Στέλιος Φαϊτάκης – Bizare: Άγνωστοι βανδάλισαν την τοιχογραφία του καλλιτέχνη στην «Ελαΐς» λίγες ώρες μετά τον θάνατό του.
Η εικόνα είναι ανατριχιαστική και μιλάει από μόνη της: στον μαντρότοιχο του εργοστασίου της Ελαΐς, στην οδό Πειραιώς 74 στο Νέο Φάληρο, άγνωστοι βάνδαλοι, λίγες μέρες μετά τον θάνατο του ζωγράφου και street artist Στέλιου Φαϊτάκη aka Bizare στον χώρο της graffiti σκηνής, θεώρησαν καλή ιδέα να «αποχαιρετίσουν» τον καλλιτέχνη γράφοντας τη φράση «ΑΝΤΙΟ BIZARE ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ». Μια καρδιά, ένα αστέρι κι ένας σταυρός, κακοσχεδιασμένα, μαζί με την ημερομηνία θανάτου του Στέλιου Φαϊτάκη συμπλήρωσαν την ανώνυμη επιδρομή των «βαθέως συγκινημένων» και ρηχών χεριών που βεβήλωσαν το έργο του καλλιτέχνη.
Ποιος άνθρωπος βλέπει αυτή την εικόνα βανδαλισμού και δεν αισθάνεται ενόχληση; Πού δίνεις ρισπέκτ όταν πας να πατήσεις με τη λευκή μπογιά σου αυτό που κατέβασε η γκλάβα σου, στο έργο ενός καλλιτέχνη, καταστρέφοντάς το λίγες ώρες μετά την αναγγελία του θανάτου του; Τι συμπλέγματα μπορεί να καλύψει ένα κακατράχαλο ταγκάρισμα; Ποιες χουλιγκανικές πρακτικές θυμίζει; Ποιος ΚΔΩΑ κώδικας εφαρμόστηκε και γιατί σε ένα έργο που κοσμεί την Αθήνα; Ερωτήσεις που ίσως δεν χρειάζεται καν να απαντηθούν. Μία ακόμη ομορφιά σε αυτή την πόλη έγινε χώρος εκτόνωσης ανοησίας, ζηλοφθονίας, ενδεχομένως κι επιχαιρεκακίας. Κάποια χέρια μας στέρησαν μια ομορφιά ακόμη σε αυτή την πόλη.
Ο Στέλιος Φαϊτάκης φιλοτέχνησε το έργο αυτό, μία τοιχογραφία που ξεπερνά σε μήκος τα 100 μέτρα και η οποία τελεί υπό την αιγίδα του δήμου Πειραιά, το 2003, στο πλαίσιο της ανοικτής και μόνιμης εικαστικής παρέμβασης «Η ελιά παγκόσμιο σύμβολο αθλητισμού, πολιτισμού και ειρήνης». Όπως φαίνεται κάποια αρρωστημένα μυαλά θέλουν να βρίσκονται σε έναν διαρκή πόλεμο με τον πολιτισμό. Μακάρι σύντομα να βρεθούν τα κατάλληλα χρώματα και οι άνθρωποι που θα το διορθώσουν στέλνοντας ένα πραγματικό μήνυμα σεβασμού για τον συγκεκριμένο άνθρωπο και καλλιτέχνη – μακριά από επιδιώξεις προβολής, φτηνές σκοπιμότητες virtue signaling. Κάποιοι πρωτογνώρισαν το έργο του Bizare στο πρώτο εξώφυλλο των Terror X Crew και μετέπειτα σε εκείνο του hip hop σχήματος Παρεμβολές, για το άλμπουμ «Εν Όψει». Ραπ και γκραφίτι. Άλλοι ήρθαν σε επαφή με τα ζωγραφικά του έργα που άντλησαν ύφος, στιλ και αναφορές από τη βυζαντινή και από την κρητική αγιογραφική ορθόδοξη παράδοση μέσα από street art συνδυσμούς. Θα θέλαμε όλοι σίγουρα να συζητάμε άλλα πράγματα για τον Στέλιο Φαϊτάκη και όχι για τον βανδαλισμό του έργου του.
«Ονομάζομαι Στέλιος Φαϊτάκης, είμαι ζωγράφος, ζω και εργάζομαι στην Αθήνα.
Ριζωμένος στη Βυζαντινή τέχνη, ερευνώ, ανακαλύπτω και χρησιμοποιώ μια πληθώρα τρόπων καλλιτεχνικής δημιουργίας που πηγάζουν από διαφορετικές παραδόσεις, όπως τη Μεξικανική μνημειακή ζωγραφική, την τέχνη του Θιβέτ, της Ιαπωνίας, τη σχολή της Φλάνδρας και άλλες. Επιπλέον, συνδυάζω τις πολιτισμικές παραδόσεις με στοιχεία που προκύπτουν από την προσεκτική παρατήρηση της σύγχρονης παγκόσμιας κουλτούρας. Σεβόμενος τις επιρροές μου, προσπαθώ ταυτόχρονα να διατηρήσω έναν αμιγώς προσωπικό χαρακτήρα και η δουλειά μου να μην αναπαράγει το ύφος των παλιών μαστόρων.
Στα έργα μου χρησιμοποιώ όλων των ειδών τις επιφάνειες, σε διαφορετικές διαστάσεις, από μινιατούρες σε χαρτί μέχρι τοιχογραφίες, παντρεύοντας παραδοσιακά με σύγχρονα υλικά και τεχνικές.
Θεματικά, ο πυρήνας της δουλειάς μου είναι η αποκαλούμενη “ανθρώπινη κατάσταση”, η οποία προκύπτει από τα διαρκώς αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξης. Σε αυτό το πλαίσιο, το έργο μου αντλεί την έμπνευσή του από τη θρησκεία και την πνευματικότητα, τη φιλοσοφία, από άλλες μορφές τέχνης, την επιστήμη, τις ανθρώπινες σχέσεις, την ιστορία κ.α και τοποθετεί όλα αυτά τα στοιχεία σε διάλογο μεταξύ τους με σκοπό να δημιουργήσει μια σύνθετη αφήγηση.
Η ανθρωποκεντρική ζωγραφική μου περιλαμβάνει σουρεαλιστικά στοιχεία, είναι γεμάτη από αλληγορίες και παράδοξα, χρησιμοποιεί ελεύθερα τη φαντασία ξεπερνώντας την αυστηρά λογική σκέψη. Η ειρωνεία, το δράμα, οι μεταφορές και οι συμβολικοί κώδικες αποτελούν τα περαιτέρω εργαλεία που συνεργάζονται για να δημιουργήσουν ένα γρίφο, μια παράθεση συγγενών εικόνων με αινιγματικές σχέσεις μεταξύ τους, που πάντα όμως καταλήγουν σε ένα σημείο αρμονικής ισορροπίας.
Θέλησή μου είναι να προσφέρω στον θεατή μια ευκαιρία να αποδράσει από τον ορθολογισμό που επιβάλλει η εποχή της υψηλής τεχνολογίας και της μηχανοποίησης των ανθρώπινων σχέσεων, να βρεθεί σε τόπους που βρίσκονται πέρα από τον χρόνο, να θέσει εκείνα τα ερωτήματα που θα διευρύνουν την αντίληψή του και να βελτιώσει τη σχέση του με τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Η Δυτική σκέψη, τείνοντας όλο και περισσότερο προς μια μηχανιστική αντίληψη του κόσμου και του ίδιου του ανθρώπου, έχει συστηματικά απορρίψει έννοιες όπως “μαγεία” και “μυσταγωγία” υποβαθμίζοντας τη σημασία τους. Η δουλειά μου είναι εδώ για να συνεισφέρει στο να επανέλθουν εκεί όπου αισθάνομαι πως τους αξίζει να βρίσκονται, ειδικά όταν εμπλέκεται η τέχνη: στην κορυφή των φιλοφρονήσεων».
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
17°
