Ζω ένα μικρό δράμα όσον αφορά τα χαλιά: τα ξεχνάω συνέχεια. Όχι με την έννοια ότι πάω σ’ ένα μπαρ το βράδυ και αφήνω τα χαλιά μου φεύγοντας, αλλά με την έννοια ότι είτε τα τρώει ο σκόρος όλο το καλοκαίρι είτε τα παρατάω στο καθαριστήριο… όπου βρίσκονται άλλωστε από το προηγούμενο καλοκαίρι.
Είναι εντελώς έξω από το χαρακτήρα μου και εντελώς συμπτωματικό επίσης – αλλά έχω δύο καλά χαλιά. Έχω και δύο χάλια χαλιά (χε-χε) για τα οποία δεν δίνω μία και ούτε ξέρω πού βρίσκονται. Αλλά τα δύο «καλά» ανήκαν κάποτε στη γιαγιά και τη μαμά μου, αντίστοιχα. Είναι με πολλούς κόμπους, πράγμα που συνηθίζεται στα χαλιά από τζάκι, κι έχουν ωραία κοκκινοειδή χρώματα που δεν ξέβαψαν παρά την προχωρημένη τους ηλικία.
Προσωπικά θα προτιμούσα να είχα μόνο χάλια χαλιά, γιατί θα τα παρατούσα στην τύχη τους χειμώνα-καλοκαίρι. Η ύπαρξη «καλών» χαλιών με εξαναγκάζει να τα στέλνω στο καθαριστήριο κάθε καλοκαίρι (χοντρικά) και να τα ζητάω ξανά πίσω κάθε φθινόπωρο (ακόμα πιο χοντρικά). Μαζί με τα καλά στέλνω και τα άλλα δύο, που είναι κουρέλες, γιατί δεν έχω πού να τα αποθηκεύσω στο σπίτι. Όλα αυτά είναι πολύ στάνταρ κινήσεις που κάνουν χιλιάδες γυναίκες κάθε χρόνο στην Ελλάδα, εκτός από αυτές που έχουν πολλά πατάρια και οι οποίες δεν μας απασχολούν.
Τα πολλά πατάρια συνεπάγονται και κάμποσο υπηρετικό προσωπικό, που αναλαμβάνει να κάνει τα χαλιά ρολά και να τα στουμπώσει στο ταβάνι. Δεν ισχυρίζομαι ότι το θέμα των χαλιών είναι ταξικό – μακάρι όλες να είχαμε πέντε δούλες και οχτώ πατάρια να ξεμπερδεύαμε με τις χαλούμπες. Ούτε λέω ότι θα ήθελα να σφάξω αυτές με τα πολλά πατάρια – κάντε δουλειά σας, κορίτσια. Απλώς θα αναρωτιέστε τώρα τι χολοσκάνε αυτές οι πληβείες με τα χαλιά τους, και where’s the problem, really.
The problem λοιπόν είναι ότι ξεχνάω πού είναι οι πολύτιμες αποδείξεις παραλαβής των χαλιών, με αποτέλεσμα να ’ρχεται Οκτώβριος, να γίνεται Νοέμβριος, καμιά φορά και Δεκέμβριος, και τα χαλιά ακόμη να μην έχουν βρει το δρόμο τους για το σπίτι μου. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι το σπίτι μου (χάος), δεν τα κατηγορώ καθόλου. Κάθονται ήσυχα και ωραία στα καθαριστήριά τους χωρίς να τα πατάει, να τα καίει, να τα φτύνει και να τα ψιχουλώνει κανένας. Είναι χαρούμενα εκεί που βρίσκονται. Κι εγώ μια χαρά είμαι – αναρωτιέμαι ώρες-ώρες γύρω στο Γενάρη πού διάλο να ’ναι τα παλιόχαλια, αλλά μετά το ξεχνάω.
Την πρώτη χρονιά που έκανα την υπέρβαση και έστειλα τα χαλιά στο καθαριστήριο, τα παράτησα εκεί έναν ολόκληρο χειμώνα. Όταν ήρθε η άνοιξη και το καλοκαίρι δεν χρειαζόμασταν χαλιά, οπότε ξομείναν δεύτερη σεζόν. Και τον επόμενο Οκτώβριο επίσης κάτι έτυχε (δουλειές), με αποτέλεσμα να πανικοβληθώ τρία χρόνια αργότερα που θα ερχόταν η μαμά μου επίσκεψη και να αρχίσω τις ανασκαφές στα συρτάρια σαβούρας: συρτάρια που κανονικά έχουνε μέσα μανταλάκια, μπαταρίες, κεράκια από παιδικά βαφτίσια, λαστιχάκια (που ποτέ δεν τα βρίσκεις όταν θέλεις να δέσεις ένα μαϊντανό π.χ.), κρεμαστάρια κουζίνας, μολύβια, ξεθυμασμένους μαρκαδόρους, φωτογραφίες και χαρτιά κοινοχρήστων, αλλά έχουν επίσης και αποδείξεις. Ή τιμολόγια που κατά λάθος έπεσαν εκεί, θα έπρεπε να είχαν πάει στη λογίστρια πριν από χρόνια, απλώς κάπως μπήκανε στα συρτάρια με τη σαβούρα και τα έφαγε η μαρμάγκα.
Μετά από πολύωρες ανασκαφές, κι όταν πια ανακαλύφθηκε ο χαμένος σχολικός έλεγχος του γιου μου, μία ληξιαρχική πράξη γάμου και ένα χαρτονόμισμα πολύ χρήσιμο… εμφανίστηκε τσαλακωμένη και λαδωμένη απόδειξη καθαριστηρίου χαλιών. Με τρεμάμενα χέρια πήρα το νούμερο στην απόδειξη, είπα τον κωδικό και ζήτησα τα χαλιά μου πίσω. «Σας ψάχνουμε τρία χρόνια, μαντάμ» μου είπε προσβεβλημένη η υπεύθυνη του καθαριστηρίου στο τηλέφωνο, «τώρα θα χρειαστεί να καταβάλετε ενοίκια τριών ετών ΚΑΙ να περιμένετε την κατάλληλη Πέμπτη που θα περνάει το φορτηγό από την περιοχή σας». Είπα «μάλιστα» και «έχετε απόλυτο δίκιο» και «είστε πολύ χαριτωμένος άνθρωπος».
Και… δύο ή πέντε Πέμπτες μετά μου έφεραν τα χαλιά. Τα οποία πλήρωσα όσο (κοστίζει) ένα 15ήμερο στη Μύκονο, breakfast included, σε καλό ξενοδοχείο με πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. Πλήρωσα ενοίκια χαλιών που ήταν σε διακοπές στο χαλοπαράδεισο επί τρεις χειμώνες και τέσσερα (μάλλον) καλοκαίρια και ορκίστηκα να μην το ξανακάνω ποτέ. Να οργανωθώ. Να φυλάω τις αποδείξεις σε προφανές σημείο, ίσως στο κούτελό μου, πάντως όχι στα συρτάρια σαβούρας που είναι πλέον ο τάφος του χρήσιμου κωλόχαρτου….
Με κάτι τέτοια πάντως γεμίζει άγχος η ζωή μας: κάθε Οκτώβριο πρέπει να θυμηθώ να πάρω τηλέφωνο το καθαριστήριο. Κάθε Απρίλιο ή Μάιο (ή και Ιούνιο έχει τύχει) πρέπει να ξαναθυμηθώ το καθαριστήριο, και επιπλέον να βρω την απόδειξη που μέσα στους ζεστούς, σκονισμένους καλοκαιρινούς μήνες, μέσα στη γενικότερη χαλάρωση που με πιάνει το καλοκαίρι, έχει εξαφανιστεί. Πού; Μα δεν την είχα βάλει με μαγνητάκι πάνω στο ψυγείο;
Ή σε προφανές σημείο στον πίνακα ανακοινώσεων που τώρα είναι σκεπασμένος με μπουμπουνιέρες (!), φωτογραφίες, εισιτήρια ποδοσφαιρικών αγώνων και σπασμένα κοχύλια; Μα τι είναι όλα αυτά τα πράγματα; Ποιος τα μάζεψε; Ποιος τα έβαλε πάνω από την απόδειξη του καθαριστηρίου, και πού είναι η απόδειξη, τελικά; Ευτυχώς, με άλλα λόγια, που η μαμά δεν έρχεται πιο συχνά στο σπίτι μου…
11°
