«Καταρχάς δεν είμαι street artist, το ξεκαθαρίζω, γιατί το λέω αλλά κανείς δεν με πιστεύει». Ο SOX, Σωκράτης Αργείτης, πετά την ταμπέλα του street artist και μας εμπιστεύεται τις αδυναμίες και τα σχέδιά του.
Στην Αθήνα σε έφεραν οι σπουδές ή η επιθυμία να φύγεις από τις Σπέτσες;
Το δεύτερο για αρχή. Όταν τελείωσα το σχολείο δεν σπούδασα κάτι, δεν έζησα φοιτητική ζωή και το είχα απωθημένο. Από την άλλη έτυχε κάτι και ζωγράφισα έναν πίνακα, πρώτη φορά, για το μαγαζί ενός φίλου μου. Τότε έγινε μια πολύ ωραία κατάσταση, κάτι πολύ ξαφνικό για εμένα. Μετά από αυτό όλοι μου οι φίλοι με ενθάρρυναν να φύγω και έφυγα.
Εδώ που ήρθες σπούδασες ζωγραφική και σκηνογραφία. Η street art πώς προέκυψε;
Καταρχάς δεν είμαι street artist, το ξεκαθαρίζω, γιατί το λέω αλλά κανείς δεν με πιστεύει. Η street art παρόλο που την ξεκίνησα μόνο για μένα, μου έδωσε μεγάλη αναγνώριση, προβολή. Δεν με χάλασε καθόλου εννοείται, το να τραβήξεις την προσοχή είναι το ζητούμενο, απλά κάποια στιγμή ξεπέρασε τη γραμμή. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες γενικά και όταν μπήκε η ταμπέλα του street artist με χάλασε. Υπάρχουν παιδιά που είναι είναι αφοσιωμένα σε αυτό, κάνουν πράγματα και έχουν εξελιχθεί απίστευτα. Εγώ δεν είμαι ούτε τόσο αφοσιωμένος, ούτε συνεπής. Είμαι δειλός και αυτό είναι μεγάλο κακό για ένα street artist. Είναι πιο έντιμος ο ορισμός για κάποιον άλλον που είναι πιο δοσμένος.
Η street art προέκυψε όταν άρχισα επαγγελματικά να δουλεύω ως ζωγράφος. Όταν μπαίνεις στο σύστημα της τέχνης υπάρχουν πολλοί συμβιβασμοί. Κάνεις πράγματα που δεν γουστάρεις πολλές φορές. Ήταν μια διέξοδος. Όταν οι άλλοι θέλουν να γίνεις εμπορικός για να βγάλουν λεφτά, γιατί αυτό είναι που τους ενδιαφέρει συνήθως, τότε το πράγμα στραβώνει. Μπαίνουν άλλα κριτήρια και μετά πρέπει να παίξεις το παιχνίδι για να επιβιώσεις.
Τώρα ζεις από την τέχνη σου. Διαχωρίζεις την τέχνη που κάνεις στο δρόμο από αυτή στο εργαστήριό σου;
Ναι. Αυτή που κάνω στο δρόμο είναι πιο αυθόρμητη, αυτό που νιώθω. Το άλλο μπορεί να είναι οτιδήποτε, κάτι εμπορικό, μία εικονογράφηση. Στο εργαστήριο δουλεύω με άλλη λογική, ενώ η street art είναι καθαρή απόλαυση.
Κάποιοι πιστεύουν ότι η street art δεν είναι τέχνη αλλά βανδαλισμός…
Κι εγώ αυτό πιστεύω. Είναι ένα είδος φασισμού για εμένα η street art. Έρχεται ο άλλος και σου επιβάλλει με το έτσι θέλω την τέχνη του στον τοίχο του σπιτιού σου, στο μαγαζί σου, στη γειτονιά σου γενικά. Είναι μια πολύ γκρίζα περιοχή όλο αυτό το πράγμα. Κάνεις τέχνη, αλλά επίσης βανδαλίζεις και μπορεί ο άλλος να προσβληθεί, να μη γουστάρει, μπορεί και να γουστάρει. Οπότε δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι καλό ή όχι η street art ή αν είναι βανδαλισμός.
Πιστεύεις πως η street art μπορεί να περάσει μηνύματα, να καταφέρει να αλλάξει πράγματα;
Ναι, γιατί κι εγώ, για παράδειγμα, όταν περπατούσα στην Αθήνα πρώτη φορά κι ανακάλυπτα στους τοίχους διάφορα πραγματάκια μού έφτιαχναν τη μέρα. Όταν δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και έβλεπα μια φιγούρα ζωγραφιστή στο τοίχο, με ανέβαζε. Έκανε το μυαλό μου να πάρει στροφές, να δουλέψει. Αυτό είναι και η λογική της δουλειάς μου. Μου αρέσει να περνά ένα μήνυμα.
Κάποια προσωπική ιστορία, κάτι επικίνδυνο από τη street art;
Όχι, είμαι πολύ δειλός, τις αποφεύγω. Πάω πάντα εκ του ασφαλούς. Από τις λίγες φορές που έτυχε να βγω μαζί με άλλους, πέρασαν κάποιοι αστυνομικοί, αλλά δεν είπαν τίποτα. Βέβαια εμένα μου κόπηκαν τα πόδια όταν τους είδα. Δεν είμαι και είκοσι χρονών, είναι λίγο ξεφτίλα. Άλλοι γουστάρουν, θεωρούν ότι κι αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι. Εγώ ακόμα δεν το έχω δουλέψει πολύ αυτό, αλλιώς θα έβγαινα και πιο συχνά.
Πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ την Αθήνα σήμερα που κυκλοφορείς και δημιουργείς στους δρόμους της;
Υπάρχει μια μιζέρια που αυξάνεται σιγά σιγά. Δεν έγινε έτσι τώρα ξαφνικά, συμβαίνει καιρό. Πλέον είναι πολύ επικίνδυνα. Έχω πολλούς γνωστούς τους οποίους έχουν πειράξει στο δρόμο και τους έχουν κλέψει. Επίσης, βλέπεις πολλούς άστεγους, δεν υπήρχαν τόσοι παλιά. Μπορώ να σου πω ότι δεν βγαίνω τελευταία όχι γιατί φοβάμαι, απλά γιατί δεν με τραβάει η Αθήνα. Θέλω να υπάρχει μαγεία στην πόλη και τη βλέπω να χάνεται. Έρχεται η μιζέρια και φεύγει η μαγεία, κάπως έτσι.
Είπες ότι δεν είσαι street artist. Έχεις όμως σπουδάσει και ζωγραφική και σκηνογραφία, σε ποια κατηγορία καλλιτέχνη κατατάσσεις τον εαυτό σου;
Είμαι ζωγράφος. Η σκηνογραφία ξεκίνησε και αυτό από σπόντα. Γνώρισα ένα σκηνογράφο και έγινα βοηθός του, με έβαλε στον κόσμο του θεάτρου, έμαθα πολλά αλλά μου αποσπούσε την προσοχή από τη ζωγραφική, που με ενδιαφέρει πιο πολύ. Στη ζωγραφική είσαι 100% δημιουργός, σαν σκηνογράφος πρέπει να συμβιβαστείς με μια ιδέα κοινή.
Πώς περιγράφεις τα ζωγραφικά σου έργα;
Η ζωγραφική μου έχει στοιχεία comic και είναι λίγο POP Art style. Δουλεύω πολύ το χρώμα, είμαι κολορίστας. Μου αρέσει οι θεματικές μου να έχουν λίγο χιούμορ, πιο πολύ μαύρο χιούμορ. Επίσης θέλω να υπάρχει μία δόση ρομαντισμού, να σου εμπνέουν κάτι.
Είμαι σε μια φάση περίεργη. Δεν ετοιμάζω ούτε εκθέσεις ούτε τίποτα, γιατί θα κάνω μάλλον τον απολογισμό της δεκαετίας και έχει προκύψει και μια δουλειά στις Σπέτσες, όπου πρέπει να αναλάβω κάποιες υποχρεώσεις στην οικογενειακή επιχείρηση. Έτσι τα έχω παγώσει όλα. Με το μόνο που ασχολούμαι είναι οι μεταξοτυπίες σε t-shirts, γιατί μου τα ζητάνε και είναι κάτι που μου αρέσει πολύ.
Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Κατά καιρούς έχω διάφορες ιδέες, σαν project. Τελευταία έχω κάνει κάποιες κινήσεις όπως το «Θα ανατέλλω», με τις φωτογραφίες σε διάφορα σημεία στην πόλη. Δεν θέλω όμως να πάρω εύσημα γι’ αυτό, γιατί έχει σχέση με φωτογραφίες που είναι δουλειά κάποιου άλλου. Απλά το δημοσιεύω στο site μου για να ξέρει ο κόσμος τι κάνω. Αυτό που θέλω είναι να κάνω κάτι που μου αρέσει και να είναι και το timing σωστό, ώστε αυτό που θέλω να πω να βγει καλά. Έχω βαρεθεί τα πασαλείμματα, να κάνω αυτά που οι άλλοι με βάζουν να κάνω. Μελλοντικά θέλω σίγουρα να κάνω κάποια ατομική έκθεση.
