O Χάρης Φραγκούλης διαβάζει 7 εικόνες της Εβίτας Σκουρλέτη

Η Εβίτα φωτογράφιζε. Κάθε μέρα την ίδια ώρα. Κάθε μέρα για επτά μέρες. Σήκωνε την κάμερα και το βλέμμα και φωτογράφιζε την Αθήνα.

Την Αθήνα τη χρυσή ώρα. Την Αθήνα που είναι και θα είναι πάντα τόσο όμορφη. Ύστερα ήρθε ο Χάρης. Πήρε στα χέρια τις φωτογραφίες και έγραψε. Κάτι όμορφο. Κάτι συγκινητικό. Κάτι δικό του. Κάτι δικό μας.

«Πρώτη φορά είδα τη Μαρία να κλαίει. Πράγματι, τα χείλη της ήταν μωβ. Έκλεισε απότομα τα μάτια της και έσπασε τη λιμνούλα σε μικρά διαμαντάκια. "Βλέπω τον ήλιο", είπε με τα μάτια κλειστά, "και τη ζέστη".

Η πόλη ήταν σε κομμάτια, σε κομμάτια και το φως. Θραύσματα. Συνεχίσαμε το περπάτημα "Θα καπνίσω"είπε, κι άρχισε να καπνίζει.

"Θες;"με ρώτησε. Το άφησε να πέσει.  Το πάτησε με το πόδι της.

Η υπόλοιπη ήταν στη σκιά. Αλλά η γάμπα ανάμεσα στο τσιγάρο και την πράσινη φούστα, ήταν λουσμένη κίτρινο φως.

Υγρό. Που έμπαινε απ' τη γάμπα κι έκανε βόλτα μέσα της. και τα ανακινούσε όλα.

"Λες να μην μείνει κανένα θραύσμα χρόνου στην πόλη;", μου είπε ολοκίτρινη».