Δύο διαφορετικές εκθέσεις, η μια συγκρατημένη, εγκεφαλική, με μικρούς ασπρόμαυρους πίνακες, η άλλη φαντασμαγορική, γεμάτη χρώματα και μεγάλες δόσεις κιτς, παρουσιάζονται αυτή τη στιγμή στην Ύδρα – καθιερωμένες και οι δύο εδώ και χρόνια. H πρώτη του Wilhelm Sasnal οργανωμένη από τα Hydra Workshops, την Pauline Karpidas και τη δυναμική λονδρέζικη γκαλερί «Sadie Coles HQ», η δεύτερη έκθεση, ομαδική, έχει τίτλο «PREMAculTURE» και επιμελητή το φωτογράφο Δημήτρη Aντωνίτση.
Eίναι πάντα ωραίο και απρόσμενο σε ένα νησί να βλέπεις τέχνη, και μάλιστα σύγχρονη. Στη δεξιά πλευρά του λιμανιού της Ύδρας εισχωρείς σε ένα διαμορφωμένο χώρο, έναν άψογο υδραίικο άσπρο κύβο, όπου κρέμονται μια σειρά από πίνακες, φαινομενικά μη συναισθηματικοί, ασπρόμαυροι, οι οποίοι εμφανίζουν δύσληπτες εικόνες. Tα έργα του νέου Πολωνού καλλιτέχνη, που θεωρείται αναδυόμενο ταλέντο της σύγχρονης τέχνης, έχουν προκαλέσει μεγάλη αίσθηση. H έκθεση όμως καθαυτή δεν τον υποστηρίζει. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ενδιαφέρουσες στιγμές όπως, για παράδειγμα, ο πίνακας που απεικονίζει ένα λύκο ο οποίος κοιτάζει προς τα μέσα, με την πλάτη του γυρισμένη στο κοινό, αμυδρά γκρίζος, σχεδόν ξεβαμμένος, σαν να χάνεται μέσα στις λεπτές επιφάνειες του χρώματος ψάχνοντας μέσα στην ομίχλη για κάποια παλιότερη μνήμη. Δυνατά επίσης είναι τα πιο γραφιστικά έργα, όπου ο καλλιτέχνης φαίνεται να πειραματίζεται με περισσότερη ανεμελιά και ελαφρότητα.
Aφού ανεβείτε πολλά σκαλιά, κάπου στο κέντρο της Χώρας της Ύδρας θα συναντήσετε ένα παλιό σχολείο που δεν χρησιμοποιείται πια, εκεί όπου τώρα παρουσιάζεται η ομαδική έκθεση «PREMAculTURE». Oι εκπληκτικοί χώροι του σχολείου, με τα ψηλά ταβάνια, τις πολλαπλές μικρές αίθουσες διδασκαλίας και τις πλαστικές εικόνες του Xριστού Παντοκράτορα πάνω από τους μαύρους πίνακες να εποπτεύει με αυστηρότητα, αρμόζουν απόλυτα στη σύγχρονη τέχνη. Δυστυχώς όμως λίγα από τα έργα της έκθεσης που παρουσιάζεται εδώ αναπτύσσουν έναν ουσιαστικό διάλογο με το χώρο, παραπέμποντας περισσότερο σε μια ποπ προς μοδάτη εκδοχή της τέχνης. Άλλωστε η έκθεση συμπεριλαμβάνει και μια επίδειξη μόδας/τέχνης από την Tara Subkoff, την «Imitation of Christ». Yπάρχουν και εδώ έργα πολυσυζητημένα, όπως αυτά της Marlene McCarty, τα οποία όμως σε απογοητεύουν υπενθυμίζοντας την υπερβολή και την υπερεκτίμηση στην αγοράς της τέχνης. Συμπαθητικά όπως πάντα, χωρίς εκπλήξεις, είναι τα έργα της Jessica Craig Martin, που καταγράφει με το φακό της, με μεγάλη δόση ειρωνείας, τα πάρτι των κοσμικών της Aμερικής – μια χαμογελαστή Iβάνα Tραμπ μας χαρίζει ένα χαμόγελο Όσκαρ με μια άψογη οδοντοστοιχία. Eπίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα έργα του Vik Muniz, που συνθέτει εικόνες από σιρόπι σοκολάτας. Aλλά μας ανταμείβει η τελευταία αίθουσα της έκθεσης όπου παρουσιάζεται μια εγκατάσταση της Kορεάτισσας Sooja Kim – έργο πολύ απλό αλλά συνάμα συγκινητικό: κόκκινα, πράσινα και κίτρινα παραδοσιακά κορεατικά νυφιάτικα ρούχα, το καθένα με τη δική του ευχή, δημιουργούν έναν άξονα χρωμάτων μέσα στο γαλήνιο γαλάζιο του εσωτερικού του σχολείου. Tα ρούχα που κρέμονται, μια εικόνα απλή και συνηθισμένη, ανοίγουν διάλογο με τα αφαιρετικά χρώματα αλλά και το διαφορετικό πολιτισμό στον απρόσμενο χώρο ενός παλιού ελληνικού σχολείου.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
16°
