Στο σπίτι της σοπράνο Σόνιας Θεοδωρίδου

Όταν βρήκα αυτό το σπίτι, ένα υπέροχο παλιό κτίσμα του ’30, ήταν ένα ερείπιο. Έμοιαζε με καλλονή που όμως ήταν κακοντυμένη, απεριποίητη, φοβερά παραμελημένη και ξεχασμένη. Το ερωτεύτηκα από την πρώτη ματιά. Γύρναγα τα δωμάτια, έβλεπα τι δουλειές έπρεπε να κάνω αν τελικά το επέλεγα, όμως καθόλου δεν στάθηκα ούτε σ’ αυτό ούτε στις φωνές των φίλων που με συμβούλευαν να παραμείνω στο Ψυχικό και να μη ρισκάρω να έρθω στα Εξάρχεια. Επέμενα και δικαιώθηκα… Μετά από 3 μήνες ανακαίνισης αποκαλύφθηκε η εξαίσια ομορφιά του σπιτιού, η αρχοντιά και η αστική του καταγωγή.

Όταν μετακομίσαμε κάθε έπιπλο που είχαμε πήρε τη θέση του, λες και από καιρό ήταν έτοιμη η κάθε γωνιά να το υποδεχθεί. Έπιπλα μαζεμένα από τα ταξίδια μου, κάδρα και πορσελάνες που κατάφεραν και επέζησαν των πολλών μετακομίσεων, ένα νοικοκυριό φτιαγμένο από άριες, όπως λέω, γιατί ό,τι υπάρχει εδώ μέσα φτιάχτηκε από τη δουλειά μου. Μετά από μια περιπέτεια με την υγεία μου, ο ερχομός εδώ ήταν η αρχή για τη νέα μου ζωή. Εδώ γνώρισα εκλεκτούς γείτονες, εδώ κούρνιασε ο έρωτας της ζωής μου, ο άνδρας μου, εδώ μαζεύτηκαν καινούργιοι φίλοι, εδώ έγινα καλά. Από εδώ άνοιξα τα φτερά μου για το Βερολίνο, και εδώ ξαναγυρνάμε νοσταλγικά για να περάσουμε κάποιες ημέρες με το παιδί μας και τους φίλους.

Μου αρέσει να ξυπνώ το πρωί πατώντας όσο απαλά μπορώ στα ξύλινα πατώματα και, προτού αρχίσει η φασαρία του δρόμου, να κάθομαι στο μπαλκονάκι για να πιω τον καφέ μου. Λιώνοντας από νοσταλγία για την Ελλάδα της καρδιάς μου και επιβεβαιώνοντας αυτό που η καρδιά συχνά μου ψιθυρίζει, δηλαδή πως στην Ελλάδα ζω και στο Βερολίνο κατοικώ. Το αγαπημένο μου δωμάτιο είναι η βιβλιοθήκη – ας πούμε, ο φυσικός μου χώρος. Το καλοκαίρι που πέρασε αξιώθηκα να βάλω τάξη στα βιβλία και τις παρτιτούρες μου, κι αυτό ήταν η αφορμή να βρω ξεχασμένα βιβλία, γράμματα και σημειώματα αγαπημένα, αποξηραμένα λουλούδια χωμένα στις σελίδες των βιβλίων, ως και χαρτοπετσέτες βρήκα που φρόντιζαν να μου χαρίζουν φίλοι, ξέροντας το παιδικό μου χούι.

Το θαυμάσιο ήταν ότι μέσα σε όλο αυτό το χάος βρήκα και το αρχείο μιας καθόλου ευκαταφρόνητης καριέρας, κριτικές, πρωτοσέλιδα, ατέλειωτα άρθρα εφημερίδων και... γράμματα θερμών θαυμαστών. Κι εκεί, μέσα στο βουνό των βιβλίων, ξεπήδησαν και τα γράμματα του λατρεμένου μου Χρήστου Λαμπράκη. Κάθισα ένα ολόκληρο πρωί και τα διάβασα και βαλάντωσα στο κλάμα, διαπιστώνοντας άλλη μια φορά πόσο μου λείπει και πόσο δίκιο έχω να τον λατρεύω. Εδώ και λίγο καιρό έγινε η εισβολή του γιου μας στο σαλόνι ...heavy metal εισβολή. Παντού κιθάρες, καλώδια, computers, σκορπισμένα ρούχα, άγριες, αποστάριστες φωνές. Μία όχι τόσο εύκολη, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα συνύπαρξη... Ναι, η πόρτα της βιβλιοθήκης, τώρα που ο γιος μας μεγάλωσε, αποτελεί το φυσικό σύνορο των δύο κόσμων.

Η Σόνια Θεοδωρίδου αυτή την εποχή παρουσιάζει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη το νέο της cd «Shades of love». Περισσότερες πληροφορίες: www.soniatheodoridou.com