Ο Χάρης Βλάχος στέλνει ζωγραφική ανταπόκριση από την κουνελότρυπα

Νευρική ζωγραφική που δημιουργεί την τέλεια παραίσθηση. Πολλαπλές αναφορές και επιρροές, ασκήσεις ισορροπίας μεταξύ πραγματικότητας και Διαδικτύου, ποπ κουλτούρα, διαφήμιση, κοινωνικά δίκτυα και μια συνεχής αίσθηση για τον θεατή πως ο ζωγράφος του γνέφει να πέσει άφοβα σαν την Αλίκη μέσα στην τρύπα.

Εντυπωσιακή αφήγηση-ημερολόγιο από τους χωροχρόνους που ταξιδεύει: ο Χάρης Βλάχος μας ξεναγεί σε τόπους όπου το θαύμα και το τραύμα μοιάζει να απέχουν μία σύνδεση δρόμο. Ζητήσαμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα, δέχθηκε πρόθυμα, η ξενάγηση αρχίζει: Come in, Get out, όπως είναι και ο τίτλος της έκθεσής του.

Ο Πινόκιο, η Χιονάτη, σακούλες από τα Lidl και τα H&Μ, σκελετοί και φωτιές, παγωτά ξυλάκι με γεύση μπανάνα-σοκολάτα (έτσι το είδα, σόρι αν είναι κάτι άλλο!), σημάνσεις εξόδου, ένας χαμός γενικά στους πίνακές σου από πληροφορία, εικόνες, αποδόμηση αλλά και σύνθεση ταυτόχρονα. Πώς ορίζεις το σύμπαν αυτής της έκθεσης και προς τι το χάος;
Το «σύμπαν» που φτιάχνουμε είναι το σύμπαν που υπάρχουμε, και αυτό μπορεί να δικαιολογήσει πολλά μπερδέματα. Πρόσβαση σε αυτό έχουμε μέσα από μία τρύπα. Οδηγεί κάπου και μέσα από αυτή υπάρχουν δύο πλευρές να κοιτάξεις. Η τρύπα δεν έχει ύλη κι όμως τη χρειάζεται για να την αντιληφθούμε.

Μπες μέσα, βγες έξω: Πρώτα βρήκες τον τίτλο ή μετά, αφού ολοκλήρωσες τα «τεμάχια» και έψαχνες κάτι που θα τα ενοποιούσε κατά κάποιον τρόπο; Το ρωτώ γιατί θέλω να γνωρίσω καλύτερα τη μεθοδολογία σου. Αν δηλαδή δουλεύεις από την αρχή μια ιδέα, με αρχή, μέση και τέλος (αν υπάρχει) ή αφήνεσαι, πράττεις και στην πορεία από μόνα τους τα έργα συνθέτουν μια αφήγηση, που εσύ είσαι ο τελευταίος που τη βλέπεις, αλλά και ο πρώτος που την ορίζεις, αφού σου αποκαλυφθεί.
O τίτλος προέκυψε στο τέλος. Η ιδέα της τρύπας ως πρωταγωνίστρια όλων των έργων ήταν κάτι που είχε αποφασιστεί από την αρχή, κι αυτό γιατί εξυπηρετεί πολλούς διαφορετικούς σκοπούς και λειτουργίες. Η τρύπα είναι λαγούμι, καταφύγιο, πέρασμα, άνοιγμα, έλλειψη, δίνη, παράθυρο, ρωγμή, πληγή, πηγή απόλαυσης, τριπάκι και σύμβολο ασάφειας. Η εμπειρία ενσωματώνει την τρύπα. Δουλεύω σε πλάτος και βάθος. Δεν υπάρχει αρχή και τέλος σε μία ιδέα, γιατί διακλαδώνεται συνεχώς. Πολλά έχουν προγραμματιστεί και πολλά έχουν βρεθεί, είναι μία συνεχής διαδικασία που βιώνεται. Τα «τεμάχια» - ρόλοι δίνονται για να χτιστεί το πλαίσιο και να οργανωθεί ο μύθος. Φροντιστής, ήρωας, επαναστάτης, κυβερνήτης, αθώος, εξερευνητής, εραστής, μάγος, συνηθισμένος, δημιουργός, γελωτοποιός, σοφός. Κάθε έργο άλλος ρόλος.

Πίσω από τις εικόνες κρύβονται οι λέξεις. Μπορείς να μου δώσεις μερικές με ή χωρίς ειρμό, σαν κλειδιά για τον θεατή που θα σταθεί απέναντι στους πίνακες;
Ενσωμάτωση
Εσύ
Εμπειρία
Δίκτυο
Τρύπα
Δίπολο
Αντίθετο
Κοινό
Απεμπλοκή
Παιχνίδι
Διαφήμιση
Μυστικό
Ταξίδι

Ποιο είναι το τραύμα σου; Ή όλα καλά, μεγάλωσες σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, όπου τα πουλάκια τιτίβιζαν για την αγάπη, τη φιλία και τα καλά όνειρα;
Χα! Σίγουρα μια τρύπα είναι και τραύμα. Η θυματοποίηση και η επιμονή στο δίπολο ενοχής - αθωότητας και θύτη - θύματος ως θεμέλιο επίγνωσης του εαυτού έχει κάνει αρκετή ζημιά. Κουβαλάω τα τραύματα της γενιάς μου. Το ζήτημα είναι να βγεις από αυτό και να το μεταστρέψεις. Η προσωπική ιστορία είναι εδώ για να την κλέψεις, επανερμηνεύεται ξανά και ξανά, αμφισβητείς την καταγωγή σου, αλλάζεις το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον.

Τα φωτό/πορτρέτα σου μου θυμίζουν κλιπ των Flaming Lips αλλά και κάτι από Ντόνι Ντάρκο με ολίγη και από τον κούνελο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Ειδικά ο κούνελος, αν θυμάσαι, ήταν πάντα βιαστικός για να μην καθυστερήσει να πάει σε ένα ραντεβού που… δεν υπήρχε. Γιατί κρατάς αόρατο το πρόσωπό σου;
Οι ήρωες είναι πολλοί, οι αναφορές ακόμα περισσότερες. Στη «Χώρα των θαυμάτων» ραντεβού δεν υπήρχε, μονάχα ιστορία. Η ιστορία είναι ο υλικός χώρος που οριοθετεί το κενό για να υπάρξει τρύπα. Και στην Αλίκη από μία τρύπα ξεκίνησαν όλα.
Δεν υπάρχει πρόσωπο γιατί δεν υπάρχει εαυτός. Ζω σε παιχνίδι, και φτιάχνω τον μύθο. Είμαι ερμηνευτής. Εσύ είδες ένα κουνέλι που βιαζόταν, άλλοι έναν κλόουν. Ο Α-νόητος, ο τρελός, αυτός που γέλασες, που ποτέ δεν κατάλαβες τελείως, είναι χαρτί μπαλαντέρ και γίνεται ό,τι θέλει. Τα αστεία καλύτερο είναι να μην εξηγούνται. Οι ζωγραφιές δεν μιλάνε.

Θυμάμαι στην ατομική σου zebRAWR να χρησιμοποιείς για επιφάνεια ένα σεντόνι. Στην ίδια έκθεση θυμάμαι πως πέρα από ακρυλικά και λάδια, είχες χρησιμοποιήσει αυτοκόλλητα, περιτυλίγματα φαγητών, σάλια, μύξες, ακόμα και σπέρμα. Η νέα σου δουλειά ως εικόνα μοιάζει με παλιά, ισχύει όμως το ίδιο και με τα υλικά;
Το στρώμα είναι το πιο υβριδικό έργο από άποψη υλικών. Λάδι, ξεραμένη φραγκοσυκιά, ρόδα αμαξιού, ζαχαρωτό, πλαστικό μπουκάλι, γυάλινο μπιμπελό, σακούλα, αλυσίδα, σχοινί, λαμαρίνα, spray, χρώμα για μέταλλο, μπαλάκι, τασάκι, τσιγάρα. Όλα αυτά πάνω στο στρώμα που είχα από παιδί μέχρι έφηβος. Είναι έργο και αντικείμενο, ζωγραφική και εγκατάσταση, κάτι με αξία και σκουπίδι. Ζωγραφιές υπάρχουν σε μουσαμά, χαρτί, ξύλο (εγκατάσταση με τρύπα για να βάλεις το κεφάλι σου και να βγάλεις φωτογραφία) και καθρέφτες με λάδια, ακρυλικά, σπρέι, μολύβι, στυλό, κάρβουνο, μαρκαδόροι, ξυλομπογιές, μελάνια, ακουαρέλες.

Το χαοτικό των έργων σου μου θυμίζει το διαδίκτυο ως προς τη ροή των εικόνων-πληροφοριών που εμπεριέχουν. Την ίδια ώρα αυτό το ανάκατο και «ανάστα ο Κύριος» σύμπαν είναι και σαν κόσμος παιδικού δωματίου που η μαμά δεν τολμά να του βάλει τάξη, οπότε το παιδί και η αταξία οργιάζουν. Αυτό το δυαδικό μπάχαλο δεν φοβάσαι μήπως δημιουργήσει αρνητικά ή αμήχανα συναισθήματα στο κοινό; (Μεταξύ μας, μαζί σου!)
Τρύπα ως ρωγμή στο σύστημα. Μπορεί να προκαλέσει βραχυκύκλωμα ή ευκαιρία για επαναπρογραμματισμό. κάτι αρνητικό μπορεί να μεταστραφεί σε κάτι θετικό. Ένα ταρακούνημα, μία αστάθεια και μία αμφισβήτηση μπορεί να γίνει τροφή για σκέψη και επαναπροσδιορισμό. Τα δίπολα χρησιμοποιούνται για να οριοθετήσουν ένα φάσμα και εν τέλει να εκτοπίσουν τις ιεραρχίες. Παίζω με το όριο των αντιθέτων και το να νιώσει κάποιος αμήχανα είναι μέρος της παράστασης.

Τα κοινωνικά δίκτυα χτίζουν-παρουσιάζουν δίπλα στην αληθινή ζωή των χρηστών και την εξιδανικευμένη ψηφιακή τους. Θεωρείς πως αυτή η κατασκευή χαρακτήρων μέσω Ίντερνετ είναι ή δεν είναι μια μορφή τέχνης;
Αναπόφευκτα είναι. Στα εταιρικά προφίλ στο instagram υπάρχει η επιλογή της τέχνης και στο tiktok όλοι είναι superstars. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι προέκταση των εργαλείων, το κινητό προέκταση του χεριού. Τα δίπολα, μαζί και αυτό του αληθινού/ εξιδανικευμένου εαυτού, χωνεύονται. Το μέλλον θα είναι γκρι, στο χέρι μας είναι να γίνει χρωματικό φάσμα.

Πώς βλέπεις την εικαστική σκηνή της πόλης; Υπάρχει σκηνή καταρχάς ή όλα είναι θραυσματικά, ατομικά, ασύνδετα, απομονωμένα;
Από το κινητό μου! Υπήρχε άλλη σκηνή στην καραντίνα; Αυτή η συνθήκη από μόνη της ήταν κοινή για όλους, η εμπειρία παρόμοια. Φίλοι καλλιτέχνες θέλουν, ψάχνουν, κάνουν συνεργασίες. Μαζί έχουμε περισσότερη δύναμη!

Λόγω καραντίνας οι περισσότεροι αναγκαστικά ζούμε περισσότερο στον κυβερνοχώρο. Για σένα και για μένα υποθέτω πως είναι (και) εργαλείο κοινωνικοπολιτικής παρατήρησης. Πώς βλέπεις όμως τη ζωή των άλλων από εδώ και στο εξής στο πεδίο της αληθινής ζωής;
Δεν υπάρχει ούτε «αληθινή ζωή» ούτε «προσομοίωση». Η κοινή πραγματικότητα έχει άπειρα επίπεδα και καμία πηγή. Είμαστε παρατηρητές γιατί επιτηρούμαστε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να «δεις τη ζωή». Στην έκθεση έχουν δοθεί μερικοί. Αν θες λέξεις, θα πρέπει να περιμένεις άλλο λίγο, για μία ταινία και μία άλλη συνέντευξη. Η μεταπαραγωγή θέλει χρόνο και μέχρι τότε ελπίζω να μην έχει καταστραφεί ο κόσμος.

Allouche Benias Gallery, Κανάρη 1, Κολωνάκι, έως 2 Οκτωβρίου