Είναι ένα αγόρι που δουλεύει στη Saatchi Gallery και, όταν ο λονδρέζικος ουρανός βρέχει καρέκλες, μεταμορφώνεται σε γλύπτη. Μας μιλάει για την τέχνη του αλλά και για τη σημασία της τέχνης σήμερα ως μοχλό πίεσης για κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές.
Γεννημένος στην Αθήνα. Στο πλαίσιο της προόδου των σπουδών του οι εγχάρακτοι αμυντικοί του μηχανισμοί τον οδήγησαν στο Λονδίνο, όπου διαμένει πλέον μόνιμα. «Η μεγάλη διαφορά του Λονδίνου σε σύγκριση με την Αθήνα είναι ότι προσλαμβάνεις το παρόν πληρέστερα σε επίπεδο εικόνων. Δε θέλω να μιλήσω άσχημα για την Αθήνα, γιατί είναι η πόλη που γεννήθηκα, αλλά σε πιο πρακτικά θέματα της καθημερινότητας είναι δυνατό να βιοπορίζομαι με πολιτισμένο οχτάωρο χωρίς περιττές φωνές και εντάσεις». Προκειμένου να βιοποριστεί απασχολείται στη Saatchi Gallery, μια από τις πλέον σημαντικές γκαλερί σύγχρονης τέχνης, το οποίο αναπόφευκτα λειτουργεί και σαν δεξαμενή για την εμβάθυνση της καλλιτεχνικής του φύσης και του αισθητικού του κριτηρίου.
«If you think you should move it, move it», 2012. Ανακυκλωμένη καρέκλα.
Αυτοπροσδιορίζεται ως γλύπτης περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αν και στο παρελθόν είχε ασχοληθεί και με video art. Eμμονοληπτικός με το αντικείμενο της καρέκλας, θα πει: «Κοίτα, στη δουλειά μου με τις καρέκλες κεντρική ιδέα ήταν αυτή της κλείδωσης, συνεπώς αυτό οδήγησε τη σκέψη μου στη νοητή αλυσίδα κλείδωση - πόδι - καρέκλα. Επιπλέον, υπάρχει μια άμεση αναφορά στην ανθρώπινη ανατομία και τις αναλογίες της, συνεπώς αισθάνομαι σαν να δουλεύω με το concept της ανθρώπινης φιγούρας. Η καρέκλα εξάλλου ως ιδέα στον δυτικό πολιτισμό παραπέμπει ευθέως στην ιδέα της εξουσίας, καθώς και σε μια μαζοχιστική κανονικότητα, η οποία παραμορφώνει τη φυσική ανθρώπινη στάση, προκειμένου να ικανοποιηθεί η ανθρώπινη μιμητική λειτουργία».
Συνεπαρμένος από τα γραπτά του Μάλεβιτς, δεν αντιλαμβάνεται την τέχνη ως σύμπτωμα ανθρώπινης δημιουργικότητας, παρά σαν μοχλό πίεσης για κοινωνικές και φιλοσοφικές ανατροπές. Όσον αφορά στη συχνά καινοφανή επιλογή τίτλων του έργου του, ο τίτλος συνιστά οργανικό μέρος της καλλιτεχνικής αξίας του έργου για αυτόν. «Εφόσον ο θεατής μπορεί να αντιληφθεί και να βιώσει μέσω των αισθήσεων το εκάστοτε έκθεμα, δεν υπάρχει ανάγκη περιγραφικότητας στον τίτλο. Συχνά δημιουργώ με αφορμή κάποιον τίτλο που εμφανίζεται απροσδόκητα μπροστά μου μέσω της πιο τυχαίας καθημερινής αφορμής».
Η τροχιά της δουλειάς του ορίζεται, όπως μας εξομολογείται ο ίδιος, από τρία βαρυτικά πεδία: το πεδίο του καλλιτέχνη ως κατασκευαστή αντικειμένων/χειρώνακτα/τεχνίτη, το πεδίο του καλλιτέχνη ως δημιουργού ιδεών και το πεδίο όλων των εξωτερικών ως προς τον καλλιτέχνη δυνάμεων, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών. Αντιτίθεται σε κάθε μορφή σεξιστικού ή εθνοτικού διαχωρισμού και προκατάληψης. «Το φύλο μου δεν επηρεάζει με κανένα τρόπο τη δημιουργία μου». Όσον αφορά στην επιλογή των υλικών και των αποχρώσεών του, είναι ανοιχτός να πειραματιστεί με οτιδήποτε εξυπηρετεί το έργο του. Μια μέρα θα ήθελε να εκθέσει στην Tate Modern. Πάνω τους, Θωμά.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
10°
