Μπορείς να κάνεις το μπαλκόνι σου παραλία, εκτός από έξτρα-δωμάτιο. Μετά, μια κι έχεις πάρει φόρα, επεκτείνεσαι σ’ όλο το σπίτι και το κάνεις Μπαχάμες, κανονικά. Ή Μάταλα. Ή παραλία της Βουλιαγμένης/Μυκόνου, αν είσαι κοινωνικός τύπος.
Ωραία όλα αυτά, αλλά πώς, με ποιο μαγικό τρόπο, μπορείς να μετατρέψεις μια σεμνή βεράντα στη Δροσοπούλου π.χ. σε beach bar; To beach bar από όποια μεριά κι αν το κοιτάξεις προϋποθέτει καταρχήν beach, δηλαδή παραλία, και κατά δεύτερον bar. Μια αμμουδιά με θάλασσα στο βάθος κι ένα παράπηγμα προς τη μεριά της ξηράς στο οποίο κάποιος έξυπνος επιχειρηματίας έφτιαξε, προ δεκαετίας τουλάχιστον, μία μπάρα με σκεπή από πάνω για να μη του ψήνει ο ήλιος τα λάιμ. Μέχρι πριν δέκα χρόνια, κάθε παραλία είχε τον επιχειρηματία της – με άλλους επιχειρηματίες που πουλούσανε ψυγεία, μπίρες, αναψυκτικά, πάγο, λάιμ, λεμόνια και γρανιτομηχανές, να κάνουν ουρά από πίσω του. Και με πολλούς παραζεσταμένους πελάτες με παρεό και μαγιό μπροστά του.
Η Ελλάδα ολόκληρη από Μάιο μέχρι Οκτώβριο ήταν ένα ατέλειωτο, ζωηρό beach bar – και είναι ακόμα, ως ένα βαθμό… μικρό βαθμό: αν ήτανε 10 π.χ., είναι στα 3-4 τώρα και έχει απο-χλιδοποιηθεί. Τα ποτηράκια είναι πλαστικά, τα καλαμάκια φθηνά (δεν ρουφάνε! μα είναι δυνατόν; κι όμως). Τα ποτά είναι σε αραίωση και… όλο αυτό γίνεται τρομερά δυσοίωνο, βαρύ, το αφήνω για χειμωνιάτικο τεύχος επειδή εδώ, σήμερα, μελετάμε πώς μπορεί μια απλή μακρόστενη έστω βεράντα σε οποιαδήποτε αστική περιοχή να γίνει ένα ωραίο, ανεβαστικό και ερωτιάρικο beach bar.
Μη σκεφτεί κανείς ότι οφείλει να αγοράσει έπιπλα βεράντας από μπαμπού ή κουφοξυλιά – αν τα έχει ήδη, μπράβο του. Αν μπορεί να τα αγοράσει, επίσης μπράβο του. Το θέμα είναι ότι το «μπαρ παραλίας» βολεύεται με ό,τι να ’ναι και το ξέρουμε, όλοι έχουμε πάει σε παραλίες και όλοι έχουμε καθίσει όπου να ’ναι: σε μαξιλάρια δαπέδου, σε πουφ, σε αυτά τα χοντρουλά beanbags από τα οποία γλιστράς συνέχεια όσο γλιστράει η νύχτα (ή το αλκοόλ στο λαρύγγι σου). Στην άμμο, «κατάχαμα» που λέγανε οι γιαγιάδες, στο γκαζόν… από το οποίο γκαζόν μπορείς να αρπάξεις τσιμπούρια, το έχει επισημάνει ο Γούντι Άλεν – ΑΛΛΑ ΟΧΙ αν το γκαζόν είναι συνθετικό.
Κι εδώ μπαίνει η νέα εκδοχή του beach bar βεράντας: πήγα σε σπίτι πρόσφατα που είχε ένα «χαλάκι» από συνθετικό γκαζόν στη βεράντα. Το ξεπλένει η νοικοκυρά κάθε τόσο με το λάστιχο, το απλώνει στη βεράντα και ρίχνει από πάνω μαξιλάρες. Η αίσθηση που έχεις, με τη βραδινή δροσιά και την τέντα μαζεμένη, με τα αστέρια από πάνω σου και τους γρύλους να χτυπιούνται για το τίποτα σε κάτι χαροκαμένα δενδρύλλια (ό,τι μπορεί ο καθείς)… η αίσθηση είναι ότι βρίσκεσαι σε, μάλιστα, σε beach bar.
Βρίσκεις διάφορα που εξυπηρετούν τη βεράντα σου αυτή την εποχή, και σε καλές τιμές. Ανακάλυψα μια πλαστική κανάτα νερού με ένα σωληνάκι στη μέση που το βάζεις στην κατάψυξη, γίνεται στήλη πάγου και κρατάει κρύα την κανάτα για ώρες. Δυστυχώς έχω ξεχάσει πού το ανακάλυψα – αλλά όλα τα μαγαζιά με εποχιακά ή με είδη σπιτιού και τζίτζιρι-μίτζιρι έχουνε τέτοια κόλπα. Τα ποτήρια «σαμπάνιας» μιας χρήσης είναι τέλεια επίσης – χρησιμοποιούνται πολλές φορές, απλώς δεν σκας μήπως σπάσουν. Καλό είναι να μη σκας ούτε με τα ορίτζιναλ ποτήρια σαμπάνιας, απλώς με τα πλαστικά δεν έχεις έννοια μπας και μαχαιρωθεί κανένα πιτσιρίκι, ας πούμε.
Το κακό είναι ότι με όλα σχεδόν τα είδη παραλίας εξαντλείς τα αποθέματα του πλανήτη σε πλαστικό – εννοώ ότι μπορείς να πλαστικοποιήσεις το μισό Ατλαντικό με τα ποτηράκια, πιατάκια, καλαμάκια, τραπεζομάντιλα, μαχαιροπήρουνα, φαναράκια κ.λπ. κ.λπ., με τον εξοπλισμό δηλαδή ενός beach bar είτε είναι στη βεράντα σου είτε στην παραλία την ίδια. Έχεις επίγνωση και τα χρησιμοποιείς μέχρι να λιώσουν, τα πηγαίνεις στην ανακύκλωση κ.λπ. κ.λπ., έχεις κατά νου ότι υπάρχει, όχι μόνο Ατλαντικός, που ίσως σου πέφτει μακριά, αλλά περιβάλλον γενικότερα. Μια κι είσαι σπίτι σου, μπορείς να αντικαταστήσεις την πλαστικουίτα με πήλινα σκεύη – όμορφα, καλοκαιρινά και φιλικά προς το περιβάλλον.
Και να δουλεύεις πολύ με τη φαντασία σου. Μην περιμένεις ότι το σπιτικό μπαρ παραλίας θα έχει φλοίσβο, αν σε κόφτει τόσο αγοράζεις «φλοίσβο» σε σιντί κι είσαι κομπλέ.
Άλλη υπέροχη, παραλιακή βεράντα στην καρδιά της Αθήνας, απλή, μοναστηριακή σχεδόν, ωστόσο καλοκαιριάτικη και αισιόδοξη, sunny-side-up, ηλιοκαμένη και φεγγαρόλουστη σαν beach bar σε νησί της άγονης γραμμής – η βεράντα του στιχουργού δημοσιογράφου Γιώργου Παυριανού. Ο Γιώργος έχει ντύσει τα μαξιλάρια στους πάγκους με ριγέ υφάσματα 70s «παραλίας», έχει βάλει φωτάκια-ψείρες σε σοφά μελετημένα σημεία, κεράκια-κουνουποδιώχτρες εδώ κι εκεί, γλάστρες με αρωματικά φυτά παντού. Στο τετράγωνο τραπέζι ανάμεσα στους ριγέ πάγκους, ένας τεράστιος βασιλικός μοσχοβολάει στην καλοκαιρινή νύχτα. Η μουσική παίζει απαλά, οι μπίρες είναι παγωμένες, τα φιστίκια φρέσκα. Η παρέα δοκιμασμένη από σαράντα κύματα και ακόμα, χίλια χρόνια μετά, καλοκαιρινή…
Τελικά αυτό που φέρνει το beach bar στο σπίτι μας, στον κήπο, στη βεράντα, στο μπαλκονάκι ή στο σαλόνι μας… είναι η διάθεση. Η καλοκαιρινή νύχτα σε συνδυασμό με τη σωστή παρέα, ή τη λάθος παρέα που όμως είναι αστεία, ζωντανή και όσο χρειάζεται ερωτιάρα. Τρομάρα της…
