Δέκα χρόνια Pikap: Χρόνια πολλά στο καταφύγιο της ανήσυχης Θεσσαλονίκης

«Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται, μα πάθος για τη μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας που θα γίνει παρανάλωμα αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα». Δέκα χρόνια πριν, Το Pikap άνοιξε στην Ολύμπου με πολύ ξεκάθαρη στόχευση. Εμπορευόταν καφέ, μουσική και ποτό, αλλά δεν ανήκε στην κατηγορία μόνο της σκέτης παροχής υπηρεσιών νύχτας. Η λέξη community και η πρακτική τους, πλην μπάρας και τραπεζοκαθισμάτων, να αποπειραθούν να συναρμολογήσουν τον χάρτη της ανήσυχα δημιουργικής Θεσσαλονίκης αυτόματα τους διαχώρισε από τον σωρό και τους έκανε μια απίθανη κατηγορία από μόνους τους.

Στο επάνω πάτωμα από το μπαρ, η ομάδα του Pikap έστησε ραδιοφωνικό σταθμό, συν μια λιλιπούτεια γκαλερί και ένα ψαγμένο βιβλιοδισκοπωλείο, Το Pikap store, προσδίδοντας στο εγχείρημα την κουλτούρα και τις πρακτικές ενός εναλλακτικού οικοσυστήματος για τη μουσική, τις τέχνες, τα γράμματα και την επικοινωνία. Δέκα χρόνια μετά, Το Pikap παραμένει αυτό που ήταν και έγινε ακόμα καλύτερο. Η λιλιπούτεια γκαλερί του επεκτάθηκε, με τα αρτίστικα γεγονότα να διοργανώνονται στον διπλανό χώρο του Pikap kato. Όσο για την καταστατική προδιαγραφή που έθεσαν από το ξεκίνημά τους ο Δημήτρης Αγγελής, ο Totsuko και τα άλλα αδέλφια και αδελφές παραμένει ενεργή, ακμαία και ταγμένη να υπηρετεί και να προσφέρει ποιότητες. 

Τα δέκα χρόνια των γενεθλίων του Pikap (Δέκα χρόνια – Δέκα ημέρες εκδηλώσεων) γιορτάστηκαν πανηγυρικά με λάιβ, συζητήσεις, showcase ανεξάρτητων θεσσαλονικιώτικων δισκογραφικών εταιρειών (φυσικά συμμετείχε και η δική τους Pikap records). Όλος ο κόσμος ο καλός πέρασε και τους ευχήθηκε υγεία και μακροημέρευση, και (φτου μην τους ματιάξω) δεν θυμάμαι ποτέ ξανά στη Θεσσαλονίκη να στήνεται και να διαρκεί ανάλογου είδους εγχείρημα, εξαιρουμένου του Μύλου. 

Είναι δε ένα ποίημα του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου, το οποίο θέλω να τους αφιερώσω (Δημήτρη Αγγελή, πολύ χάρηκα που τα είπαμε έστω και για τόσο λίγο στα προεόρτια της Μπιενάλε 9), γιατί νομίζω ότι οι στίχοι του περιγράφουν απολύτως την κατάσταση Pikap και την ενέργεια με την οποία οι τύποι κατάφεραν να μεταγγίσουν στην οδό Ολύμπου: «Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται μα πάθος για τη μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας που θα γίνει παρανάλωμα αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα. Όταν οι άλλοι αδιάφοροι, με σιγουριά ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ να πεθάνουν, όλη τη νύχτα θα ψάχνω για ψηφίδες αδιάφθορες μες στον μονόλογο τον καθημερινό κι ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγρίζουν μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ’ αχαμνά ζωύφια τυχαίες, σκοτωμένες απ’ το νόημα με αίσθημα ποτισμένες».