Η συνομιλία της Ζωής Δημητρίου με το φιλόσοφο Ζίζεκ και το σκηνοθέτη Μάρκερ οδηγεί σε μια χοροθεατρική παράσταση για τον εγκλωβισμό της ενορχηστρωμένης ευτυχίας, με τίτλο «You May!», στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
H χορογράφος Ζωή Δημητρίου, στο νέο εκρηκτικό χοροθεατρικό έργο της, δείχνει να συναινεί με το φιλόσοφο-ψυχαναλυτή-σταρ Σλαβόι Ζίζεκ στο ότι πρέπει να βγούμε από το εγκλωβιστικό αίτημα της ευτυχίας που επιβάλλουν μέσα ενημέρωσης και ψυχαναλυτές, αλλά και από την ενοχή που μας καταδιώκει επειδή δεν χωράμε μέσα στο καλούπι της σύγχρονης ευτυχίας. Συμφωνεί ότι πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε πειραματόζωα των αγορών. Μια συνθήκη που –όπως μας λέει η χορογράφος (μόλις ήρθε από το Λονδίνο, όπου ζει και εργάζεται, για τις τελικές δοκιμές λίγο πριν την παράσταση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών)– περιγράφει την κατάσταση των Ελλήνων σήμερα. Ανατρέχοντας σε πρόσφατη συνέντευξη του Ζίζεκ στα «Επίκαιρα» διαβάζουμε κατά λέξη (απευθύνεται στους Έλληνες): «Επαναλαμβάνω, σας έχουν μετατρέψει σε πειραματόζωα για ολόκληρη την Ευρώπη. Σας επέβαλαν δοκιμαστικά μια νέα αυταρχική μορφή διακυβέρνησης, η οποία μόνο επιφανειακά παραμένει δημοκρατική. Επομένως, δεν πρέπει να λέμε: “Εμείς οι χοντροί Ευρωπαίοι, που ακόμη τα πάμε σχετικά καλά, πρέπει να βοηθήσουμε τα ελληνόπουλα που λιμοκτονούν”. Δεν είστε μια νέα Σομαλία. Δεν είστε θύματα – δηλαδή είστε, αλλά υπό διαφορετική έννοια. Εσείς, βασικά, αγωνίζεστε!».
Η χοροθεατρική παράσταση που ετοίμασε η Ζωή Δημητρίου κρύβει όμως μια ακόμα συνομιλία – που αυτή τη φορά οδηγεί κυρίως σε μια αισθητική επιλογή και στην αναμέτρηση με το χρόνο. Η συνομιλία είναι με το σκηνοθέτη Κρίς Μάρκερ και ειδικότερα με την ταινία του «La Jetée». Μια ταινία ουσιαστικά μοντάζ εικόνων/σκηνών, που επιτρέπει στο σκηνοθέτη μια άνευ προηγουμένου πλοήγηση στο χρόνο χωρίς λογική σειρά. Ένα ζητούμενο που, όπως μας εξηγεί η χορογράφος, ήταν μια μεγάλη πρόκληση –και ουσιαστικά μια νέα ανακάλυψη στο δημιουργικό της τρόπο–, καθώς έπρεπε να περιηγηθεί στο χρόνο επί σκηνής χωρίς να έχει εργαλεία για να το κάνει, όπως το φωτομοντάζ.
Σε στενή συνεργασία με το δραματουργό Μichael Pinchbeck και μετά από συνεχείς συζητήσεις και αναλύσεις με όλη την ομάδα της κατέληξε στο σχήμα και τα μηνύματα της παράστασης, όπου η πτώση θα αποτελέσει το κάδρο – το περίγραμμα ανάπτυξης του «You May!» (o τίτλος είναι δανεισμένος από άρθρο του Ζίζεκ). Όμως, προσοχή: η δημιουργός θέλει το κοινό να δει μέσα από την παράσταση μια σειρά προτάσεων –όχι λύσεων– και να μπορέσει να βάλει τα δικά του κομμάτια αφήγησης μέσα από τις παύσεις της παράστασης, έχοντας στο μυαλό την προτροπή του Ζίζεκ: «Επομένως, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι υπομονή. Και το μόνο που θα πρέπει να φοβόμαστε είναι ο κίνδυνος να επιστρέψουμε στα σπίτια μας, να συναντιόμαστε μια φορά το χρόνο πίνοντας μπίρες και να αναπολούμε νοσταλγικά “τι ωραία που ήταν εδώ πέρα”. Υποσχεθείτε στους εαυτούς σας ότι αυτό δεν θα συμβεί. Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι συχνά επιθυμούν κάτι που δεν θέλουν πραγματικά. Μη φοβάστε να θελήσετε πραγματικά αυτό που επιθυμείτε».
11°
