Η μεγαλύτερη ουρά που γνώρισαν φέτος οι Κάννες σχηματίστηκε χτες το απόγευμα πριν από την προβολή του Stones in Exile, του ντοκιμαντέρ του Στίβεν Κίτζακ για την δημιουργία του Exile On Main Street, ενός από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία των Rolling Stones. Ο βασικότερος λόγος για την κοσμοσυρροή ήταν φυσικά η αναμενόμενη παρουσία του Μικ Τζάγκερ, που εξακολουθεί να ξεσηκώνει τα πλήθη ακόμη και σε ένα φεστιβάλ τόσο συνηθισμένο σε σταρ όσο αυτό των Καννών.
Ανεβαίνοντας στη σκηνή του Palais Stephanie, της αίθουσας όπου προβάλλονται οι ταινίες του Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών, πάντα γεμάτος ενέργεια, ντυμένος με γκρι κοστούμι και αθλητικά παπούτσια, έμοιαζε στο στοιχείο του ανάμεσα σε μια θύελλα από φλας που άναβαν ασταμάτητα. Μιλώντας γαλλικά (τουλάχιστον στην αρχή μια και συνέχισε στα αγγλικά απολογούμενος για τα γραμματικά του λάθη), αναφέρθηκε στην περίοδο που έγραφαν το Exile ως εξής: “Ήταν το 1971. Ο Νίξον ήταν στον Λευκό Οίκο. Ο πόλεμος του Βιετνάμ μαινόταν. Ο Έντι Μερξ είχε κερδίσει το Tour de France. Αλλά δεν θα δείτε τίποτα απ' αυτά στην ταινία. Δεν ξέραμε τίποτα για όλα αυτά τότε. Ήμαστε κλεισμένοι σε ένα υπόγειο στο σπίτι μας στο Βιλφράνς Σιρ Μερ και γράφαμε ένα δίσκο”
Το Stones in Exile, καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια τη δημιουργία του, μια δουλειά που πήρε στον Στίβεν Κίτζακ σχεδόν δύο χρόνια να ολοκληρώσει, με τη συνεργασία των Στόουνς. Κι αν ο Τζάγκερ δεν είναι από τους ανθρώπους που αρέσκεται σε νοσταλγικές αναπολήσεις, όπως είπε “Αυτό το ντοκιμαντέρ ήταν τελικά μια πολύ πιο ευχάριστη εμπειρία απ' ό,τι περίμενα. Έμοιαζε λίγο με το να χαζεύεις ένα άλμπουμ με παλιές οικογενειακές φωτογραφίες”.
Όσο για τους Stones εκείνης της εποχής σε σχέση με τους σημερινούς, ο Μικ φύλαγε μια ατάκα που έκανε το κοινό της αίθουσας να ξεσπάσει σε ηχηρά γέλια: “Τότε ήμασταν νέοι, όμορφοι και ανόητοι” είπε. “Τώρα πια είμαστε μόνο ανόητοι”.
Στο τέλος της προβολής ο Τζάγκερ απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού και μίλησε ανάμεσα σε άλλα για το πώς είναι να δουλεύεις υπό την επήρεια των ναρκωτικών: “Είναι πολύ εύκολο να κάνεις έναν δίσκο ενώ κάνεις ναρκωτικά, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι πολύ καλή ιδέα να καπνίζεις μαριχουάνα και να τραγουδάς”. Για την μάλλον καθυστερημένη αποδοχή του άλμπουμ από τους κριτικούς, είπε “όπως όλοι οι ακροατές έτσι και οι κριτικοί μερικές φορές χρειάζονται τον χρόνο τους για να εκτιμήσουν κάτι” ενώ για την κατάσταση της μουσικής σήμερα ξεκαθάρισε πως “κάθε φορά σε κάθε εποχή, υπάρχει πολύ καλή μουσική και υπάρχουν και πολλά σκατά”. Τέλος με αφορμή τη συμμετοχή του Ζαν Λικ Γκοντάρ στο φετινό φεστιβάλ και δεδομένου ότι το 1968 είχαν γυρίσει μαζί το ντοκιμαντέρ Sympathy for the Devil o Μικ ρωτήθηκε για τη γνώμη που έχει για το αποτέλεσμα εκείνης της συνεργασίας τους. “Η ταινία είναι εξαιρετική, αλλά κανείς ποτέ δεν κατάφερε να εξηγήσει ποιό είναι το θέμα της” είπε. “Αλλά δεν πειράζει στ' αλήθεια”...
Δες το trailer τουStones in Exile στο video που ακολουθεί
13°
