Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είναι η μόνη Ελληνική ταινία στο φεστιβάλ. Το «Xenia» του Πάνου Χ. Κούτρα είναι και μια από τις καλύτερες.
Δεν έχει να κάνει με κανενός είδους τοπικισμό ή περηφάνια, αφού και εφημερίδες όπως η Liberation ή έντυπα όπως το Hollywood Reporter έγραψαν ήδη εξαιρετικές κριτικές για το φιλμ, μα μόνο με το γεγονός ότι το «Xenia» του Κούτρα είναι απλά μια εξαιρετική ταινία. Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις σε μια ταινία όλα τα στοιχεία της δουλειάς ενός σκηνοθέτη από το camp της «Επίθεσης του Γιγαντιαίου Μουσακά», μέχρι το υπέροχο μελόδραμα της «Στρέλλας» να βρίσκουν την σωστή τους θέση, τις ακριβείς δόσεις τον λόγο ύπαρξής τους σε ένα φιλμ που είναι με διαφορά το πιο ώριμο, ολοκληρωμένο και γοητευτικό του σκηνοθέτη.
Η ιστορία του, ένα road movie ενηλικίωσης διασχίζει την Ελλάδα του σήμερα και στην πορεία την απεικονίζει με τον πιο ακριβή τρόπο αναγνωρίζοντας την ομορφιά και την ασχήμια της, την φτήνια και την ποίησή της. Η Ακρόπολη μέσα από μια θάλασσα κεραίες στις κορυφές των αθηναϊκών πολυκατοικιών, τα φτηνά σκυλάδικα της επαρχίας, τα ερείπια ενός πιο γοητευτικού παρελθόντος, η παραμυθένια φύση μιας ακροποταμιάς. Και φυσικά οι άνθρωποι της, τους οποίους το φιλμ ακτινογραφεί διαπεραστικά. Αυτοί που ο Οντι (Οδυσσέας αν θες να το χρησιμοποιήσεις ολόκληρο) κι ο Ντάνιελ συναντάνε στο ταξίδι τους και πάνω απ΄όλα οι ίδιοι, δυο όχι επίσημα Έλληνες, αν και γεννημένοι σε αυτή τη χώρα, ξένοι παντού, ή ίσως παντού σαν στο σπίτι τους.
Σε μια εποχή που η χώρα του Ξένιου Δία μοιάζει πιο αφιλόξενη κι εχθρική από ποτέ το φιλμ του Κούτρα μας θυμίζει κάτι απλό μα απόλυτα σημαντικό. Οι άνθρωποι δεν είναι η εθνικότητα, το φύλο, η σεξουαλικότητα, η κοινωνική τους επιδερμίδα, Ελλάδα δεν είναι οι άντρες με τα μαύρα μπλουζάκια και την ακόμη πιο μαύρη καρδιά. Ελλάδα σήμερα είναι η ταινία του Κούτρα, και η δουλειά όλων όσων δοκιμάζουν να συνεχίσουν να κρατάνε έναν φακό απέναντι στο σκοτάδι. Ελλάδα ήταν η χθεσινή βραδιά στην γεμάτη αίθουσα Ντεμπισί του φεστιβάλ των Καννών όπου περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι δεν σταμάτησαν να χειροκροτούν για δέκα σχεδόν λεπτά.
Αυτή τουλάχιστον, είναι η Ελλάδα στην οποία ελπίζουμε. Και ευτυχώς υπάρχει. Ακόμη κι είναι μόνο στην οθόνη του σινεμά...
18°
