Ο επιστημονικός διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, Γιώργης Μαγγίνης, μας συστήνει ένα κέντημα που παρουσιάζεται στην έκθεση "1821 Πριν και μετά"
Όλοι όσοι αγαπάμε τα μουσεία γνωρίζουμε πως, παρά τη μνημειακή εμφάνιση και την επιβλητική τους ατμόσφαιρα, είναι χώροι γεμάτοι ζωντάνια και διασκεδαστικές λεπτομέρειες. Ένα παρόραμα σε μία επιγραφή, μια ατίθαση τρίχα σε ένα τέλειο μουστάκι, ένα χωρατό κρυμμένο σε κάποιον πίνακα – όλα τούτα φροντίζουν ώστε η περιήγηση στο μουσείο να γίνεται απολαυστική. Για φέτος το καλοκαίρι, θα ήθελα να συστήσω ένα μεταξωτό κέντημα του 1863 από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη, δωρεά του Αντωνίου Χανδρή, που εκτίθεται για πρώτη φορά στη μεγάλη επετειακή έκθεση «1821 - Πριν και Μετά» στο κτήριο της Πειραιώς 138. Φέρει την υπογραφή της Καλλιόπης Ι. Βρυσιώτου, για την οποία γνωρίζουμε μόνο ότι γιόρτασε την έξωση του βασιλιά Όθωνα τον Οκτώβριο του 1862. Πόσο άδοξη φαντάστηκε την έξωση αυτή η Καλλιόπη! Ο φουστανελοφόρος βασιλιάς γραπώνεται από τον θρόνο ενώ η Ελλάδα, με αρχαιοπρεπές γαλανόλευκο φόρεμα, έχει αρπάξει το σκήπτρο του και το κραδαίνει απειλητικά. Η βασίλισσα Αμαλία, με την αυλική ενδυμασία που ακόμα φέρει το όνομά της, έχει αρχίσει «γονατιστή τον θρήνο». Από την άλλη πλευρά, οι «ήρωες της Κύθνου» δεν αφήνουν καμία ελπίδα στον έκπτωτο μονάρχη: ο ανθυπολοχαγός Περικλής Μωραϊτίνης τον αδράχνει από τον ώμο, ο φοιτητής Αγαμέμνων Σκαρβέλης από τη φουστανέλα κι ο λοχαγός Νικόλαος Λεωτσάκος του δείχνει το πλοίο που θα τον μεταφέρει στην εξορία. Και οι τρεις αυτοί άνδρες σκοτώθηκαν την 1η Μαρτίου 1862 κατά τη διάρκεια στάσης ενάντια στην απολυταρχική διακυβέρνηση του Βαυαρού βασιλιά και αναδείχθηκαν σε λαϊκούς ήρωες. Κάθε φορά που τη μελετάω, αυτή η σκηνή, ίσως παρμένη από μια λιθογραφία που γονιμοποίησε τη φαντασία της κεντήστρας, γεννάει σκέψεις για τη φύση της εξουσίας, τα πάθη που εμπνέει η πολιτική, την αξία της θυσίας και τη δύναμη των συμβόλων – αλλά και ένα χαμόγελο.
21°
