Σάββατο βράδυ με το ενδιαφέρον στα διάφορα στέκια κάτω από τα ελάχιστα στάνταρ που έχουμε θέσει και αρχίζω και βαριέμαι θανάσιμα. Δεν ήμασταν για σπίτι ακόμη, ούτε σε φάση να μας ρουφήξει ο καναπές σίγουρα.
- Έχουμε διάθεση για κάτι kinky και χορό;
- Έλα Νίνα μου, δώσε το ρυθμό (Η Νίνα είναι ασυγκράτητη).
- Πάμε BeQueer. Θα έχει κόσμο και όπου να 'ναι θα γίνει χορευτικό από άλλο πλανήτη.
Ο κόσμος δεν χορεύει αυτήν την εποχή. Δεν πλησιάζουν μεταξύ τους. Δεν υπάρχει επαφή. Μόνο κοιτάζει ο ένας τον άλλον από απόσταση, σαν να είναι κάποιος αόρατος τοίχος ανάμεσα τους. Και μετά βουτάνε με τα μούτρα στα social media για ανώδυνο κλινικό φλερτ με φωτοσοπαρισμένους χαρακτήρες εικονικούς, όταν γύρω τους υπάρχει ζωή και ανάσα.
Περάσαμε τη μαύρη πόρτα με πέντε έξι βλέμματα πάνω στα καινούρια πρόσωπά μας. Απίθανα ντυσίματα και γδυσίματα, καπνοί, λαγνεία, γκλίτερ, αλλά και μια κάποια ενέργεια. Όλοι χόρευαν και όποιος δεν χόρευε λικνίζονταν. Τα πρόσωπα ήταν άνετα και ήρεμα. Χωρίς ζόρια ή κουμπώματα. Το καλύτερο όμως ήταν ρεζερβέ για το τέλος
- Και τώρα, κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε την Tila Ψαρίλα.
Για τα επόμενα 15 λεπτά είχαμε τα μάτια κολλημένα σε ένα ανεπανάληπτο σόου χορού. Κίνηση, στιλ, πρόκληση και μια άκρατη χαρά. Χειροκροτούσαμε με φωνές και εκείνη υποκλίθηκε με χαμόγελο. Και εκείνο το ίδρωμα. Της απλής ευχαρίστησης.
22°
