Η -ήδη- περιβόητη ταινία του Κώστα Γαβρά, βασισμένη στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, και οι πρώτες μας σκέψεις καθώς την παρακολουθούσαμε.
Τώρα τι spoilers μπορεί να έχουν μερικές σκόρπιες σκέψεις παρακολουθώντας μία ταινία για ένα βιβλίο, για ένα πρόσωπο και μία ιστορία που ακόμα υπάρχουν ανοιχτά στους λογαριασμούς μας;
Εντάξει, παρατηρήσεις επάνω στις διάφορες σκηνές είναι. Οπότε, ναι, μπορεί να χαθεί η έκπληξη (ναι, υπάρχουν κάποιες εκπλήξεις), άρα μη διαβάσετε παρακάτω όσοι δεν θέλετε τέτοιες λεπτομέρειες.
Επίσης δεν είμαι κινηματογραφικός κριτικός, ούτε πολιτικός συντάκτης. Αγαπάω το σινεμά και έτσι μόνο, χώθηκα στη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην Αίθουσα», λίγες μέρες πριν βγει στους κινηματογράφους (3 Οκτωβρίου).
Ξεκίνημα με πανηγυρισμούς στα Προπύλαια και μουσική του Ντεσπλά με μπουζούκι. Χμ, τουριστικό κάπως.
Γενικά, το μπουζούκι ακούγεται χαλί από κάτω, όποτε ο Λούλης επιτίθεται στους δανειστές, κερδίζει μία νίκη ή λέει μία γενναία ατάκα.
Όποτε πλησιάζουν ο Σόιμπλε ή η Τρόικα ή ο Ντάισελμπλουμ η μουσική γίνεται δραματική, αγωνιώδης.
Σχεδόν γεμάτη η αίθουσα, είναι και πρωί ακόμα βέβαια. Απόλυτη σιγή πάντως. Εκκλησία.
Πόσο καλός ηθοποιός ο Λούλης! Είχε επικίνδυνο και πλούσιο υλικό στα χέρια του, αλλά το διαχειρίστηκε κομψά και με καλή ισορροπία.
Ίσως είναι λίγο πιο κρατημένος στο βάδισμα και στην πόζα του.
Η φωνή ίδια, ρε φίλε.
Εγώ πάντως θα έβαζα τον Στάνκογλου ή τον Κουρεντζή στο ρόλο. Τολμηρό.
Έχει και αρκετά σημεία με αφήγηση. Νομίζεις ότι ακούς ορίτζιναλ Βαρουφάκη.
Η αφήγηση βοηθάει να περνάς γρήγορα ολόκληρα κομμάτια του βιβλίου. Πόσες σκηνές με συζητήσεις να δείξεις;
Ο Γαβράς έχει αυτό το ταλέντο, κατάφερε να κάνει ταινία ένα, δύσκολο να οπτικοποιηθεί, βιβλίο.
Κι άλλη κομψή λεπτομέρεια: στους υπότιτλους είναι Γιάνης παραμένει με ένα νι.
Πάντως την ατάκα «adults in the room» δεν τη λέει ο Βαρουφάκης.
Ο Βαρουφάκης κουοτάρει Μπιτλς. Πολύ safe για κάποιον τόσο ρηξικέλευθο.
Το «Αγάπη μου, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες» δεν υπάρχει στην ταινία.
Η Δανάη παρουσιάζεται να έχει χιούμορ και να νοιάζεται για το στιλ του Γιάνη.
Όλη η φάση με τα πουκάμισα, στην ταινία είναι κάπως κρατημένη. Δεν είδα λαχούρια.
Υπάρχει ολόκληρο στόρι μέσα στο στόρι για το δερμάτινο παλτό στην επίσκεψη στη Ντάουνινγκ Στριτ. Κάπως απολογητικό, όχι;
Η Δανάη προσφέρει στους επισκέπτες στο σπίτι, ουζομεζέ. Πάρα πολλές οδοντογλυφίδες καρφωμένες στο πιάτο, αν με ρωτάς. Δείχνει αφύσικο και επιθετικό.
Τώρα είναι καλό που κάθομαι και προσέχω τις οδοντογλυφίδες;
Πουθενά δεν υπάρχουν σκηνές με δακρυγόνα, ξύλο κλπ. Just saying.
Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Χρήστος Λούλης
Τα γραφεία των ευρωπαίων είναι γυάλινα, με μέταλλο, πολύ φως, ευρύχωρα και απρόσωπα. Τα γραφεία των ελλήνων πολιτικών: ζεστά, με έπιπλα ξανθού ξύλου, ανθρώπινα, με δημιουργική ακαταστασία και με pop διακοσμητικές λεπτομέρειες.
Ο Γιάνης και η παρέα του τρώνε σε μεζεδοπωλείο. Τους την πέφτει ομάδα εναλλακτικών. Στην ταινία είναι σαν σκηνή αρχαίας τραγωδίας: σιωπηλά μαυροντυμένα παιδιά που τους κοιτάζουν και μετά τους γυρίζουν την πλάτη. Ουάου.
Ναι το «Ουάου» στον Ντάισελμπουμ υπάρχει.
Θα πάνε άραγε οι ξένοι να δούνε αυτή την ταινία;
Στις περισσότερες σκηνές που μιλάει ο Λούλης σε συνεντεύξεις τύπου, συνεδριάσεις, γραφεία, αίθουσες, είναι όρθιος και σολάρει περπατώντας ενώ όλοι είναι καθιστοί και τον παρακολουθούν με το βλέμμα.
Ζοσιάν Πινσόν
Τη Λαγκάρντ την πετύχανε αλλά -πάλι- είναι ευκολάκι σαν τύπος.
Παιχνίδι: ψάξε να βρεις ποιος είναι ποιος. Πού είναι ο Λαφαζάνης; Ποιος είναι ο Παπάς; Πού είναι η Ζωή;
Ο Τάρλοου - Τσακαλώτος, διακριτικός, ίδια φωνή, χωρίς όμως το ιδιαίτερο αξάν.
Διακριτικό κάστινγκ και για την Άνγκελα Μέρκελ.
Ο Μπουρδούμης: συμπαθέστατος. Feelgood επιλογή.
Κλασική σκηνή: ο αρχηγός Τσίπρας και ο έμπιστός του Γιάνης συνομιλούν, καθιστοί αντικριστά σε πολυθρόνες, βλέπουμε τα προφίλ τους καθώς σκύβουν. Βέρι Κένεντι.
Σουρεαλιστική σκηνή: ο Τσίπρας εξομολογείται στον Βαρουφάκη ότι νιώθει σαν καρχαρίας πιασμένος σε ένα αγκίστρι που τον τραβάνε, και τον αφήνουν, τον τραβάνε και τον αφήνουν. Το αναπαριστά με κίνηση. Τον βλέπουν οι άλλοι πίσω από μία μπαλκονόπορτα. Weird.
Οι ευρωπαίοι, πριν από κάποια φωτογράφηιση, συνέχεια προσφέρουν μία γραβάτα στον Μπουρδούμη - Τσίπρα κι εκείνος θυμωμένος τους σπρώχνει το χέρι.
Έχω την αίσθηση ότι ο Κώστας Γαβράς είναι ένας πολύ ρομαντικός άνθρωπος.
Μετά το δημοψήφισμα, η ταινία έχει μία σκηνή με χορευτικό, ανάμεσα σε αρχαία τραγωδία και Φίνος Φιλμ. Ο Τσίπρας – Μπουρδούμης - Φαίδων Γεωργίτσης – Κούρκουλος περικυκλωμένος από άγριο χορό ευρωπαίων εταίρων. Παγιδευμένος. Σόλο μπουζούκι.
Ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο του Μπουρδούμη. Γκρο πλαν.
Θα σκίσει στην Ελλάδα η ταινία.
Τι ωραία που φαίνεται στα πλάνα, η Αθήνα τη νύχτα.
13°
