Το πένθος όμως -ακόμα και όταν είναι βουβό- κρατά 40 μέρες, λέει ο λαός. Και αυτές για το Ποτάμι έχουν περάσει.
Λένε πως η σιωπή είναι χρυσός. Λένε ότι όποιος μιλάει πολύ, λέει και ανοησίες. Όμως επίσης λένε πως οι σιωπηλοί είναι κρυψίνοι. Και ότι όποιος δεν μιλά καθόλου, δεν έχει τι να πει. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η δημόσια εκφορά μιας δομημένης σκέψης είναι προτέρημα, όμως απαιτεί χρόνο και απόσταση από τα γεγονότα. Και όταν τα γεγονότα είναι απροσδόκητα, τότε μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση ή ακόμα και κατάθλιψη και πάντως σίγουρα μπορούν να νεκρώσουν τις αντιδράσεις. Το πένθος όμως -ακόμα και όταν είναι βουβό- κρατά 40 μέρες, λέει ο λαός. Και αυτές για το Ποτάμι έχουν περάσει.
Έχουν περάσει χωρίς να απαντηθούν τα γιατί του παρελθόντος και τα πώς του μέλλοντος. Γιατί οι δύο στους τρεις ψηφοφόρους του Ποταμιού του 2015 το εγκατέλειψαν για τη ΝΔ; Γιατί το Ποτάμι δεν κέρδισε τον ψηφοφόρο που ταυτίζεται πλήρως με αυτόν τον ιδιαίτερο συνδυασμό πολιτικών θέσεων και προτεραιοτήτων του, προοδευτικών σε κοινωνικά ζητήματα και μεταρρυθμιστικών σε οικονομικά ζητήματα; Και αν ο απολογισμός και η απόδοση ευθυνών αφορούν περισσότερο τους ιστορικούς και τους πολιτικούς αναλυτές, η πρόταση των ανθρώπων του Ποταμιού για την επόμενη μέρα -το πώς προχωράμε παρακάτω- αφορά τις 86 εκείνες χιλιάδες ψηφοφόρων που το στήριξαν μέχρι την τελευταία στιγμή και τις πολλές περισσότερες χιλιάδες που σύρθηκαν με μισή καρδιά σε επιλογές ανάγκης στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, όταν το Ποτάμι είχε πλέον αποσυρθεί από το πεδίο της μάχης.
Ήρθε η ώρα να τους μιλήσουμε. Όχι να τους πούμε ότι είμαστε οι καλύτεροι και τα κάναμε όλα όπως έπρεπε. Αλλά να τους υπογραμμίσουμε την προγραμματική μας αφετηρία, αυτό το μίγμα ανοιχτότητας στην οικονομία και ανεκτικότητας στην κοινωνία, που δεν καλύπτεται από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΙΝΑΛ. Και συνάμα να θυμίσουμε την υφολογική μας διαφορά από τα κόμματα του λαϊκισμού και του πελατειασμού που χωρίζουν είτε «τους πολλούς από τους λίγους», είτε «τα δικά μας παιδιά από τα ξένα». Αυτά τα δύο δεν είναι λίγα. Πρέπει όμως να λέγονται και πρέπει να λέγονται από ανθρώπους που δεν εκλαμβάνονται ως επαγγελματίες της πολιτικής και των μίντια.
Δεν είναι δυστυχώς πολλοί οι ψηφοφόροι εκείνοι που αναζητούν την ανοιχτότητα και την ανεκτικότητα, ούτε πολλοί εκείνοι που διακρίνουν το ήθος και τη συνέπεια. Όμως υπάρχουν. Και σήμερα πενθούν χωρίς να υπάρχει καν νεκρός. Ένα κόμμα δεν πεθαίνει επειδή έχασε μια εκλογική μάχη. Δεν πεθαίνει ούτε καν αν αποσυρθεί προσωρινά από το πεδίο της μάχης. Πεθαίνει όμως όταν αποφεύγει να σκεφτεί, όταν αποφεύγει να μιλήσει στους ανθρώπους του. Ένα ποτάμι δε χάνεται όταν λιγοστέψει το νερό του. Ένα ποτάμι παύει να υπάρχει όταν χάσει την ορμή του. Ας ρίξουμε νερό, λοιπόν, στο Ποτάμι. Ας μιλήσουμε.
