H Λίντα Καπετανέα θέλει να ξεχάσουμε τα social media

Κίνηση. Ανάσα. Πάλι κίνηση. Και ένα φιλοσοφικό ερώτημα που στριμώχνεται στα λεπτά κορδόνια των μπαλαρίνων: Η ανάσα έκανε την κίνηση ή η κίνηση την ανάσα;  

Η Λίντα μπήκε στο BIOS αλαφιασμένη. Είχε αργήσει δέκα λεπτά, που στο πρόσωπό της έμοιαζαν για εκατό. Ακριβώς δίπλα από το μαγαζί δίδασκε χορό. Το μάθημα μόλις είχε τελειώσει. Παρήγγειλε έναν καφέ και κάθισε στον βίντατζ καναπέ που επέζησε από τη δεκαετία του ’70. Πήρε πολλές ανάσες μαζεμένες. Τις απολάμβανε σαν να τις είχε κερδίσει σε κάποιον διαγωνισμό ταλέντων. Μου χαμογέλασε. Ήταν έτοιμη. 

Η Λίντα Καπετανέα είναι ένα σύμβολο. Όχι μόνο για τις χορευτικές της επιδόσεις ή για τη μεταδοτικότητά της ως δασκάλα χορού. Κατάφερε, σήμερα, να έχει τον τίτλο της καλλιτεχνικής διευθύντριας ενός θεσμού όπως το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας όχι μέσω απευθείας ανάθεσης αλλά έπειτα από τη συμμετοχή της σε επίσημο διαγωνισμό. Την ίδια ώρα με όλα αυτά, οι Rootless Root, η ομάδα που έχει μαζί με τον άντρα της και δάσκαλό της, Yozef Frucek, είναι το χορευτικό σχήμα που μας έχει ταξιδέψει σε μαγικές εικόνες, τόπους, ιδέες, σκέψεις και που παράληλα διδάσκει την πρακτική Fighting Μonkey σε χορευτές και ανθρώπους που θέλουν να βρουν το σώμα τους.

Λίντα Καπετανέα © Θανάσης Καρατζάς

» Το Fighting Μonkey είναι μια πρακτική που στοχεύει συνολικά στην ανθρώπινη ανάπτυξη και στην υγιή γήρανση μέσω της κίνησης. Είναι μια ανορθόδοξη πρόταση για εξάσκηση ώστε να μπορεί κάποιος ανά πάσα στιγμή να τεστάρει τις δυνατότητές του. Θεωρούμε ότι οι τυπικές μορφές σωματικής άσκησης δεν έχουν την πολυπλοκότητα της αληθινής ζωής και, άρα, για να είναι αποτελεσματική η δουλειά που κάνουμε με το σώμα μας καθημερινά, απαιτείται μια τελείως διαφορετική προσέγγιση που να είναι πιο κοντά στο πολύπλοκο σύμπαν που μας περιβάλλει. Στο Fighting Μonkey δημιουργούμε περιβάλλοντα στα οποία οι άνθρωποι ζουν την αληθινή δυσκολία και πρόκληση της κίνησης αλλά και των λύσεων που πρέπει να βρει το σώμα τους για να επιβιώσει, να δημιουργήσει, να επικοινωνήσει.

» Τι θεωρεί ο καθένας αναγνώριση; Να σε αναγνωρίζουν στον δρόμο; Να σε ζητάνε χορογράφοι; Ο κόσμος του χορού έχει πολύ λίγα «αστέρια». Άλλο η φήμη και άλλο η αξία του καλλιτέχνη. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι πολλοί χορευτές από πολύ νέοι θέλουν να θεωρηθούν πετυχημένοι ανεξάρτητα από το ταλέντο τους ή το μέγεθος του έργου τους και της δουλειάς τους. Χρειάζεται χρόνος και δουλειά. Το πολύ μεγάλο ταλέντο δεν κρύβεται. Μοιραία θα φανεί. 

» Δεν θεωρώ αρκετό το like στα social media, εκτός αν έτσι βιοπορίζεσαι. Δηλαδή αν δεν χορεύεις σε σκηνές αλλά σε βίντεο και τα παρακολουθούν χιλιάδες ή εκατομμύρια. Αυτές οι περιπτώσεις είναι επίσης λίγες. Οι περισσότεροι μάλλον αναζητούν μερικά likes. Πιστεύω όμως πρώτα απ’ όλα ότι ένας χορευτής έχει πετύχει επαγγελματικά, όταν πετυχαίνει τους στόχους που θέτει ο ίδιος στον εαυτό του. Όχι οι άλλοι σε αυτόν».

Σχετικό Άρθρο

Χορος Έπεσε η αυλαία για το 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας

Νικολέττα Σταμάτη 29.07.2019, 17:07

» Τα social media είναι στην καθημερινότητά μας αλλά πρέπει να τα ξεχνάμε. Αν θες πραγματικά να βελτιωθείς θα δεις το βίντεο της πρόβας σου που πρέπει να είναι διαφορετικό κάθε μέρα και να είναι εργαλείο της δουλειάς σου, όχι ένας τρόπος για να ηρεμήσεις ότι όλα πάνε καλά και ότι αποκτάς φήμη. Πρέπει να εργαστείς για να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο, με τη δική σου φωνή και τη δική σου κίνηση, ανεξάρτητα από τα likes.

Λίντα Καπετανέα © Θανάσης Καρατζάς

» Η ανάληψη μιας διευθυντικής θέσης, αξιοκρατικά. Νιώθω πάρα πολύ όμορφα και χαίρομαι πολύ που μπορώ κι εγώ να συμβάλω με την πείρα μου στον σπουδαίο αυτό θεσμό για τον χορό. Εννοείται ότι θα αποδεχόμουν και μία απευθείας ανάθεση. Είναι μια πολύ δημιουργική διαδικασία, παρά τις γραφειοκρατικές πλευρές της, που μου επιτρέπει να προτείνω στο κοινό, στους σπουδαστές και επαγγελματίες του χορού έργα, καλλιτέχνες και δασκάλους που έχω δει και θεωρώ ότι αξίζει όλοι να δουν και να εμπνευστούν από τη δουλειά τους.

» Φέτος γιορτάζουμε τα 25 χρόνια του Φεστιβάλ και στο επίκεντρο του προγράμματος είναι οι σκέψεις μας για τον χρόνο και τις διάφορες διαστάσεις του, τη μυθική, τη συλλογική, την προσωπική, την καθημερινή, την τελετουργική κλπ. Θέλαμε επίσης να φιλοξενήσουμε μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης, όπως τον Άκραμ Καν και τον Μπέλα Ταρ, που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους με το έργο τους, αλλά και νέα ταλέντα που διαγράφουν ήδη μια αξιοθαύμαστη διαδρομή διεθνώς και επισκέπτονται τη χώρα μας για πρώτη φορά μέσα από το δικό μας Φεστιβάλ.
 
» Για να γίνεις χορευτής, χρειάζεσαι τόση πειθαρχία, όση πειθαρχία χρειάζεται για να γίνεις καλός σε οτιδήποτε θέλεις να αφιερώσεις τον εαυτό σου και την ενέργειά σου.
 
» Είμαστε ως οργανισμοί ένα σύνθετο σύμπαν, όπου οι σκέψεις και οι προθέσεις μας μπορούν να γίνουν εξίσου δηλητηριώδεις ή θεραπευτικές, όπως η τροφή μας. Οι χορευτές χρειάζονται διαρκή εξάσκηση για ένα δυνατό σώμα. Σύνθετη εξάσκηση. Όχι απλά γυμναστηρίου. Πνευματική και σωματική. Η εξάσκηση, η διατροφή και η συνολική υγεία του χορευτή δεν είναι θέμα μόνο του τι τρώει. Έχει να κάνει και με το τι αισθάνεται, πώς δουλεύει, πώς κρατά το πάθος του για ζωή ζωντανό, πόσο τον γεμίζει η δουλειά του. 

Λίντα Καπετανέα © Θανάσης Καρατζάς

» Δεν είμαστε στο επίπεδο του θεάτρου ως προς την επισκεψιμότητα των παραστάσεών μας, αλλά θα θέλαμε να υπάρχουν παραγωγές χορού με αντίστοιχη απήχηση. Έχουμε εξαιρετικούς Έλληνες χορευτές και θεωρώ ότι σιγά-σιγά με τα χρόνια μεγαλώνει και το κοινό που βλέπει χορό. Χρειάζεται πολλή δουλειά και βοήθεια η τέχνη του χορού από τους παραγωγούς, από το κράτος, από μεγάλες σκηνές, από χορηγούς, για να ανθίσει κι άλλο αυτή η τέχνη.
 
» Τίποτα δεν με κρατά ακίνητη, εκτός αν είναι μέρος της πρακτικής – όπου και εκεί παρόλο που στέκεσαι ακίνητος πάλι κινείσαι, γιατί το σώμα αναπνέει και κάνει άπειρες μικροκινήσεις κάθε δευτερόλεπτο για να διατηρήσει την ισορροπία του. Αν καταφέρεις να τις παρατηρήσεις μπορείς να αναγνωρίσεις την κατασκευή σου και τον τρόπο που τοποθετείς το σώμα σου στον χώρο. Είναι δύσκολη η εκούσια ακινήσια γιατί το ζωντανό σώμα δεν μπορεί να μείνει ακίνητο σχεδόν ποτέ.
 
» Μία φράση που έχω κρατήσει στο μυαλό μου ανήκει στον Μπέλα Ταρ: Δεν υπάρχει συνταγή, εσύ είσαι η συνταγή.