«Η έκθεση “Ό,τι απέμεινε” είναι συνέχεια της προηγούμενης ενότητας δουλειάς μου με τίτλο “Τόποι”. Τόποι, με την έννοια που εγώ διαφοροποιώ, τον Τόπο από το τοπίο. Το τοπίο είναι κάτι που συνήθως παρατηρούμε, ενώ τον Τόπο κυρίως τον κατοικούμε… Τα ερείπια, ως ένας άλλος Τόπος, φέρουν τα ίχνη, τα σημάδια του χρόνου που πέρασε και ταυτόχρονα του σήμερα… Στο εξωτερικό αποτύπωμα της φθοράς πάνω στους τοίχους που απέμειναν όρθιοι μεν αλλά μόνοι, απογυμνωμένοι από αυτό που ήταν κάποτε η ζωή γύρω τους και πίσω απ’ αυτούς, στους τοίχους από τα ερείπια και τα ίχνη των γκρεμισμένων σπιτιών αυτής της λαβωμένης πόλης, της Αθήνας, είδα κάποια στιγμή κάτι σαν μια μεταφορά αυτού που μπορεί να συμβαίνει σήμερα στο εσωτερικό τοπίο του καθενός μας.»
«Και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Φωτογραφίες που γίνονται προσωπικές τοιχογραφίες, συναίσθημα και μνήμη… Αυτή η ενότητα των έργων μου βγήκε μέσα από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ζούμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Γιατί αυτή η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική, είναι και κοινωνική και πολιτιστική, και για πολλούς από μας καταλήγει να είναι ίσως και υπαρξιακή. Και όπως κάθε άλλη κρίση, έτσι κι αυτή μας υποχρεώνει να κοιτάξουμε λίγο μέσα μας, αλλά και αυτά που αφήσαμε πίσω μας να τα ξαναδούμε, καθένας για τον εαυτό του και με τον εαυτό του, να ανατρέξουμε ξανά στις προσωπικές μας φωτογραφίες και, κυρίως, να κάνουμε συγκρίσεις με το σημείο στο οποίο φτάσαμε.»
«Δουλεύοντας με εικόνες από το παρελθόν αναζητώ, και μερικές φορές ανακαλύπτω παράξενες διαδρομές που οδηγούν στο παρόν. Πάντα με ενδιέφερε και με γοήτευε άλλωστε αυτό το αναπάντεχο παιχνίδι με το χρόνο αλλά και τους τόπους, το παιχνίδι ανάμεσα στο άλλοτε, στο τώρα και στο μετά, στο εδώ και στο αλλού, στο μέσα και στο έξω, στο είναι και στο δεν είναι. Χρησιμοποιώ συχνά φωτογραφίες που κρατώ σαν ημερολόγιο, και αυτός είναι ένας τρόπος να θυμάμαι. Η φωτογραφία με βοηθάει, γιατί έχει την ιδιότητα να σταματά το χρόνο χωρίς να τον παγώνει. Ξαναβλέποντας αυτές τις φωτογραφίες μέσα σ’ έναν άλλο χώρο αλλά και σ’ έναν άλλο χρόνο, στο παρόν του πολύ προσωπικού χώρου του εργαστηρίου μου, ξαναβρίσκω σχετικά εύκολα και αρκετά νωπή τη συναισθηματική εγγραφή της πρώτης ματιάς τη στιγμή που τις τράβηξα. Παράδοξος κόσμος, συμβολικές αναφορές, φυλαγμένα ίσως μυστικά που καλούν το θεατή να τα αποκαλύψει, με το δικό του τρόπο. Γεγονότα, περιστατικά και διαδοχικά ερεθίσματα, σιγά-σιγά μορφοποιούνται και παίρνουν τη σημασία τους στο έργο, μέσα μου, αλλά και στον εξωτερικό κόσμο, στην πραγματικότητα και στους άλλους.»
Πάντα στη ζωγραφική μου παραμονεύει και εισχωρεί η ανθρώπινη παρουσία. Ακόμα και όταν δεν καταγράφεται ζωγραφικά, υπάρχει πάντα ως υπαινιγμός. Είναι κάτι σαν προσωπική ανάγκη. Δεν με ενδιαφέρει η καλλιέπεια. Αυτό που επιθυμώ, είναι να δείξω αυτό που βλέπω και αισθάνομαι. Πάντα μ’ ενδιέφερε η ιδιαιτερότητα της επιφάνειας των τοίχων, αλλά και ο σοβάς ως υλικό. Ένα υλικό που αφηγείται κι αυτό ιστορίες, με τη δική του γλώσσα, μαζί μ’ εμένα. Το έργο φέρνει επάνω του μεταμορφωμένα όλα τα ίχνη από κάτι που έπαψε μεν να υπάρχει, που κάποια στιγμή υπήρξε και έφυγε, αλλά από το άλλο μέρος, ταυτόχρονα, εξακολουθεί να είναι και πολύ υπαρκτό. Όλα αυτά, εντέλει, είναι κομμάτια, σπαράγματα, μιας βιωματικής θα έλεγα τοιχογραφίας. Η αφήγηση είναι το πρόσχημα. Δεν είναι μόνο η αναπαράσταση που μετράει: Η αναπαράσταση γίνεται το μέτρο της δυνατότητας να “μιλήσει” αυτό που δεν μπορούμε να συλλάβουμε».
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
