Δύο χρόνια από τον θάνατο του Mad Clip: Το τιμητικό πορτρέτο που ζωγράφισε ο street artist Cacao Rocks aka Ιάσωνας Μέγκουλας
Τα ξημερώματα της Πέμπτης 2 Σεπτεμβρίου 2021, ο ράπερ Mad Clip, κατά κόσμον Πίτερ Αναστασόπουλος έπεσε θύμα τροχαίου όταν το αυτοκίνητό του εξετράπη της πορείας του στη Βουλιαγμένη και χτύπησε σε κολώνα. Ο hardest-working-man της ελληνικής trap σκηνής με τα αλλεπάλληλα hits έφτασε στην πρώτη θέση των charts και αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους ακροατές.
Τιμώντας τον Mad Clip και δίνοντας τα δικά του σπέκια, ο street artist Cacao Rocks (Ιάσωνας Μέγκουλας), ένας πολύ αναγνωρίσιμος και αγαπητός καλλιτέχνης που έχει δώσει τα δικά του εικαστικά διαπιστευτήρια στους δρόμους, μοιράζεται το πορτρέτο που ζωγράφισε για τον Mad Clip. Ένα πορτρέτο που διαδέχεται εκείνο που ζωγράφισε ο Cacao Rocks για τον Μίκη Θεοδωράκη, που άφησε επίσης την τελευταία του πνοή στις 2 Σεπτεμβρίου 2021. Αυτή είναι η ματιά και η ιστορία πίσω από τη δημιουργία του, όπως τη μοιράστηκε στην ATHENS VOICE.
Δύο χρόνια χωρίς τον Mad Clip: O Cacao Rocks γράφει για το πορτρέτο που φιλοτέχνησε στη μνήμη του ράπερ
«2 Σεπτεμβρίου του 2021, όλη η χώρα ξύπνησε με τα τραγικά νέα για τον θάνατο δύο ετερόκλητων δημιουργών. Του μεγάλου μας συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη και του ράπερ Mad Clip. Εκπρόσωποι δύο διαφορετικών κόσμων, δυο διαφορετικών ονείρων.
Ενστικτωδώς, την ίδια μέρα έκανα το πορτρέτο του Μίκη για να τιμήσω με τον τρόπο μου τη μνήμη του. Ένιωσα πως μαζί του χάθηκε η Ελλάδα των παιδικών μας χρόνων. Μια Ελλάδα που αντιστεκόταν ή καλλίτερα, που ζητούσε μια θέση στα παγκόσμια πολιτιστικά πράγματα, την εποχή των Beatles και του Woodstock. Ίσως οι συναυλίες του Μικη Θεοδωράκη την εποχή μεταπολίτευσης είχαν την ίδια επαναστατική σημασία με τα χίπικα φεστιβάλ της Αμερικής. Ήταν ένα άνοιγμα σε έναν πιο δίκαιο, ελεύθερο, όμορφο κόσμο, πιο κοντά στο όνειρο. Ένα όνειρο όμως, υπό το πρίσμα της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Το συλλογικό αυτό όνειρο, με το πέρασμα των χρόνων αλλοτριώθηκε. Έγινε πιο ατομικό και τελικά αμερικάνικο. Περάσαμε από το χιπισμό του San Francisco, στο διαστημικό γκλαμ όνειρο του David Bowie και της ντίσκο, φτάνοντας στην εσωστρέφεια του σκοτεινού New Wave των Joy DIvision και τελικά στην καθολική επικράτηση της ραπ που ξεκίνησε σαν κίνημα των προαστίων της Νέας Υόρκης και κατέληξε να αφομοιωθεί από των υλισμό και τον ατομικισμό του «American Dream». Επικράτησε η γοητεία του χρυσού, των χρημάτων, της καλοπέρασης και του «Θέλω - Κότερα – Ελικόπτερα» του συγχωρεμένου Mad Clip. O Mad Clip ή αλλιώς Πίτερ, ήταν ο σημαντικότερος εκπρόσωπος αυτού του νέου ρεύματος που μετά το ναυάγιο του σοσιαλιστικού ονείρου στην Ελλάδα κατάφερε να σαγηνεύσει την νεολαία. Αυτό το όνειρο του Mad Clip όμως, δυστυχώς, του στοίχισε και τη ζωή, αφού έφυγε οδηγώντας ένα super car. Βέβαια το αμερικανικό όνειρο του Mad Clip ίσως να είναι και πιο ρεαλιστικό από το αυτό του Μίκη, που αν και είχε την τύχη να ζήσει μια μακρά ζωή και να δημιουργήσει μια μεγάλη οικογένεια, το όνειρο του για έναν πιο δίκαιο και ελληνικό κόσμο δεν κατάφερε να σταθεί. Ενώ αντίθετα ο Mad Clip με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο κατάφερε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του σε νεαρή ηλικία και με πολλή σκληρή δουλειά. Ίσως η ελπίδα του Mad Clip να βγάζει περισσότερο νόημα και να είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη ανταγωνιστική φύση. Και οι δύο δημιουργοί είχαν την αξία τους και είναι εκπρόσωποι αυτών των διαφορετικών ρευμάτων και σίγουρα δεν μου πέφτει λόγος για να τους αξιολογήσω.
Όταν λοιπόν φιλοτέχνησα το πορτρέτο του Μίκη, το έδειξα στα ανίψια μου που πηγαίνουν ακόμα στο δημοτικό σχολείο και δεν τον αναγνώρισαν, ούτε ήξεραν τα τραγούδια του. Ενώ με τον Mad Clip, τα ανίψια μου ήταν απόλυτα εξοικειωμένα και ήξεραν όλα τα τραγούδια του απ’ έξω κι ανακατωτά. Είναι και αυτό ένα κατόρθωμα! Η ελληνική γλώσσα είναι ακόμα είναι ζωντανή μέσα στη ματαιότητα του αμερικανικού ονείρου που αντέχει με όχημα το τραγούδι των παιδιών. Τα ανίψια μου θεώρησαν άδικο να μην κάνω και το πορτρέτο του Mad Clip. Δεν μπορούσα να τους χαλάσω το χατίρι και με την ευκαιρία της δυσάρεστης επετείου του θανάτου του, δημοσιεύω το πορτρέτο του Mad Clip, για να τον τιμήσω όπως έκανα και με τον Μίκη.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
13°
