουίν Πικς», μια σειρά μυστηρίου που ανυπομονούσε να δει ως και η Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, η Λόρι παίζει ένα μικρό, αλλά αλησμόνητο ρόλο (που απέσπασε και μία υποψηφιότητα για Βραβείο Emmy), ως τη ραδιούργα σύζυγο του Πιτ Μαρτέλ (Τζακ Νανς), που, σε μία σκηνή, περνάει απαρατήρητη μεταμφιεσμένη ως Γιαπωνέζος επιχειρηματίας. Όντας μεγάλος φαν των ταινιών της δεκαετίας του 1950, ο Λιντς αναφέρεται συχνά εδώ σε ταινίες της πρώτης περιόδου της καριέρας της Λόρι και επαναφέρει το «αλητάκι» της εποχής εκείνης, τέσσερις (σχεδόν) δεκαετίες μετά. Αν και η καριέρα της μάλλον γνώρισε αναβίωση, παρά τελείωσε τότε, ο ρόλος της αυτός, ως Κάθριν Μαρτέλ, υπήρξε ο τελευταίος για τον οποίο θα τη θυμούνται οι επόμενες γενιές.
Οι δεκαετίες του 2000 και του 2010 βρήκαν τη Λόρι σε μικρούς και πάλι ρόλους, με τους πιο αξιοσημείωτους να είναι εκείνοι στο «Επικήδειος» (2004), το «Νεκρό Κορίτσι» (2006), με την Τόνι Κολέτ και στο ανεξάρτητο «Hesher» (2010). Η Λόρι ήταν πια μεγάλη σε ηλικία, όμως η σπιρτάδα και η φινέτσα της δεν είχαν ακόμα χαθεί εντελώς. Πεθαίνοντας στο σπίτι της, στο Λος Άντζελες, ύστερα από μερικά χρόνια όπου η υγεία της σταδιακά χειροτέρευε, η Λόρι, μπορεί να πει κανείς, έφυγε υπερπλήρης ημερών, έχοντας ζήσει μία ολόκληρη ζωή μέσα στις ταινίες.
18°
