Τα έξι θαλασσοπούλια που πετούν πάνω από τις ελληνικές θάλασσες

Καλοκαίρι σημαίνει απέραντο γαλάζιο, θάλασσα και ουρανός, ταξίδια και μια αίσθηση, ελευθερίας. Λέξεις που όλες σχετίζονται κατά κάποιον τρόπο και με τα πανέμορφα θαλασσοπούλια που συναντάμε να πετούν πάνω από τις ελληνικές θάλασσες. Γνωρίζουμε όμως πόσα και ποια είναι τα είδη τους, πώς ονομάζονται και ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα; Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στην ATHENS VOICE η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία οι ελληνικές θάλασσες φιλοξενούν έξι είδη θαλασσοπουλιών.

Όταν αναφερόμαστε στα θαλασσοπούλια συνήθως στους περισσότερους έρχονται στο μυαλό οι γλάροι, όμως θαλασσοπούλια δεν είναι μόνο οι γλάροι! Αλλά ακόμα κι αυτοί δεν είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους.

Κάτι που σας φαίνεται για καφέ γλάρος μπορεί τελικά να είναι Αρτέμης, είδος συγγενικό με τα άλμπατρος, τα θαλασσοπούλια των ωκεανών του Νότου, ή Μύχος που πετάει πάντα σαν να βιάζεται, ενώ κάτι που μοιάζει με χελιδόνι μεσοπέλαγα, μπορεί να είναι Υδροβάτης, το πιο μυστηριώδες θαλασσοπούλι των ελληνικών θαλασσών.

Συγκεκριμένα οι ελληνικές θάλασσες φιλοξενούν έξι είδη θαλασσοπουλιών: τον Αιγαιόγλαρο, τον Ασημόγλαρο, τον Θαλασσοκόρακα, τον Αρτέμη, τον Μύχο και τον Υδροβάτη.

Aν παρατηρήσουμε καλύτερα τα θαλασσοπούλια που μας συντροφεύουν στις καλοκαιρινές μας εξορμήσεις, ένας ολόκληρος θαλασσινός κόσμος θα ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας, και μπορεί να μας μαγέψει με την ομορφιά, την ξεγνοιασιά και την περιπετειώδη φύση του!

Θαλασσοκόρακας, ο επίμονος δύτης

Ο Θαλασσοκόρακας είναι αν μη τι άλλο ο πιο ξεχωριστός από τα θαλασσοπούλια! Η αγαπημένη Καλικατσού των νησιωτών συναντάται συνήθως ως μια μαύρη φιγούρα που κάθεται σε παραθαλάσσια βράχια ή κολυμπά μισοβυθισμένη στο νερό.

Χαρακτηριστική συνήθειά του είναι να στέκεται με απλωμένες τις φτερούγες για να στεγνώσει και να θερμανθεί μετά από κάθε ψάρεμα (συνήθεια που μοιράζεται και με τον συγγενικό του Κορμοράνο).

Μπορεί να ξοδέψει κάμποσες ώρες καθημερινά κάτω από το νερό, όπου βρίσκεται πραγματικά στο στοιχείο του.

Τρέφεται κυρίως με βενθικά ψάρια, όπως γωβιούς, σαυρίδια, αθερίνες, μουσμούλια κ.ά. τα οποία πιάνει σε βάθος μέχρι και 60 μ.

Αρτέμης, ο θαλασσοπόρος

Παρόλο που εξωτερικά μοιάζει με τους γλάρους, ο Αρτέμης δεν συγγενεύει με αυτούς, αλλά με τα άλμπατρος, τα όμορφα θαλασσοπούλια των ωκεανών του νότου, κάτι που φαίνεται στο καλοζυγισμένο και άνετο πέταγμά του. Νιώθει άνετα μόνο στην ανοιχτή θάλασσα και μπορεί να διανύσει καθημερινά εκατοντάδες χιλιόμετρα. Έχει προσαρμοστεί άριστα να ζει μακριά από τις ακτές, αφού τρέφεται, ζευγαρώνει και κοιμάται στο ανοιχτό πέλαγος!

Τον Οκτώβριο μεταναστεύει για να ξεχειμωνιάσει στον νότιο Ατλαντικό, απ’ όπου επιστρέφει στη Μεσόγειο τον Μάρτιο. Γεννά μόνο ένα αυγό, στο βάθος μια στοάς στα τέλη Μαΐου. Ο νεοσσός εκκολάπτεται τον Ιούλιο και ταΐζεται εντατικά μέχρι να μεγαλώσει τόσο πολύ, ώστε να ζυγίζει περισσότερο από τους γονείς του. Από εκείνη τη στιγμή μένει μόνος στη φωλιά και αρχίζει να χάνει σταδιακά βάρος μετατρέποντάς το σε φτέρωμα. Μια νύχτα του Οκτώβρη θα αφήσει τη στοά όπου γεννήθηκε και θα αναχωρήσει κατευθείαν για το πέλαγος! Θα ενηλικιωθεί στην ηλικία των 7 περίπου ετών, συνεπώς θα περάσουν χρόνια προτού να πατήσει και πάλι στη στεριά.

Αιγαιόγλαρος, ο παραδοσιακός νησιώτης

Ο κοκκινομύτης γλάρος συνδέεται σχεδόν αποκλειστικά με τον παράκτιο χώρο και αποφεύγει την ενδοχώρα, σε αντίθεση με άλλα είδη γλάρων. Πετά αργά, ανάμεσα στα κύματα και πιάνει μικρά αφρόψαρα. Συχνά, πλησιάζει στα ψαροκάικα για να τραφεί με τα ψάρια που πετιούνται.

Στην Ελλάδα, λιγότερα από 500 ζευγάρια φωλιάζουν σε ακατοίκητες νησίδες, μακριά από τους ανθρώπους.

Ο Αιγαιόγλαρος, σύμβολο των νησίδων, απειλείται περισσότερο από κάθε άλλο θαλασσοπούλι της Ελλάδας.

Ασημόγλαρος, ο πανταχού παρών

Ο γνώριμος γλάρος όλων μας, με το χαρακτηριστικό κίτρινο στο ράμφος και στα πόδια.

Χάρη στην άφθονη τροφή που βρίσκει στους σκουπιδότοπους, έχει πολλαπλασιαστεί υπερβολικά με αποτέλεσμα να επιβαρύνει άλλα θαλασσοπούλια, όπως τον Αιγαιόγλαρο, αρπάζοντας αυγά και νεοσσούς ή καταλαμβάνοντας τις καλύτερες θέσεις φωλιάσματος.

Τρώει σχεδόν τα πάντα, με αποτέλεσμα να συναντάται ακόμα και στην ενδοχώρα (σε καλλιέργειες κ.λπ.), συμπεριφορά που τον διαφοροποιεί από τα άλλα θαλασσοπούλια τα οποία είναι στενά συνδεδεμένα με τον θαλάσσιο χώρο (και πιο εκλεκτικά στο φαγητό τους).

Σε πολλές παραθαλάσσιες πόλεις (όπως η Καβάλα και η Αλεξανδρούπολη) μπορεί να δούμε να φωλιάζει ακόμα και σε ταράτσες πολυκατοικιών.

Μύχος, ο βιαστικός

Πελαγικό θαλασσοπούλι, ο Μύχος μοιάζει με σκούρο Αρτέμη, με τον οποίο συγγενεύει. Συνήθως πετά βιαστικά σε ομάδες, πολύ κοντά στα κύματα.

Τρέφεται στο ανοιχτό πέλαγος και μπορεί να περιπλανηθεί πολύ ακολουθώντας μεγάλα κοπάδια ψαριών. Οι περισσότεροι Μύχοι μένουν μόνιμα στη Μεσόγειο και σπάνια πλησιάζουν τη στεριά.

Μετά το τέλος της αναπαραγωγικής περιόδου, χιλιάδες Μύχοι εγκαταλείπουν το Αιγαίο και πηγαίνουν στη Μαύρη θάλασσα, για να εκμεταλλευτούν εκεί τους πλούσιους ψαρότοπους. Τέλη Οκτώβρη επιστρέφουν και πάλι στο Αιγαίο.

Υδροβάτης, ο μυστηριώδης

Μικρός σαν χελιδόνι, είναι ένα από τα μικρότερα θαλασσοπούλια στον κόσμο. Λόγω μικρού μεγέθους και πληθυσμού στην Ελλάδα, δύσκολα παρατηρείται και ο τρόπος ζωής και οι αποικίες του παραμένουν ένα μυστήριο.

Ο Υδροβάτης σπάνια πλησιάζει τη στεριά και τα πλοία, ούτε πηγαίνει κοντά σε άλλα θαλασσοπούλια. Είναι πάντα μοναχικός στο ανοιχτό πέλαγος και σε συνδυασμό με το μικρό του μέγεθος και τη χαμηλή, στην επιφάνεια της θάλασσας, πτήση, τον βλέπουμε πολύ δύσκολα.

Ο λόγος που μένει στα ανοιχτά είναι ότι εκεί δεν τον φτάνουν οι Ασημόγλαροι και τα γεράκια. Φωλιάζει μόνο σε μέρη που είναι ασφαλή από αρουραίους, δηλαδή σε πολύ μικρές νησίδες ή σε απρόσιτες σπηλιές.

Γεννά το μοναδικό του αυγό τον Μάιο και τα μικρά πετάνε το φθινόπωρο. Τρέφεται με γόνο ψαριών και πλαγκτόν, που τα βρίσκει χρησιμοποιώντας και τη δυνατή του όσφρηση.