Βραβευμένος για τις μικρού του μήκους από τη Δράμα ως το Λοκάρνο, υπογράφει με το «Μαύρο λιβάδι», την πρώτη (σπουδαία) μεγάλου μήκους ταινία του.
Μια ταινία εποχής μιλάει πάντα για την εποχή μας. Είναι σαν ένας φανταστικός τόπος που δημιουργούμε για να αναπλάσουμε συναισθήματα και καταστάσεις του τώρα. Αυτή η μετάπλαση φέρνει το θεατή αντιμέτωπο με ένα φρέσκο και πιο ασυνείδητο τρόπο με αυτά που τον ταλανίζουν. Σαν ένα παραμύθι που ξεκινάει «μια φορά κι ένα καιρό...» και χρησιμοποιεί αρχετυπικούς χαρακτήρες κι ιστορίες που αποκτάνε ένα χαρακτήρα απόλυτο μέσω της αφαίρεσης του χρόνου και του τόπου.
Πήρα το ρίσκο να πάρω κοπέλα να παίξει το αγόρι που μεγαλώνει σαν κορίτσι και στη μέση της ταινίας προσπαθεί να είναι αγόρι για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί ερωτεύτηκα τη Σοφία Γεωργοβασίλη. Ήταν το πρώτο άτομο που είδα για το ρόλο. Όταν εσείς ερωτεύεστε τι κάνετε; Λέτε σε αυτόν πως, περίμενε λίγο, να ψάξω κι άλλο γιατί δεν είσαι αυτό ακριβώς που φανταζόμουνα; Ο δεύτερος λόγος είναι πως στην ταινία, όταν αποκαλύπτεται το φύλο της Ανθής κι αυτή/ός προσπαθεί να μάθει να γίνει αγόρι, μια κοπέλα θα έκανε πολύ πειστικότερα αυτή την προσπάθεια παρά ένα αγόρι, που αμέσως θα γινόταν ο εαυτός του.
Η φύση στην ταινία, αλλά όχι μόνο, φέρει την επιστροφή στον Παράδεισο, τον τόπο που τα πάθη θα βγουν στην επιφάνεια, την απαγκίστρωση από τις κοινωνικές επιταγές και το μιμητισμό του όχλου. Η σχέση μου με τη φύση έχει προκύψει ασυνείδητα. Συμβαίνει όλα τα θέματά μου να είναι εκτός πόλης. Η μυθολογία, οι ιστορίες που κουβαλάω μέσα μου, τοποθετούνται εκεί. Νομίζω πως είμαι ένα πλάσμα κοντά στη φύση. Εκεί ηρεμώ, εκεί ονειρεύομαι, εκεί ερωτεύομαι, εκεί διονυσιάζομαι, εκεί είναι το σπίτι μου. Δεν είμαι city boy. Στην Αθήνα βέβαια ζω, και μάλιστα στο κέντρο, κι αναγνωρίζω τη μαγεία της μαζικής συνύπαρξής μας στην πόλη και την ομορφιά της ασχήμιας της.
Κάποιοι θα αντιδράσουν, γιατί η ταινία γυρνάει την πλάτη της σε ταμπού που έχει ακόμα η κοινωνία μας. Ο έρωτας που περιγράφει η ταινία είναι ακόμα και τώρα αντισυμβατικός. Η γενιά μας είναι πιο ανεκτική στο παπαγάλισμα φορεμένων αξιών. Νομίζω, πάντως, πως επειδή η ταινία δεν θα προβληθεί από τα κυρίαρχα τηλεοπτικά κανάλια, δεν θα ξυπνήσει τα ελληνοχριστιανικά ένστικτα αυτοσυντήρησης κάποιων. Επίσης η ταινία δεν καταδεικνύει, δεν καταγγέλλει, αλλά παρατηρεί απαλά αυτά που διηγείται.
Η ιδέα της ελεύθερης επιλογής που διαφημίζεται στο δυτικό κόσμο είναι μύθος. Ο άνθρωπος είναι ανίσχυρος απέναντι στη μοίρα του. Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πως δεν είμαι τίποτα παραπάνω παρά ένα χορταράκι που το φυσάει ο άνεμος. Αν απλά αφεθώ σε αυτό τότε θα είμαι «ελεύθερος» και τότε θα είμαι κοντά στον αληθινό εαυτό μου, ο οποίος αλλάζει διαρκώς! Αυτό, βέβαια, σημαίνει απαλλαγή από το παιχνίδι της επιθυμίας και της αποστροφής. Το θέλω ή το δεν θέλω που μας έχουν μπουκώσει την ψυχή.
16°
