Η εικόνα είναι: η Laurie Anderson σκαρφαλωμένη σε μία σκαλωσιά, προσηλωμένη, με ένταση να ζωγραφίζει σε έναν τεράστιο καμβά, με λεπτομέρειες αλλά και με μεγάλες, μαύρες και λευκές πινελιές. Γύρω της εργάτες στήνουν μία έκθεση.
Χώρος: η σκήτη μίας εκκλησίας του 15oυ αιώνα στην καρδιά της ιταλικής Νάπολης.
Η Νάπολη είναι η πόλη με το μεγαλύτερο ιστορικό κέντρο στην Ευρώπη το οποίο ανακηρύχθηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 1995. Για περισσότερους από 27 αιώνες, έχει διατηρήσει μία εξαιρετική διαστρωμάτωση η οποία –αρχίζοντας από τη ρυμοτομία των Αρχαίων Ελλήνων– έχει εκφραστεί μέσα από μία επιβλητική καλλιτεχνική, μνημειακή και πολιτιστική κληρονομιά. Το Ιστορικό Κέντρο της Νάπολης, μία μεγάλη, πυκνοκατοικημένη περιοχή που κατοικείται ακόμα και σήμερα από γνήσιους λαϊκούς Ναπολιτάνους που κρατούν ζωντανές τις παραδόσεις, είναι επίσης και ο τόπος στον οποίο αναπτύχθηκαν οι πιο παλαιές μορφές βιοτεχνίας έχοντας σαν αποτέλεσμα αιώνες ολόκληρους εξαιρετικής βιοτεχνικής παράδοσης που μεταδίδεται από τη μία γενιά στην άλλη, η οποία όμως κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Ο Davide De Blasio είναι ένας Ναπολιτάνος, κοσμοπολίτης και άνθρωπος που αγαπάει τη μουσική και τις τέχνες. Στην εταιρεία του, την περίφημη Tramontano, κατασκευάζονται εξαιρετικές τσάντες και άλλα δερμάτινα είδη με βάση τις παραδοσιακές τεχνικές των μαστόρων της εποχής. Πριν 3 χρόνια, κατά τη διάρκεια μίας περιπλάνησης «αστικής πεζοπορίας» στο ιστορικό κέντρο, ο Davide και η παρέα του βρέθηκαν μπροστά στη σκήτη του Ναού της Αγίας Αικατερίνης του Formiello, έναν κρυφό χώρο και σπάνιο δείγμα της ναπολιτάνικης αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής αλλά και του βιομηχανικού παρελθόντος της περιοχής: το μοναστήρι μετατράπηκε τον 19ο αιώνα σε μύλο επεξεργασίας μαλλιού και αργότερα σε εργοστάσιο σαπουνιού, μετά σε γκαράζ και αργότερα σε ξυλουργικό εργαστήριο μέχρι που έφτασε σταδιακά στην πλήρη εγκατάλειψη. Και τότε γεννήθηκε η ιδέα του ιδρύματος «Made in Cloister» (Κατασκευασμένο στη σκήτη). Ο Davide de Blasio και η Rosa Alba Impronta, μαζί με το Ίδρυμα Tramontano Arte, ανέλαβαν το έργο αναστήλωσης της μονής για να αποτελέσει το κέντρο για την αναβίωση των παλαιών βιοτεχνιών αλλά και προώθησης της σύγχρονης έκφρασης νέων καλλιτεχνών που θα μπορούν να διαμένουν στους χώρους της σκήτης. Η δημιουργία σε εποικοδομητική συνεργασία της παράδοσης με το μοντέρνο.
Κι εδώ μπαίνει η Νέα Υόρκη. Ο Davide De Blasio πριν λίγες ημέρες επισκέφθηκε την Αθήνα και, σε μία συνάντηση μαζί του, μας διηγήθηκε την ιστορία μίας φιλίας που γεννήθηκε και βοήθησε τη δημιουργία του «Made in cloister» και μίας σπουδαίας έκθεσης που έγινε εκεί. Ο ίδιος, φανατικός οπαδός της μουσικής του Lou Reed, είχε γνωρίσει τον νεοϋορκέζο μουσικό πριν 20 χρόνια, όταν εκείνος έδινε μία συναυλία στη Νάπολη. Ο Lou έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την τέχνη και τα είδη της Tramontano («…μετά τη συναυλία, ακύρωσε ό,τι πρόγραμμα είχε για δείπνο και περάσαμε 3-4 ώρες στο ατελιέ μας» διηγείται ο Davide, «αγγίζοντας και μυρίζοντας δέρματα και συζητώντας»). Από εκείνη τη βραδιά, μία ζεστή, μεστή αντρική φιλία γεννήθηκε, που κράτησε μέχρι το τέλος. Ο Davide ταξίδευε συχνά στη Νέα Υόρκη για να συναντήσει τους νέους του αγαπημένους φίλους, τον Lou Reed και τη Laurie Anderson. Περνούσαν μέρες μαζί, μιλούσαν, έκαναν σχέδια, μέχρι και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου (με φακούς που ανασηκώνονται) σχεδίασαν. «Ήταν το όνειρο του Lou, το συζητούσε μάλιστα και σε μία νεοϋροκέζικη ταινία του Πολ Όστερ που εμφανιζόταν, το “Blue in the face”. Δεν έβρισκε όμως κανέναν να του τα κατασκευάσει. Του είπα “θέλεις να στα φτιάξω εγώ;” Βρήκα κατασκευαστή στην Ιταλία και τα γυαλιά βγήκαν με το όνομα Lou’s Views. Τώρα έχουνε μείνει καμιά εκατοστή ζευγάρια στην αποθήκη μου. Συλλεκτικά κομμάτια» λέει ο Davide.
Ο Davide De Blasio στην Αθήνα (φωτο.Γιάννης Νένες)
«Το 2012 ήρθαν στη Νάπολη με τη Laurie για μία εβδομάδα διακοπές και τους έδειξα τις εργασίες αναστήλωσης της σκήτης που μόλις είχαμε ξεκινήσει. Ήταν οι πρώτοι δύο καλλιτέχνες που είδαν το μέρος και φυσικά ενδιαφέρθηκαν πολύ. Αποφασίσαμε ότι τα εγκαίνια έπρεπε να γίνουν με τον Lou και την Laurie, με τα έργα τους μαζί με τη μουσική τους, γιατί ο Lou ήταν και εξαιρετικός φωτογράφος και η Laurie ζωγραφίζει. Ήμασταν ενθουσιασμένοι.
Στο μεταξύ εμείς είχαμε από την αρχή ξεκινήσει ένα crowdfunding στο Kickstarter για την ενίσχυση της αναστήλωσης. Την επόμενη χρονιά, τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν πήγα να δω τον Lou ήταν ήδη πολύ άρρωστος. Πέθανε στα τέλη Οκτωβρίου. Τότε μου είχε πει ότι ήθελε να γυρίσει ένα φιλμάκι για την υποστήριξη του crowdfunding. Και το γύρισε. Είπε λίγα λόγια αλλά με έναν πολύ συγκινητικό τρόπο. Ήταν κάτι σαν δώρο για εμάς γιατί, βέβαια, ήξερε ότι δεν έχει πολύ χρόνο μπροστά του. Αυτό μας έδωσε μεγάλη δύναμη να συνεχίσουμε. Όταν τελικά ανοίξαμε τη μονή πέρσι, μετά από 3 χρόνια, αποφασίσαμε με τη Laurie, αντί για μουσική, να κάνουμε μία έκθεση με έργα τέχνης.
Η ίδια έφερε για την έκθεση 10 μεγάλους πίνακες και 19 μικρότερα σε μέγεθος έργα, με θέμα τα όνειρα που τους είχε δώσει τον τίτλο «Dream Drawings». Επάνω σε αυτά τα έργα ζωγράφισε νέες συνθέσεις με θέμα την απώλεια της αγαπημένης της σκυλίτσας και έτσι δημιούργησε μία ξεχωριστή σειρά Dream Drawings ειδικά για το «Made in Cloister». Έγραψε μάλιστα διάφορες σκέψεις της στα ιταλικά επάνω σε μεγάλα ταμπλό, ήταν πολύ ενδιαφέρον και όμορφο.
Την περίοδο εκείνη συνέβη κάτι παράξενο. Είχε έρθει μία εβδομάδα νωρίτερα από τα εγκαίνια και την ημέρα που έφτασε έμαθε μία τρομερή είδηση από τον αδερφό της, ότι η ανιψιά της είχε σκοτωθεί σε τροχαίο, στην Αυστραλία όπου ζούσε. Ήταν 24 χρονών και πέθανε πάνω στη μέρα των γενεθλίων της. Η Laurie είχε συγκλονιστεί από τα νέα. Εγώ της είπα, Laurie, please go, μην ανησυχείς για την έκθεση, μην ανησυχείς για τα εγκαίνια, πήγαινε στον αδερφό σου. Μου απάντησε, όχι δεν θέλω να φύγω, θα μείνω εδώ γιατί το μέρος μου δίνει πολλή ενέργεια και αυτός ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος να μετατρέψω όλη την αρνητική κατάσταση σε κάτι θετικό. Με συγκίνησε πολύ. Άρχισε να ζωγραφίζει αμέσως. Είχαμε εκεί κάτι μεγάλα ταμπλό, μας ζήτησε μία μεγάλη σκαλωσιά, κι άρχισε αμέσως να ζωγραφίζει επί τρεις ολόκληρες ημέρες. Ήταν απίστευτο. Ήταν τόσο πολύ συγκεντρωμένη και ζωγράφιζε σε τεράστιες επιφάνειες σε μεγάλη κλίμακα με τρομερή ικανότητα, με τις διαστάσεις άψογες –γιατί δεν έκανε αφηρημένη τέχνη, διηγιότανε ολόκληρη ιστορία με τους πίνακές της. Πρώτα τους φανταζότανε στο μυαλό της και μετά τους απέδιδε. Η έκθεση “The Witness Of The Body” ήταν καθαρό φως. Μία βαθιά ιστορία για το μυστήριο της ζωής φτιαγμένη από εικόνες, ήχους και φως: γέννηση, ύπαρξη, θάνατος, αναγέννηση».
Η Laurie με έναν πολύ δικό της τρόπο έζησε τη δική της «Μεγάλη Εβδομάδα» βιώνοντας την απώλεια μέσα από τη σιωπή και την τέχνη της. Ο Lou, η ανηψιά της, το αγαπημένο της σκυλάκι, όλη η αγάπη και ο πόνος μέσα σε αυτούς τους πίνακες, μέσα σε αυτό το φορτισμένο ενέργεια μέρος της σκήτης.
Φωτογραφίες από το αρχείο του Davide De Blasio, με φίλους. Όλη η σκηνή της Νέας Υόρκης: Willem Dafoe, Patti Smith, Lou Reed, Jack Nicholson
Στην κουβέντα που είχαμε μαζί του στο ατελιέ της Mah-Jong Boutique στο Κολωνάκι, ο Davide De Blasio είχε πολλά να θυμηθεί για τη φιλία του με το ζεύγος Lou Reed & Laurie Anderson.
Η γνωριμία
"Με τον Lou συναντηθήκαμε πρώτη φορά πριν 20 χρόνια. Ήμουν φανατικός θαυμαστής του από τότε που ήμουν νέος. Τον ακολουθούσα στις συναυλίες του σε όλο τον κόσμο αλλά ποτέ δεν είχαμε γνωριστεί. Μία φορά που βρέθηκε στη Νάπολη, Οκτώβριο μήνα, μας σύστησαν και το βράδυ, μετά τη συναυλία του, θέλησε να έρθει στο ατελιέ μας να το δει, επειδή το επόμενο πρωί θα έφευγε πολύ νωρίς. Ακύρωσε τα πάντα, το δείπνο του, όλα, και ήρθε στο κατάστημά μας. Έμεινε εκεί 3-4 ώρες, άγγιζε τα δέρματα, τα μύριζε και συζητούσαμε. Μετά από αυτό με κάλεσε στη Νέα Υόρκη για τον Δεκέμβριο που θα έδινε μία χριστουγεννιάτικη συναυλία στο Knitting Factory. Φυσικά πήγα, κι έτσι σιγά σιγά αρχίσαμε να γινόμαστε πολύ καλοί φίλοι. Στο τέλος γίναμε και κουμπάροι, βάφτισε τον γιό μου."
The Godfather
"Έχω δύο μεγαλύτερους γιούς. Όταν του είπα ότι περιμένουμε με τη γυναίκα μου καινούργιο μωρό, ήμασταν στη Νέα Υόρκη και τρώγαμε πίτσα και μου είπε: «Γιατί δεν το ονομάζεις Λου;. Είναι τρομερό όνομα: Λου Ντε Μπλάζιο!» Κι εγώ του είπα, οκ, αλλά θα πρέπει να έρθεις στη Νάπολη να το βαφτίσεις. Και συμφώνησε. Το μωρό γεννήθηκε Μάιο και τον Σεπτέμβριο ήρθε και κάναμε μία πανέμορφη, πολύ συγκινητική τελετή σε κλειστό κύκλο. Δεν ξέρω, νομίζω πρέπει να ήταν η πρώτη ή η δεύτερη φορά που ο Lou βρισκόταν σε εκκλησία (γελάει). Ο ιερέας ήταν ένας κοινός μας φίλος από την Αίγυπτο που ζει στη Ρώμη."
Η φιλία
"Με τον Lou είχαμε πολλά πράγματα κοινά. Συζητούσαμε για τον τρόπο που ζει ο καθένας τη ζωή του, για όσα θεωρούσαμε σημαντικά αν και είχαμε διαφορετικές ιδιότητες – εκείνος ήταν μουσικός κι εγώ κάτι άλλο. Μας άρεσε πολύ να κάνουμε παρέα, να πηγαίνουμε για κολύμπι, για φαγητό, να ακούμε μουσική, να συζητάμε για το νόημα της ζωής και ειδικά για το μέλλον. Μας άρεσε πάντα να κοιτάμε μπροστά, κάτι που υπάρχει άλλωστε πολύ και στη μουσική του – να κοιτάς πάντα μπροστά, ποτέ να μη γυρίζεις πίσω. Όλα προβάλλονται στο μέλλον.
Όταν ήμασταν όλοι μαζί με τον Lou και με άλλους φίλους, μία μικρή παρέα, η ιδέα πάντα ήταν να ζούμε σαν να ήμασταν σε ένα μικρό νησί. Υπήρχε μία δύναμη που προερχόταν από αυτούς που σε βοηθούσε να ηρεμείς. Σαν να κλείνεις την πόρτα και να ζεις σε ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, όπου τα πάντα μπορούσαν να συμβούν, μπορούσαμε να συζητήσουμε για τα πάντα. Ένοιωθες ελαφρύς κι έτσι το μυαλό ήταν πολύ πιο διαθέσιμο στο να κατανοεί πράγματα και να σκέφτεται ελεύθερα. Αλλά με έναν πολύ απλό τρόπο. Αυτού του είδους ο διαλογισμός ας τον πούμε, δεν είναι κάτι που απαιτεί πλήρη αυτοσυγκέντρωση. Είναι ένας τρόπος ζωής πολύ απλός, πολύ ελαφρύς."
Ο 41ος παράλληλος
"Ο Lou πάντα έλεγε ότι εμείς οι δύο ήμασταν παράλληλοι. Του το είχα πει μία φορά για πλάκα –αλλά ήταν αλήθεια- γιατί ο 41oς παράλληλος είναι κοινός για τη Νάπολι και τη Νέα Υόρκη και λέγαμε πώς είναι να ζούμε σε δύο πόλεις τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά, παράλληλα. Γιατί βέβαια δεν μπορούσαμε να βλεπόμαστε κάθε μέρα. Αλλά όποτε έκανε περιοδείες στην Ευρώπη, τον ακολουθούσα παντού. Ή τον επισκεπτόμουνα 4-5 φορές το χρόνο στη Νέα Υόρκη. Και πάντα λέγαμε ποια παράξενη σύμπτωση έφερε μαζί δύο ανθρώπους που ζουν στον ίδιο παράλληλο."
Τα περιβόητα γυαλιά Lou’s Views
"Τα γυαλιά αυτά δεν τα κατασκευάζουμε πια, όχι. Έχουμε μερικά σε στοκ. Μερικές φορές κάποιοι μας ζητάνε ένα ζευγάρι και το στέλνουμε. Ήταν μία πολύ μεγάλη επιτυχία και για μένα ήταν ένα πολύ ασυνήθιστο προϊόν για να φτιάξω. Είχα δει μία ταινία του 1994 σε σκηνοθεσία του συγγραφέα Paul Auster, το «Blue in the face». Είναι μία τρελή ταινία για τους ανθρώπους που ζουν στο Μπρούκλιν και ο Χάρβεϊ Καϊτέλ υποδύεται έναν ιδιοκτήτη ενός μικρού μαγαζιού που πουλάει τσιγάρα και περνούν οι πάντες από εκεί. Σε αυτό το φιλμ παίζει έναν ρόλο και ο Lou, κάνει έναν επιστήμονα ο οποίος έχει εφεύρει κάτι ειδικά γυαλιά, που υποτίθεται ότι ήταν η επανάσταση των γυαλιών, το μέλλον των γυαλιών, με πολύ χιούμορ βέβαια. Και μιλούσαμε λοιπόν για αυτά τα γυαλιά, που έχουν φακούς flip-up που ανασηκώνονται και μπορείς ας πούμε να πηγαίνεις στο εστιατόριο και να μπορείς να διαβάσεις το μενού ανασηκώνοντας απλώς τους φακούς χωρίς να βγάλεις τα γυαλιά. Κάποτε λοιπόν του έκανα πλάκα και του έλεγα «πολύ ωραίο αστείο, αυτό με τα γυαλιά». Και μου απάντησε «όχι, δεν πρόκειται για αστείο, απλώς δεν μπορώ να βρω κανέναν που να αναλάβει την παραγωγή τους». Μου έδειξε λοιπόν ένα δείγμα που του είχε φτιάξει ένας τεχνίτης στη Νέα Υόρκη, πολύ πρόχειρο, και του είπα «μπορούμε να το κάνουμε αυτό μαζί, αν θέλεις». Ενθουσιάστηκε και το βάλαμε μπρος, όλη η διαδικασία κράτησε 2 χρόνια. Και ξέρεις, γι αυτόν ήταν πολύ σημαντικό θέμα. Κάθε 3 –4 μήνες συναντιόμασταν κάπου και συζητούσαμε για αυτά τα γυαλιά. Τσεκάραμε τα σχέδια, συζητούσαμε για τις δυσκολίες που είχε να γίνει αυτός ο μηχανισμός κλπ. Τελικά μας προέκυψε ένα προϊόν που δεν είχε πάρει κάποια διανομή αλλά μας έκανε, εμάς τους δύο, πολύ ευτυχισμένους. Μου έλεγε «μου έκανες πραγματικότητα το όνειρό μου». (γελάει). Τώρα πια έχουνε γίνει συλλεκτικό κομμάτι, έχουνε μείνει μόνο καμιά εκατοστή κομμάτια. Κάποια στιγμή υπήρξε η ιδέα να τα ξαναλανσάρουμε αλλά δεν έχω την ενέργεια και τη διάθεση να το κάνω. Ήταν κάτι που γεννήθηκε μέσα σε μία σπέσιαλ φιλιά. Έπρεπε να μείνει έτσι."
Οι φίλοι βοηθούν το Made in Cloister
"Το 2006 διοργανώσαμε σε ένα μουσείο στη Νάπολη μία μεγάλη έκθεση με τις φωτογραφίες του γιατί ο Lou ήταν εξαιρετικός φωτογράφος. Έτσι αρχίσαμε τη συζήτηση και για το Ίδρυμά μας. Το 2012 ήρθαν στη Νάπολη με την Laurie, για μία εβδομάδα διακοπές κι έτσι τους έδειξα τις εργασίες αναστήλωσης της Σκήτης που μόλις πριν δύο μήνες είχαμε ξεκινήσει. Ήταν ένα εντελώς εγκαταλελειμμένο μέρος αλλά μπορούσαν να καταλάβουν πόση ενέργεια έκρυβε. Η Σκήτη βρίσκεται στο κέντρο της παλιάς πόλης της Νάπολη, είναι χτισμένη τον 15ο αιώνα και επί 200 χρόνια ήταν σε εγκατάλειψη. Στη Νάπολη κυριαρχούσε παλιά η Οικογένεια των Bordoni οι οποίοι είχαν ένα όραμα, να κάνουν τη Νάπολη ένα βιομηχανικό κέντρο. Ένα μέρος όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να δουλεύουν, να παράγουν οικονομία, πλούτο και ευημερία. Όλοι οι χώροι λοιπόν της εκκλησίας αυτής είχαν γίνει μέρος επεξεργασίας μαλλιού, ένα μικρό εργοστάσιο. Τελικά, με την ενοποίηση της Ιταλίας η οικογένεια αυτή έχασε την εξουσία της και όλες οι μονές και οι ναοί πέρασαν και πάλι στην κυριότητα της εκκλησίας, εκτός από αυτό το μέρος που για κάποιον, άγνωστο λόγο, έκλεισε κι έμεινε για περισσότερα από 150 χρόνια να φθείρεται σιγά σιγά από το χρόνο. Ακόμα και τα fresco στους τοίχους του είχαν καλυφθεί από μούχλα. Κανείς δεν ήξερε ότι πίσω από την μάντρα της εκκλησίας υπήρχε αυτό το μέρος. Έτσι λοιπόν μόλις το ανακαλύψαμε, σκεφτήκαμε να το ζωντανέψουμε ξανά και να του δώσουμε λειτουργικότητα. Κι έτσι ιδρύσαμε το ίδρυμα Made in Cloister.
Η σκέψη μας ήταν να δημιουργήσουμε ένα project με ντόπιους τεχνίτες, καλλιτέχνες και σχεδιαστές έτσι ώστε να προωθήσουμε τη σύγχρονη δημιουργικότητα μαζί με την παραδοσιακή τεχνογνωσία των μαστόρων. Εκείνη την εποχή αυτή η μερίδα επαγγελματιών έπασχε γιατί δεν υπήρχε πολλή δημιουργικότητα, οι πελάτες ήταν πολύ λίγοι κλπ, κι έτσι σκεφτήκαμε να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί μία νέα εποχή. Ο Lou και η Laurie ήταν οι πρώτοι δύο καλλιτέχνες που είδαν το μέρος και φυσικά ενδιαφέρθηκαν, μας βοήθησαν πολύ και τότε αποφασίσαμε ότι τα εγκαίνια έπρεπε να γίνουν με τον Lou και την Laurie, μαζί με τη μουσική τους."
(…)
H Laurie και η απώλεια
"Η Laurie στη διάρκεια της προετοιμασίας της έκθεσης ήταν πολύ φυσική και συγκεντρωμένη. Γιατί, μπορείς να καταλάβεις, σε ένα μέρος σαν κι αυτό, τέσσερις μέρες πριν τα εγκαίνια τι γινόταν, υπήρχαν πολλοί εργάτες. Αλλά εκείνη, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ήταν μόνη με τον πόνο της. Μερικές φορές έντονη, μερικές φορές αργή. Μου είχε πει ότι για αυτήν, η τέχνη είναι σαν να αυτοσχεδιάζεις επάνω στο βιολί. Και η μουσική της κυρίως είναι ιστορίες. Είναι σαν να διηγείται μία μεγάλη ιστορία με τη μουσική της και τη σπουδαία φωνή της. Οι ιστορίες της είναι πολύ σημαντικές. Έτσι και οι πίνακές της, είναι σαν ιστορίες.
Στην έκθεση, όλες τις μέρες της προετοιμασίας, το κυρίως θέμα ήταν αυτό: η τραγωδία. Αποφασίσαμε να αφιερώσουμε την έκθεση στην απώλεια. Και η Laurie ζωγράφισε στον τοίχο με μεγάλα γράμματα κάποιες φράσεις από το θιβετανικό Βιβλίο των Νεκρών. Στα εγκαίνια είχε πάρα πολύ κόσμο, η Laurie είναι πολύ αγαπητή. Πέρασαν περισσότεροι από 1500 άνθρωποι, μεταξύ αυτών πολλοί καλλιτέχνες, άνθρωποι του κινηματογράφου και του θεάτρου, Ιταλοί και ξένοι και η Laurie ήταν πολύ προσιτή, μιλούσε με όλους και ιδιαίτερα με τους κατοίκους της περιοχής.
Το ιστορικό κέντρο της Νάπολης είναι διαφορετικό από αυτό άλλων πόλεων της Ευρώπης. Για παράδειγμα της Βαρκελώνης ή του Βερολίνου έχουν αλλάξει πολύ, δεν ξέρω εδώ στην Αθήνα τι γίνεται, αλλά της Νάπολης έχει παραμείνει το ίδιο. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί, καλοί και κακοί, είναι στην περιοχή εδώ και 300 χρόνια, από γενιά σε γενιά. Είναι ένα πολύ παλιό μέρος. Αυθεντικό. Και μπορείς να το διαπιστώσεις αυτό ειδικά με τους καλλιτέχνες που μπορούν να νοιώσουν την ενέργεια αυτού του μέρους. Τους δίνει έμπνευση."
Η συνέχεια
"Σήμερα, το «Made in Cloister» συνεχίζει. Όπως είπα η αποστολή μας είναι να κάνουμε projects που θα βάζουμε μαζί τους καλλιτέχνες με τους τεχνίτες. Ταυτόχρονα θέλουμε να δημιουργήσουμε μία φήμη για το μέρος αυτό, περισσότερο από την ιστορία του 15ου αιώνα που έχει. Έτσι λοιπόν, πέρσι τέτοια εποχή είχαμε την Laurie Anderson. Φέτος έχουμε έναn εξαιρετικό Γιαπωνέζο καλλιτέχνη που ζει στο Παρίσι, το όνομά του είναι Tadashi Kawamata. Κάνει μία εγκατάσταση χρησιμοποιώντας ντόπιους τεχνίτες και ντόπια υλικά, ιδιαίτερα ξύλο, για να φτιάξει αυτό το installation μέσα στο μοναστήρι αλλά και απ’έξω, στην πρόσοψη της εκκλησίας. Παράλληλα, επειδή μας ενδιαφέρει πολύ και η μουσική, προγραμματίζουμε κάποια μικρά, λόγω χώρου, κονσέρτα με μουσικούς, κυρίως αμερικάνους αλλά και από το Λονδίνο. Μία φίλη από τη Νέα Υόρκη, ήταν και φίλη του Lou, είναι κάτι σαν κυνηγός ταλέντων και ανακαλύπτει νέους μουσικούς. Και τον Οκτώβριο θα έχουμε την Chrysta Bell που είναι μοντέλο, ηθοποιός και μουσικός από το Σαν Φρανσίσκο, μάλιστα έχει γράψει τη μουσική του Twin Peaks και έχει συνεργαστεί πολλές φορές με τον David Lynch. Κάνει μία μικρή τουρνέ στην Ιταλία και η μόνη της εμφάνιση στην Ιταλία θα είναι στο Made in Cloister. Εξαιρετική φωνή. Την επόμενη εβδομάδα έχουμε την Sophie Auster από το Brooklyn της Νέας Υόρκης, η οποία είναι η κόρη του Paul Auster. Γράφει η ίδια τα τραγούδια της και τα ερμηνεύει με την κιθάρα της, είναι πολύ καλή".
15°
