Ξεχώρισε στο χώρο του design με όπλο την καθαρότητα των γραμμών του. Ένας designer που δουλεύει μόνος του, παρόλα αυτά έχει καταφέρει να συνεργαστεί με μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού, να ξεχωρίσει σε διεθνή βραβεία, να δει το όνομά του να φιγουράρει στα ξένα μέσα.
Με απασχολεί πολύ η δημιουργία προϊόντων που αντέχουν στο χρόνο και τις αλλαγές των τάσεων. Η επιθυμία μου, όταν σχεδιάζω, είναι να έχω ως αποτέλεσμα λιτά αλλά λίγο διαφορετικά, όχι απρόσωπα, προϊόντα τα οποία θα έχουν καλή ποιότητα κατασκευής (για το οποίο δυστυχώς ευθύνεται βασικά ο παραγωγός) και λογική τιμή. Το εφαλτήριο μπορεί να αποτελέσει, σε αυτό το πλαίσιο, μια ιδέα ή μια σκέψη, μια ανάμνηση, μια συνήθεια, ένα υλικό.
Tree, pepper mill, 2013
Με το βραβείο Red Dot εκείνο που άλλαξε, στην Ελλάδα κυρίως, είναι ότι άρχισαν να με παίρνουν περισσότερο στα σοβαρά και σταμάτησαν να λένε «καλά και ποιος είναι αυτός;», μια και δεν έχω τις περγαμηνές σπουδών από σοβαρή σχολή του εξωτερικού.
Στη συνείδηση του κόσμου, σχεδιαστή με έκανε η συνεργασία και παραγωγή σχεδίων μου από εταιρίες του εξωτερικού. Αυτές οι συνεργασίες μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τους δίνουμε όμως τόση σημασία γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εταιρίες που έχουν τη δομή και μπορούν να υποστηρίξουν το έργο ενός σχεδιαστή σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στην κατασκευή. Φαντάζομαι για έναν Σουηδό σχεδιαστή δεν είναι τόσο σημαντικό να βγάλει ένα σχέδιο του μια ξένη εταιρία, γιατί υπάρχουν καταπληκτικές σουηδικές που έχουν όλο το «πακέτο», creative director, sales manager, export manager κτλ και οι οποίες προωθούν και παρουσιάζουν τα προϊόντα τους όπως πρέπει.
Μεγαλώνοντας, η «ελληνικότητα» με απασχολεί όλο και περισσότερο, αλλά δεν έχω προσπαθήσει ποτέ ως τώρα να την εντάξω στα σχέδιά μου. Θεωρώ απαραίτητο να γίνουν διεπιστημονικές μελέτες που θα προσπαθήσουν να βρουν και να ορίσουν τι είναι αυτό που μας κάνει διαφορετικούς από τους άλλους, σε τι συνίσταται η εθνική μας ταυτότητα σε όλα τα επίπεδα –κοινωνικό, ιστορικό, πολιτικό, πολιτισμικό, αισθητικό, ψυχοσυνθετικό– και θα πρέπει τα αποτελέσματα να δοθούν στους, όλων των ειδών, σχεδιαστές για να τα χρησιμοποιήσουν στο σχεδιαστικό τους λεξιλόγιο. Μόνο έτσι θα δημιουργήσουμε μακροπρόθεσμα εθνική σχολή και θα παράξουμε νέο ελληνικό υλικό, και όχι μόνο πολιτισμό.
Πραγματικά δεν έχω ιδέα πώς μου προκύπτουν οι ιδέες. Ο σχεδιασμός επίπλων που συναρμολογούνται χωρίς τη χρήση εργαλείων δεν είναι κάτι καινούριο, είναι μια τάση η οποία έχει προκύψει από την ανάγκη επίπλων που μεταφέρονται με φτηνότερο τρόπο (αφού καταλαμβάνουν λιγότερο όγκο) και ύστερα συναρμολογούνται χωρίς μεγάλη προσπάθεια, εξειδικευμένη γνώση και δεξιότητες, αλλά και ειδικά εργαλεία που δεν είναι από όλους διαθέσιμα.
Στο συρτάρι περιμένουν πολλές ιδέες και σχέδια για υλοποίηση. Το πρόβλημα με το product design είναι ότι η δοκιμή αυτόβουλων projects συνεπάγεται από λίγα έως πολλά έξοδα για την κατασκευή πρωτοτύπων, έτσι δυστυχώς πολλές ιδέες αναγκαστικά πρέπει να περιμένουν, ίσως και για πάντα… Επίσης η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν ένα σχέδιο το οποίο θέλω να δοκιμάσω θα οδηγήσει και σε ένα προϊόν. Έτσι βέβαιο είναι μόνο το κόστος, και όχι πάντα το αποτέλεσμα.
Monarchy stool, 2009
Το να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα είναι πολύ σημαντικό. Δυστυχώς δεν θα κατέτασσα τον εαυτό μου στους σχεδιαστές που κάνουν πολλούς πειραματισμούς, ιδιαίτερα στα υλικά. Δεν έχω πρόσβαση σε καινούργια υλικά για να πειραματιστώ, αλλά κυρίως αντιμετωπίζω μια δυσκολία να περάσω από το στάδιο του σχεδιασμού με ψηφιακά μέσα σε δοκιμές με υλικό κάνοντας μοντέλα, μακέτες, με τα χέρια μου. Πραγματικά θα ήθελα πολύ κάποτε το «Στούντιό» μου του ενός ανθρώπου να κατάφερνε να αυξήσει το μέγεθός του, να αποκτούσε ένα μέλος που θα είχε ευκολία σε αυτό ακριβώς τον τομέα, κατασκευή μοντέλων και δοκιμές με τη χρήση υλικών.
Στην Ελλάδα η κρίση αρχίζει να «ενεργοποιεί» κατασκευαστές και επιχειρηματίες, οι οποίοι επιτέλους άρχισαν να σκέφτονται ότι μια σωστή κατεύθυνση είναι η δημιουργία και η διάθεση νέων, αυθεντικών, διαφορετικών προϊόντων. Και, ξέρετε, αυτό γίνεται μέσα από διαδικασίες σχεδιασμού. Σε διεθνές επίπεδο, όπου ο τομέας υπάρχει και είναι αναπτυγμένος, η κρίση έχει επηρεάσει αρνητικά. Οι εταιρείες ρισκάρουν και πειραματίζονται λιγότερο επειδή, η αλήθεια είναι, πουλάνε λιγότερο.
Υπάρχει ένα project για το οποίο νιώθω περήφανος. Το κηροπήγιο Candlehandle, που σχεδίασα για το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου. Έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί είναι η πρώτη φορά που το Δημόσιο, εν προκειμένω ο Δήμος Αθηναίων, αναθέτει σε έναν designer το σχεδιασμό ενός προϊόντος του οποίου αναλαμβάνει την παραγωγή και διανομή (με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε κόστος καλουπιών κ.λπ.). Το γεγονός αυτό είναι πιο σημαντικό και από ίδιο το προϊόν καθ’ εαυτό. Το Δημόσιο σε καιρούς δύσκολους στρέφεται στο design και μάλιστα με έναν ενεργό ρόλο παραγωγού. Πίσω από κάθε προσπάθεια υπάρχουν άνθρωποι συγκεκριμένοι, αυτοί είναι που με τη δουλειά τους δίνουν στο δημόσιο τομέα την εικόνα που βγάζει προς τα έξω. Ο στόχος του μουσείου είναι να συνεχίσει αυτή τη στήριξη των Ελλήνων σχεδιαστών. Είμαι πολύ χαρούμενος επίσης γιατί η υποδοχή του Candlehandle είναι ήδη πολύ θερμή, αρκεί να σας πω μόνο ότι η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Μουσείο Μπενάκη και το Μέγαρο Φίλων Μουσικής, ανάμεσα σε πολλά άλλα καλά καταστήματα, το έχουν επιλέξει και το διαθέτουν. Επίσης πολύ καλό feedback έρχεται και από εξωτερικό, το οποίο είναι ο επόμενος στόχος.
Θεωρώ κάτι όμορφο ανάλογα με την ποιότητα των συναισθημάτων που μου προκαλεί, την οποία δεν μπορώ να περιγράψω. Αντιλαμβάνομαι πάντως την ομορφιά περισσότερο σε συναισθηματικό παρά σε αισθητικό επίπεδο.
23°
