Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει για δέκατη πέμπτη φορά την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS2016” στο Ξενοδοχείο, Κολωνάκι, Αθήνα.
22 Επιμελητές Εκθέσεων, Ιστορικοί & Θεωρητικοί της Τέχνης, επιλέγουν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή ομάδα καλλιτεχνών και τους παρουσιάζουν σε δωμάτια του Ξενοδοχείου “St George Lycabettus”, στην Δεξαμενή. Συμμετέχουν 26 καλλιτέχνες με ηχητικές, φωτογραφικές και εικαστικές εγκαταστάσεις, ζωγραφικά έργα, γλυπτά, projects, design, performances, ταινίες, κλπ. Μάλιστα, για πολλούς από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, ο εξαιρετικός χώρος του Ξενοδοχείου St George Lycabettus, που βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα και ωραιότερα σημεία της Αθήνας, αποτελεί ευκαιρία για να δημιουργήσουν έργα ειδικά για την έκθεση, σχετιζόμενα με αυτές ακριβώς τις λειτουργίες του ξενοδοχείου ως σημαίνοντος τόπου διάβασης, περισυλλογής και διασκέδασης.
Η έκθεση ROOMS εκτείνεται σε έναν ολόκληρο όροφο του Ξενοδοχείου, όπου κάθε καλλιτέχνης ή ομάδα παρουσιάζεται σε ένα δωμάτιο και το περιβάλλον του δωματίου μεταμορφώνεται σε ένα προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να αναδειχθούν και να καταγραφούν οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος.
Η οπτικοακουστική εγκατάσταση του Ζώη Λουμάκη και της Ανθούλας Μπουρνά αποτελεί ένα συνεργατικό πείραμα προβληματισμού πάνω σε δομές αντίληψης, επικοινωνίας και αναπαράστασης μέσα από την δημιουργία ενός πολυαισθητηριακού περιβάλλοντος. Στο μεταίχμιο μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, κοινωνικού και προσωπικού, η εγκατάσταση με τη σειρά της ακροβατεί μεταξύ μυθοπλασίας και καταγραφής, περιγραφής και αφαίρεσης. Η υπόμνηση της γυμνής σάρκας, διαμελισμένης σε δεσμίδες φωτός πάνω στα πλεκτά χειροτεχνήματα, διαδέχεται ζωγραφικές ανθρωπόμορφες και ζωόμορφες φιγούρες και γεωμετρικές φόρμεςΟι δύο καλλιτέχνες ενώ εφορμούν από πολύ προσωπικά βιώματα, ταυτόχρονα συμπληρώνουν, σχολιάζουν και προκαλούν ο ένας τα εκφραστικά μέσα του άλλου. Κατόπιν «κοινωνούν», μοιράζονται με τους θεατές, ένα ριζωματικό δίκτυο οπτικών και ηχητικών δεδομένων που τελικά δεν μπορεί παρά να μην ανήκει σε κανέναν από τους δύο. Μια πολυμεσική εγκατάσταση που γεννήθηκε μεταξύ των τριών (δύο εικαστικών και μιας επιμελήτριας) επιχειρεί να χαρτογραφήσει και να περιπλέξει τις δυνατότητες των σύγχρονων καλλιτεχνικών μέσων να παράγουν και να εκπέμπουν νοήματα σήμερα.
Ο όρος «Position Doubtful» («Αμφίβολη Θέση» - PD) αποτελεί σύμβολο που χρησιμοποιείται στους ναυτικούς χάρτες για να υποδηλώσει ότι μία τοποθεσία, σημείο, (π.χ. νησί ή ύφαλος) ή άλλο αξιοσημείωτο στοιχείο (π.χ. ναυάγιο) αναφέρεται σε αρκετές, διαφορετικές συντεταγμένες χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί ωστόσο σε κάποια από αυτές. Διαφέρει από τον όρο «Position Approximate» ( PA-προσεγγίζον γεωγραφικό στίγμα) γιατί χαρακτηρίζει επί της ουσίας ένα απροσδιόριστο σημείο παρά τις διάσπαρτες μαρτυρίες ως προς την ύπαρξή του, μία τοποθεσία-φάντασμα.
Την ιδιοτυπία ανάλογων ρευστών δίπολων επιχειρεί ν’ αποδώσει ο Νίκος Τοπαλίδης μέσα από το στιγμιότυπο της θαλάσσιας επιφάνειας, ως συμβολική έκφραση του «άφατου» και του «αγνώστου». «Συχνά, στην ποίηση και τη λογοτεχνία, όταν τα λόγια και οι παρομοιώσεις στερεύουν, όλα γίνονται θάλασσα..», παρατηρεί ο καλλιτέχνης. Έτσι, η θάλασσα παρουσιάζεται ως κοσμικό, αρχέγονο υγρό, μυστικιστικό και αποκαλυπτικό, γαλήνιο και απειλητικό ταυτόχρονα γίνεται ένα φευγαλέο άπειρο ή ακόμα και κενό σύμπαν. Αποκτά μια αόριστη ταυτότητα, η οποία ωστόσο μπορεί να ορισθεί μόνο μέσα από την συνειρμική πρόσληψη του θεατή.
Όταν σ’ όλες αυτές τις νοερές «δυαδικότητες» προστίθεται το στοιχείο της επιστημονικής ορολογίας και χαρτογράφησης, η ουτοπία κορυφώνεται. Όλες οι συνιστώσες του έργου «Position Doubtful» (πρώτη ύλη, απόδοση θαλάσσιας επιφάνειας και λανθάνουσες ιδέες) συγκλίνουν στην παραγωγή χωροχρονικών, σημειολογικών και νοητικών δισημιών που υποδύονται τα εκφραστικά και ερμηνευτικά εργαλεία του «ακατάληπτου»˙ σχήμα οξύμωρο σε πρώτη ανάγνωση αλλά ουσιαστικά ποιητικό.
Καλλιτέχνης: Βασίλης Παπαγεωργίου
Επιμέλεια: Δανάη Γιαννόγλου
Ο Βασίλης Παπαγεωργίου έχει ασχοληθεί εκτενώς με το ζήτημα των φυσικών στοιχείων, αλλά ιδιαίτερα με το νερό και τη γη που αποτέλεσαν και βασικό θέμα της διπλωματικής του παρουσίασης.
Στο έργο που περιγράφεται παραπάνω ο καλλιτέχνης προσεγγίζει τα υλικά και τις φόρμες του από μια νέα σκοπιά, εντονότερα ψυχαναλυτική από κάθε άλλη φορά. Το σύνολο της εγκατάστασης έχει τις ρίζες του κυρίως στον χρόνο και το υποσυνείδητο, καθώς και στους τρόπους που αυτά επιδρούν πάνω στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Το νερό πάνω στο κρεβάτι ως μαύρη γενεσιουργός τρύπα μέσα στην οποία ο καθένας μπορεί να διακρίνει το είδωλό του, αντικατοπτρίζει χωρίς περιστροφές την εμβρυακή κατάσταση και την προέλευση της ζωής, που αφήνει έντονα τα σημάδια της πάνω στον καθένα μας. Παράλληλα το ίδιο αυτό νερό έχει καλλιεργήσει πάνω στο κομοδίνο-ένα σημείο τόσο προσωπικό, αλλά ταυτόχρονα και τόσο συμβολικό αφού πρόκειται για το κομοδίνο ενός ξενοδοχείου- μια παρασιτική μορφή ζωής, τα βρύα, τα οποία διαβρώνουν το ήδη υπάρχον υλικό, αλλάζοντάς τη μορφή του. Με τον ίδιο τρόπο ο πηλός του μπάνιου-ως φανερή συνυποδήλωση της γης- βρίσκεται και αυτός έρμαιο στην επίδραση για μια ακόμη φορά του νερού που του προκαλεί μια ανεπαίσθητη αλλά πάντα παρούσα διάβρωση.
Όλα ξεκινάνε από μια ομιλία του Μισέλ Φουκό με τίτλο “Other Spaces, Heterotopias” (1967), όπου μας λέει, « Ο κάθε χώρος πλέον επιβάλλεται απο κατευθεντητήριες γραμμές. Δηλαδή υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες που σου λένε πως να συμπεριφερθείς σε έναν χώρο.» Έτσι λοιπόν αυτό που θέλω να δείξω μέσω αυτής της έκθεσης είναι ότι στον δικό μας προσωπικό χώρο που είναι μια ετεροτυπία συμπεριφερόμαστε με εναν συγκεκριμενο τρόπο διαδρώντας με τον χώρο αυτόν και αλλάζωντας τον απο την αρχική του λειτουργία. Σκοπός μου είναι να δείξω την διάδραση του ανθρώπου με τον εκάσοτε χώρο- και στην συγκεκριμένη περίπτωση με το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. (Να αντιστρέψω τους ρόλους του μέσα και του έξω. Δηλαδη να βγάλω έξω στη δημόσια θέα (το κοινό) τον προσωπικο χωρο (το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου) και να τον μετατρέψω σε δημόσιο, (δηλαδή να το μετατρέψω σε σκηνικό θεάτρου.)
Καλλιτέχνης: Ανδρέας Κοκκαλιάρης
Επιμέλεια: Νάσια Καλαμάκη
Ο Ανδρέας Κοκκαλιάρης στην εικαστική του εγκατάσταση Does money make art ? περιγράφει τη σημερινή κατάσταση της τέχνης στην Ελλάδα της κρίσης, ένα σχόλιο για τις συνθήκες ανάδειξης των καλλιτεχνών. Η διφορούμενη ομότιτλη επιγραφή στον τοίχο περιβάλλεται από χρυσά αφαιρετικά κεραμεικά τοποθετημένα σε κυκλικούς καθρέφτες. Μπορεί η τέχνη να αποφέρει κέρδη ή τα χρήματα και οι συλλέκτες δημιουργούν τον κόσμο της τέχνης στην Ελλάδα. Ο καλλιτέχνης διερωτάται αν η κρίση τους έκανε πιο επιλεκτικούς και ουσιαστικούς στην εικαστική τους έκφραση ή μήπως το αντίθετο. Ο ίδιος δεν δύναται να απαντήσει απλά να αναρωτηθεί και να οδηγήσει τους θεατές με το έργο του να αναλογιστούν ποια τέχνη εκπροσωπείται.
Καλλιτέχνης: Μαίρη Παππά
Επιμέλεια: Χάρις Κανελλοπούλου
Στα χάρτινα ανάγλυφα έργα της, η Μαίρη Παππά προσδιορίζει τη φόρμα και τη διάπλαση του υλικού της μέσα από τη μη αναστρέψιμη επέμβαση της φωτιάς και του καπνού. Η τεχνική της μαρτυρά την αμεσότητα και την έλλειψη του απόλυτου ελέγχου του δημιουργού πάνω στα σχέδια που διαμορφώνονται στην καιγόμενη ύλη. Δουλεύοντας δίχως μία προκαθορισμένη εικαστική εικόνα στο μυαλό της και αφήνοντας τα αντικείμενα να μιλήσουν για τον εαυτό τους, η Παππά φέρει στο προσκήνιο την καταλυτική σημασία της ίδιας της δημιουργικής διαδικασίας. Στο τελικό αποτέλεσμα, τα μοτίβα πάνω στο χαρτί, είτε ως ακανόνιστες κοιλότητες σε διαδοχή είτε ως πυκνές σκοτεινές φόρμες μιας «τυφλής ζωγραφικής», παραπέμπουν σε εικόνες καταστροφής και απώλειας, κρύβουν όμως μέσα τους την ελπίδα ενός νέου κόσμου που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του προηγούμενου.
Καλλιτέχνης: Αναστασία-Ζωή Σουλιώτου
Επιμέλεια: Μαργαρίτα Καταγά
Η καλλιτεχνική πρακτική της Αναστασίας Ζωής Σουλιώτου εξετάζει την περιπλάνηση στον εικονικό/δυνητικό χώρο του διαδικτύου, η οποία πραγματοποιείται μέσω των τεχνολογιών της γεωπληροφορικής (Google Maps Street View, Google Maps, Google Earth και CCTV Web Cams που αποτυπώνουν την κίνηση στους δρόμους των πόλεων). Με γνώμονα το προσωπικό βίωμα στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις (Παρίσι, Λονδίνο) η καλλιτέχνις καταπιάνεται με τις χωρικές συνθήκες και το στοιχείο της παρακολούθησης στις άναρχες αστικές επεκτάσεις και την πρακτική της καθημερινότητας μέσα σε αυτές.
Καλλιτέχνες: Εύη Δαμιανάκη & Κική Παυλικιάνη
Επιμέλεια: Βάλια Κατσίμπα
Για τα ROOMS2016 η Εύη Δαμιανάκη και η Κική Παυλικιάνη πραγματοποιούν μια δυναμική παρέμβαση στο χώρο του δωματίου, που δεν εστιάζει τόσο στο καθαυτό έργο όσο στο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους∙ ένα υβρίδιο σκέψης και μικτής εικαστικής γλώσσας, που καταργεί την έννοια του έργου ως αυθεντία ενός ανθρώπου. Με μια “site specific” εγκατάσταση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μεταμορφώνουν το εσωτερικό του σε κρύπτη: ένα χώρος παντού ασταθής, καλυμμένος από τα επιτοίχια χάρτινα γλυπτά της Δαμιανάκη (“mecanica”), που είναι εμπνευσμένα από το οριγκάμι της πεταλούδας, λειτουργεί σαν αφορμή για μια ποιητική συνεργασία μεταξύ των δύο γυναικών, όπου η μια οικειοποιείται το έργο της άλλης δημιουργώντας ένα περιβάλλον ατμοσφαιρικό με κοινές αναζητήσεις. Ανάμικτα συναισθήματα και αντιφατικοί συνειρμοί καθηλώνουν τον θεατή που δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί για το προφανές και το υφέρπον στοιχείο στη ζωή και την τέχνη. Η είσοδος στην κρύπτη [ανθρώπινο ασυνείδητο;] αποκτά συμβολικές διαστάσεις και γίνεται σταδιακά από εσωτερική -προσωπική- υπόθεση βαθιά συλλογική…
Καλλιτέχνης: Κατερίνα Πασχαλίδου
Επιμέλεια: Ισαβέλλα Κλαδάκη
Η Γνώση. ποια η αφετηρία τής; μεταβαλλόμενη κάθε στιγμή που περνά. Ανθρώπινη κατασκευή ή ανακάλυψη ; Ο προορισμός της άγνωστος,περιπλέκεται σε κάθε πτυχή της ζωής. Θεματοφύλακας της Υπαρξής μας.
Πολλά τα είδη της. Η γνώση συνώνυμο της Μνήμης. Η γνώση του κόσμου.Η (επί)γνώση του συναισθήματος. Η γνώση του Εαυτού. Η κατανόηση των Πάντων. Πού σταματάει το κυνήγι τής; Ανεξάντλητη, παρασύρει τούς ανθρώπους σε ανεξερεύνητους , άγνωστους τόπους. Γεμίζει το κενό ατέρμονα και αέναα. Δε σταματά ποτέ και πουθενά.
Στο εδώ και τώρα του δωματίου, η Κατερίνα Πασχαλίδου πραγματεύεται τη Γνώση μέσα από χαρτιά-λευκά χαρτιά, χρωματιστά χαρτιά,διάφανα ριζόχαρτα κερωμένα -σε διάφορα μεγέθη. Ποικίλες οι υφές τούς. Η επιφάνειά τούς άγραφη, ανέγγιχτη συμβολισμών και παρεμβάσεων.Στο δωμάτιο, το ένα χαρτί διαδέχεται το άλλο, όμοιο και διαφορετικό, αφήνει τη δυνατότητα επιλογής στο θεατή , να καθρεφτίσει μέσα του, πτυχές του εαυτού του.
Μεσ’ από διαφορετικές υφές, διαφορετικές διαστάσεις – και ενδεχομένως χρώματα- αλλά με βασικό άξονα, τον άδειο χώρο μέσα τούς, τα χαρτιά που θα γεμίσουν το δωμάτιο, εμπεριέχουν διαφορετικές και άκρως αντίθετικές μεταξύ τούς ποιότητες και ως ενιαίο σύνολο, δημιουργούν έναν ζώντα οργανισμό : τη Γνώση, ως Παρουσία, μέσω της πλήρους απουσίας λέξεων και συμβολισμών. Άδεια φύλλα, που δίνουν την εντύπωση πως κινούνται αέναα προς κάθε ενδεχόμενη κατεύθυνση, σαν πιθανές απάτητες διαδρομές. Μπορεί να αιωρούνται μέσα στο δωμάτιο, μπορεί και να ξεπροβάλλουν από τον τοίχο. Ίσως το ένα πάνω στ΄άλλο, να δημιουργούν ένα βιβλίο , χωρίς αρχή και τέλος. -Μία γέννα πιθανοτήτων, αν μπορεί κανείς να ισορροπήσει μεταξύ των αντιθετικών στοιχείων της Γνώσης, όπως αυτή εκφράζεται μέσω του εν λόγω έργου. Στο άδειο χαρτί, ο καθένας αντικρύζει τη δική τού προσωπική και εξατομικευμένη γνώση. Το κενό χαρτί, μας χωρά όλους.
Καλλιτέχνης: Σωτήρης Φωκέας
Επιμέλεια: Τάσος Κουτσουρής
Με σαφείς αναφορές στην εκφραστική αμεσότητα και το περιεχόμενο της τέχνης του δρόμου και των comics ο Σωτήρης Φωκέας δανείζεται την τεχνολογική πρακτική του marketing και της διαφήμισης, μεταφέροντας ουσιαστικά την επικοινωνιακή ένταση σε ένα συμβατικό περιβάλλον. Σχόλια, σχεδιάσματα και ελεύθερες γραφές αναπαράγονται σε έγχρωμες φωτεινές επιγραφές, που ενσωματώνουν ταυτόχρονα τις έννοιες της αμφισβήτησης και ενίοτε της ειρωνείας πάνω σε θέματα που αφορούν στις αισθητικές, πνευματικές και κοινωνικές αξίες. Επαναπροσδιορίζοντας τις προοπτικές διαχείρισης και λειτουργίας, η εικαστική του εγκατάσταση παραπέμπει σε ένα διαδικτυακό περιβάλλον κατάθεσης και ανταλλαγής απόψεων, μέσα στο οποίο οι αισθητικοί κανόνες παραγκωνίζονται από την ανάγκη και τη δυναμική της επικοινωνίας, προσφέροντας στο θεατή πολλαπλά πεδία ανάγνωσης και ερμηνείας.
Καλλιτέχνης: Κατερίνα Κονταρίνη
Επιμέλεια: Γιώτα Κωνσταντάτου
Στο Οικονομία Τίτλων η Κατερίνα Κονταρίνη στήνει μια λετριστική εγκατάσταση που απλώνεται στον χώρο με τα γνώριμα στοιχεία από τους τίτλους των MME. Yλικά (ψεύτικο φελιζόλ ή σίδερο), χρώμα fluorescent που παραπέμπει στα φωσφορίζοντα «πυροτεχνήματα λάμψης» των τίτλων ειδήσεων, γραμμική, διασταυρούμενη διευθέτηση των γραμμάτων/λέξεων που δίνει την αίσθηση της ροής, της συνεχούς κίνησης και της μίξης των συμβάντων στον μηντιακό χωροχρόνο. Τα δελτία ειδήσεων μετά την απαραίτητη πλύση, βγαίνουν (;) έξω από το κεφάλι μας και ξετυλίγονται στο ξενοδοχειακό πάτωμα, στα ROOMS2016.
Καλλιτέχνης: Μιχάλης Κιούσης
Επιμέλεια: Αρετή Λεοπούλου
Ο Μιχάλης Κιούσης χτίζει κυκλωτικά περιβάλλοντα: με ζωγραφική, γκραφίτι, animation, με κάθε πιθανό τρόπο και σε κάθε διαθέσιμο χώρο, ιδιωτικό ή δημόσιο: ο χώρος δεν έχει σημασία. Όσο μεγαλύτερος, τόσο το καλύτερο. Το βέβαιο είναι ότι τον γεμίζει με ζωγραφική, σε τοίχους, σε ξύλινες κατασκευές, στις τρεις διαστάσεις και με κάθε υλικό και μέσο.
Τα περιβάλλοντά του -χειρωνακτικά πρακτικά, ωστόσο με ευδιάκριτες εννοιολογικές βάσεις στη διαχείριση των μηνυμάτων του- αποτελούν αλληγορικά πορτραίτα του δυτικού κόσμου και της βίαιης, ιμπεριαλιστικής ιστορίας του, αυτής που συνήθως προτιμούμε να λοξοκοιτάμε.
Θεματικά, ο λόγος και οι αναφορές του στρέφονται σαφώς προς τις (μετα-)αποικιακές βεβαιότητες του δυτικού κόσμου, της δι-ηπειρωτικής κουλτούρας που χαρακτηρίζει την Αθήνα (και όχι μόνο) και ρίχνουν τους προβολείς στο άλλοτε γκροτέσκο και άλλοτε θλιβερό τσίρκο της ανθρωπότητας.
Μέσα σε μια ανάλογη λογική θα παρουσιάσει δουλειά του και στα ROOMS2016.
Καλλιτέχνης: Ιωάννα Νεοφύτου
Επιμέλεια: Κυβέλη Μαυροκορδοπούλου
Τα δωμάτια ξενοδοχείων έχουν εμπνεύσει ένα μεγάλο αριθμό έργων στο χώρο της σύγχρονης τέχνης. Αρκεί να σκεφτούμε το « L’Hôtel » της Sophie Calle, το « Hôtel Passager » της Martine Aballéa στο Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris και το πιο πρόσφατο « Hôtel Occidental » του Neil Beloufa στο ατελιέρ του στο Villejuif. Η επιμελητική πρόταση « Room - » εγγράφεται και ταυτόχρονα προτείνει μια πολιτική ανάγνωση της συγκεκριμένης τάσης. Επικεντρώνει το ενδιαφέρον της σε έναν καίριο αλλά ταυτόχρονα περιθωριοποιημένο συντελεστή ενός ξενοδοχείου, μια καθαρίστρια.
Η επιλογή αυτή συνθέτει ένα εναλλακτικό χρονογράφημα των εκθέσεων ROOMS, καθώς βασίζεται στα λεγόμενα ενός αόρατου θεατή. Η εργαζόμενη αφηγείται την εμπειρία της στο ξενοδοχείο, πρωταρχικά ως χώρο εργασιακό και έπειτα ως ένα, προσωρινά, προσωπικό χώρο για κάθε περαστικό πελάτη. Η προφορική μαρτυρία συνοδεύεται από ένα ακόμη βασικό στοιχείο του έργου : την ηλεκτρική σκούπα και το βουητό της. Oι εκδηλώσεις της στη σύγχρονη τέχνη είναι πολλαπλές, το έργο « New Hoover Convertibles » του Jeff Koons αποτελώντας την πιο εμβληματική τους εκδοχή.
Η ηλεκτρική σκούπα έχει γίνει ένα από τα πιο απαραίτητα αντικείμενα στο σπίτι! », ακούμε σε διαφημιστικά σποτ. Υπό αυτό το πρίσμα, η σημασία του ήχου της επεκτείνεται ως αμφίσημο σύμβολο της (ψευδό)απελευθέρωσης της γυναίκας αλλά και του ταυτόχρονου εγκλεισμού της στον οικιακό χώρο.
Τα έργα της Όλγα Ευαγγελίδου έχουν έντονα αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να αποδίδεται μία πραγματικότητα που βιώθηκε, αλλά μία ουτοπική. Δημιουργεί έτσι αφηγήσεις με οικείες και μη εικόνες, εντάσσοντας το μαγικό στοιχείο ως μέρος της πραγματικότητας.
Κεντρικός άξονας του έργου που θα παρουσιαστεί στα ROOMS2016 είναι η δημιουργία συνθηκών επαναφοράς. Μέσα από μία εναλλαγή ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό, η καλλιτέχνης, επινοεί το βιβλίο “Δημιουργώντας Συνθήκες Επαναφοράς” του Μάρκο Γιακούζεφ και υποδύεται ένα χαρακτήρα που χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο βιβλίο ως οδηγό για την κατασκευή της Μηχανής Επαναφοράς, φορώντας την αντίστοιχη στολή . Η μηχανή αυτή, αν και φαινομενικά λειτουργική , δεν εκπληρώνει το σκοπό της, οδηγώντας σε μια ατέρμονη διαδικασία.
Καλλιτέχνης: Βαλίνια Σβορώνου
Επιμέλεια: Αννα Μαρία Παπαγιαννάκου
'kalte klare flâneuse'
Αντλώντας βασικές επιρροές από τον Μπωντλερικό flâneur και τις σύγχρονες βιοπολιτικές του δυνατότητες, μέσα από έναν περιστασιακά ιδιωτικό χώρο όπως είναι ένα δωμάτιο ξενοδοχείου δημιουργείται μια διαμεσολάβηση πεδίων μεταξύ του ιδιωτικού και δημόσιου, διαρρηγνύοντας τα όρια εσωτερικού και εξωτερικού.
Η flâneuse (περιηγήτρια) βρίσκεται σε διαρκή αλληλεπίδραση με το πλήθος των αναφορών και των δικτύων, ως διαρκώς μεταβλητών και εν κινήσει. Ο κόσμος είναι ιδωμένος μέσα από την οντότητά της, καθώς η ίδια αποτελεί το επίκεντρό του. Ταυτόχρονα όμως, διεκδικεί να παραμείνει κρυμμένη μέσα σε αυτόν, επιδιώκοντας έτσι εξελικτικά, μέσω της διάσπασής της στο άπειρο, τη διαφάνεια σε βαθμό εξαφάνισης. Αποτυπώνει μακροκοσμικά, από μια αμερόληπτη ψυχρή σκοπιά το αστικό περιβάλλον, με διαρκή έμφαση στους αντικατοπτρισμούς που προκύπτουν από
Ο θεατής καλείται να περιηγηθεί διερευνητικά σε αυτό το πεδίο αναψυχής. Τα έργα τοποθετημένα στους χώρους του δωματίου επικοινωνούν μεταξύ τους ιδιοσυγκρασιακά, παράγοντας ένα δίκτυο αναφορών παράλληλων σημείων, που εντάσσονται στο πλαίσιο μιας κατακερματισμένης αφήγησης. Αυτές οι τοποθετήσεις, επιτρέπουν την ελευθερία κινήσεων στο χώρο, για πολλαπλές πιθανές μεταβάσεις. Στην εγκατάσταση στο μπάνιο του δωματίου βρίσκεται ένα γλυπτό από πάγο, που σχηματίζει το λογότυπο 'kalte klare flâneuse', ενώ στον ίδιο χώρο, ο καθρέφτης φέρει μια αμυδρή επιγραφή, στο χρώμα του δέρματος, με απόσπασμα του επεξηγηματικού κειμένου ως σημείο αναφοράς.
Καλλιτέχνης: Φίλιππος Παπαδόπουλος
Επιμέλεια: Αλέξιος Παπαζαχαρίας
Το έργο του Φίλιππου Παπαδόπουλου είναι αμιγώς ζωγραφικό – μια δουλειά της εικόνας που ισορροπεί τη χειρονομία με το γκροτέσκο για να οδηγήσει σε έναν κόκκινο αποπροσανατολισμό: μέσα στο κόκκινο το μικρό και το μεγάλο δεν έχουν σημασία, ούτε το ζωντανό, το νεκρό, το υπαρκτό, το ανύπαρκτο, το καθαρό, το βρώμικο, το αστείο, το σοβαρό, το τραγικό, το επώνυμο, το ανώνυμο, η ιστορία, η ερμηνεία, η επιφάνεια, το βάθος, η διαφάνεια, το προσωπικό, το κοινωνικό, το ιδιωτικό, το δημόσιο, το σημάδι, ούτε το σύμβολο. Ο κόκκινος αποπροσανατολισμός είναι χώρος στον οποίο συνεχίζεται το παιχνίδι. Εκεί η ζωγραφική μπορεί να χαρακτηρίζεται από όλα τα παραπάνω μαζί.
Καλλιτέχνης: Αλέξης Τουλιόπουλος
Επιμέλεια: Χάρης Σαββόπουλος
Τα τελευταία χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία καλλιτεχνών επιδιώκει περισσότερο την παραγωγή εικόνων, σημάτων και συστημάτων σημείων παρά την εις βάθος περιπλάνηση στην ουσία της ύλης.
Κάρβουνο, νερό, αλάτι, πλαστικό είναι οι βασικές ύλες που διαχειρίζεται ο Αλέξανδρος Τουλιόπουλος. Επικουρικά, εμφανίζεται το ξύλο και περιστασιακά μερικές ακόμη σταθερές ύλες που στην ουσία ενισχύουν τις γνωστικού χαρακτήρα περιπλανήσεις του στις ακμές του τετραγώνου των ασταθών υλικών που έχει επιλέξει.
Οι εικόνες του, επιτοίχιες ή στο χώρο, μέσα από ανασυγκροτήσεις υλικών που είτε κείνται σε απέναντι και διαγώνιες ακμές είτε σε ενδιάμεσες, αντί να αφηγούνται ή να ερμηνεύουν το εννοιολογικό πεδίο που παράγεται από τις σχέσεις τους, απλά το περιγράφουν. Βέβαια, επειδή στην τέχνη η ουσία κρύβεται στο απλό, οι διαυγείς διαπιστώσεις απαιτούν διαυγείς αισθητικές. Και ο Τουλιόπουλος αυτό καταθέτει χωρίς τεχνολογικές ακρότητες, εξεζητημένες τεχνολογίες ή υβριδικές επεξεργασίες.
Στην ιδιότυπη οντολογία της ύλης του, η μέθοδος έρευνας και παρατήρησης παράγει εικόνες. Αν στην επιστήμη η επιλογή της μεθόδου οδηγεί στα πρωτόκολλα της γνώσης, στο έργο του νέου καλλιτέχνη, η αντικατάσταση της με μορφολογικές αρχές επεξεργασίας ή παράθεσης της ύλης οδηγεί απ' ευθείας στο έργο τέχνης.
Καλλιτέχνης: Έκτωρ Ντουράκος
Επιμέλεια: Κωστής Σταφυλάκης
Η συμμετοχή του αθλητισμού, και ειδικά του ποδοσφαίρου, στους μηχανισμούς αναπαραγωγής της εθνικής ιδεολογίας συνιστά εδώ και δεκαετίες αντικείμενο ιστορικοπολιτικής μελέτης. Ποικίλες δικτατορίες και αυταρχικά καθεστώτα επένδυσαν στο ποδόσφαιρο σαν μια σφαίρα εκτόνωσης των κοινωνικών παθών και αφομοίωσης διαφορετικών ταξικών στρωμάτων εντός μιας ενιαίας ταυτότητας/αναπαράστασης – από τη ναζιστική Γερμανία, μέχρι την Βραζιλία, την Αργεντινή και την Ελλάδα. Οι σημαίες, τα σύμβολα, οι ύμνοι συγκροτούν μια παράλληλη κοσμική θρησκεία που εξασφαλίζει την κοινωνική συνοχή και τάξη στο βαθμό που προσφέρει ένα πεδίο ταύτισης, αποσπώντας ταυτόχρονα τη προσοχή από κοινωνικές αδικίες και εγκλήματα. Οι επιδώσεις της εθνικής ομάδας οφείλουν να συμβάλλουν στην εθνική ανάταση, να διασφαλίζουν την εθνική υπεροχή. Όλες οι εξουσίες θα χαιρετίσουν τις διεθνείς επιτυχίες μιας εθνικής ομάδας και θα υποδεχθούν τους αθλητές ως ήρωες πολέμου.
Υπάρχει ωστόσο ένα υπάλληλο πεδίο του ιδεολογικού μηχανισμού του αθλητισμού το οποίο δεν βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο της ανάλυσης. Πρόκειται για το πεδίο του λόγου γύρω από την αθλητική (υπό)κουλτούρα και ζωή. Πρόκειται για τις ρηματικές αρθρώσεις των οπαδών, των παραγόντων, των δημοσιογράφων, του αθλητικού τύπου - αρθρώσεις που λειτουργούν φυσικοποιητικά και καθορίζουν την κοινωνική καθημερινότητα μέσα από διάφορα σχήματα και επικοινωνιακούς κώδικες. Το αδιόρατο αυτό πεδίο του λόγου βρίσκεται στο επίκεντρο της κυρίως ηχητικής εγκατάστασης του Έκτορα Ντουράκου. Ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με ένα ηχητικό mash up - προϊόν μιας ανάλυσης λόγου που αξιοποιεί υλικό από τον λόγο αθλητών, οπαδών, παραγόντων κ.ο.κ. Ο Ντουράκος επιχειρεί να αναδείξει την διαδικασία αναπαραγωγής κοινωνικής ηθικής και στερεοτύπων ως καθημερινοποίηση εκφράσεων και ιδιωματισμών. Στο χώρο, ένα πάνθεον από φωτογραφίες αθλητών με κοινοβουλευτική και υπουργική θητεία απαθανατίζει το συνεχές της «διαπλοκής» ανάμεσα στη πολιτική τάξη και την ιδεολογία.
Καλλιτέχνης: Σπυριδούλα Ασηµάκη
Επιμέλεια: Φαίη Τζανετουλάκου
Το θέµα της Σπυριδούλας Ασηµάκη, είναι επηρεασµένο από την παραµυθολογία διαφόρων ιστοριών φαντασίας, µυθολογίας και αλλόκοτων αφηγήσεων.
Έχοντας ασχοληθεί µε τα παιχνίδια ρόλων σε επιτραπέζια παιχνίδια και στον υπολογιστή (RPGs), το ενδιαφέρον της επικεντρώθηκε στη διαδικασία του να µπει κανείς σε ένα ρόλο ακολουθώντας ένα σενάριο ή αλλάζοντάς το, µε παρόµοιο τρόπο που οργανώνεται µία θεατρική παράσταση. Στην περίπτωση των RPGs, για να φτιαχτεί ένα καλό παιχνίδι ρόλων (Role Playing Game) συνήθως απαιτείται το διπλάσιο συνεργείο απ’ ό 'τι ένα αντίστοιχα οργανωµένο θεατρικό έργο. Μέσα από αυτήν τη απαιτητική διαδικασία, η καλλιτέχνης, συνδυάζοντας τα RPGs µε τις αγαπηµένες της µυθοπλαστικές πηγές που προέρχονται από τις Σκανδιναβικές, Ελληνικές, Κέλτικες και Ανατολίτικες κουλτούρες, φτιάχνει δικούς της κόσµους φανταστικών ιστοριών. Ιστορίες που για την ίδια, ο καλύτερος τρόπος να τις προσχεδιάσει είναι να τις µεταφέρει σε κόµικ έτσι ώστε να έχει έναν αξιόπιστο οδηγό για την κάθε ιστορία που επιθυµεί να µεταφέρει στον τρισδιάστατο κόσµο, ως πολυεπίπεδη εγκατάσταση πλέον.
Με το να µεταφέρει στο χώρο τις περιηγήσεις που φαντάζεται στις ιστορίες της, η Σπυριδούλα Ασηµάκη, επιχειρεί να δώσει στον κόσµο την αίσθηση που λαµβάνει η ίδια, ασχολούµενη µε τα παιχνίδια ρόλων και τη δηµιουργία ιστοριών. Αυτό το συναίσθηµα ταξιδιού σε ένα άλλο τόπο, χρόνο και πραγµατικότητα, το οποίο οι περιηγητές βιώνουν έντονα όταν περπατάνε στους φανταστικούς χώρους της, είναι µια τεράστια αµοιβή που δύναται να λάβει ως καλλιτέχνης.
Τρεις νέοι καλλιτέχνες, φίλοι, συμφοιτητές και συνοδοιπόροι, συνεκθέτουν, δημιουργούν έναν ενιαίο χώρο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Έχουν πολλά κοινά και πολλές ιδιαιτερότητες και διαφορές. Χρησιμοποιούν και εκφράζονται με διαφορετικά μέσα, βίντεο, ζωγραφική και γλυπτική αντίστοιχα. Η συλλογική δημιουργία με την συνύπαρξη των διαφορετικών αυτών μέσων, αποδίδει ικανοποιητικά ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης τέχνης. Οι δημιουργίες τους με έντονο το προσωπικό στοιχείο, με τη χρήση των τριών αυτών διαφορετικών μέσων καταφέρνουν να συνομιλήσουν αρμονικά δημιουργώντας ένα παράδοξο όλον.
Οι αξίες και οι κλασικοί κανόνες του έργου τέχνης ανατρέπονται, οι ρόλοι αντιστρέφονται. Οι έννοιες καλλιτέχνης / θεατής-ακροατής / μέσο, καταργούνται. Ο θεατής γίνεται ο καλλιτέχνης και ο καλλιτέχνης το μέσο. Άυλο αλλά καθηλωτικό είναι το έργο που προτείνεται για την έκθεση ROOMS2016. Η ηχητική εγκατάσταση του συνθέτη Φοίβου Άγγελου Κόλλια παρουσιάζεται στον ίδιο χώρο με το εικαστικό έργο της νεαρής αυστριακής καλλιτέχνιδος Lara Verena Bellenghi. Μια εικαστική παρέμβαση που προσπαθεί να οπτικοποιήσει τις νότες ενός μουσικού έργου, της πιο ριζοσπαστικής έκφρασης της πειραματικής τέχνης σήμερα. Μια site specific εγκατάσταση που προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την έννοια του χώρου αλλά και του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το έργο τέχνης.
O επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με έναν χώρο κενό, απαλλαγμένο από οποιοδήποτε ξένο στοιχείο που θα μπορούσε να του αποσπάσει την προσοχή. Έναν χώρο όπου το έργο τέχνης με την κλασική έννοια του όρου είναι ανύπαρκτο. Ο χώρος ορίζεται από την μουσική και από το παιχνίδι φωτός και σκιάς. Μια ευκαιρία να αναστοχαστούμε πάνω στην έννοια της καλλιτεχνικής παραγωγής, του αρχιτεκτονικού χώρου και της συμμετοχής του κοινού. Mια site specific εγκατάσταση – σχόλιο για την έννοια της τέχνης και για την δύναμη του ήχου και της εικόνας.
Ως 31/1, 20.00 – 24.00. Διάρκεια Έκθεσης μέχρι την Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016. Ώρες Λειτουργίας: Καθημερινές 16:00 – 22:00, Σάββατο & Κυριακή 12:00 – 22:00.
8°
