10 π.μ. πλατεία Κολωνακίου
Κάθομαι να πιω έναν εσπρέσο μόνη μου, συνήθεια που μου έμεινε απ’ τα χρόνια που ζούσα έξω και ήθελα να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου. Δίπλα μου, μια παρέα γυναικών με σακούλες από ψώνια, κάτι που σπάνια πια βλέπεις στην Αθήνα, σαχλαμαρίζουν πως πέρασαν χτες βράδυ.
Μαθαίνω πως η μία έκανε σεξ αλλά δεν κοιμήθηκε με τον τύπο μετά γιατί τον περίμενε η γυναίκα του και αυτήν δεν την νοιάζει, άλλωστε καμιά σχέση που ξεκινά λιώμα σε μπαρ δεν φτουράει συνήθως, ότι με τον άντρα της δεν κάνει σεξ πια γιατί άμα μπουν τα παιδιά στην οικογένεια το σεξ βγαίνει από το παράθυρο και πως ο άντρας της διπλανής της με τα ροζ νύχια μάλλον χώρισε από την γκόμενα που είχε βρει γιατί της έφερε λουλούδια και πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τον βλάκα σε μια σχέση. Με ψυχοπλάκωσε λίγο ο κυνισμός τους, κάποτε το σεξ δεν ήταν τόσο ωμό, πλήρωσα και τις άφησα στον κόσμο τους προσπαθώντας να μην κρίνω, άλλωστε ποια είμαι εγώ να κρίνω τις ζωές των άλλων και πήγα στο γραφείο.
Ένας άστεγος την έχει αράξει στην είσοδο και τον προσπερνώ μ’ αυτήν την ικανότητα που έχουμε αναπτύξει τα χρόνια της κρίσης να μην παρατηρούμε τον άλλον που μας ζητά κάτι στα μάτια γιατί να άμα τον δεις μετά θα πρέπει να του δώσεις βοήθεια γιατί από σκιά γίνεται άνθρωπος και ταυτίζεσαι και δεν λέει, ένα παιχνίδι επιβίωσης σε απελπισμένα μάτια, ένας ελιγμός και βρίσκομαι στο τραμ. Μ’ αρέσει το τραμ. Είναι ήρεμο αργό και με βγάζει στη θάλασσα. Παλιά δεν θα γινόταν, αλλά να τώρα καθισμένη δίπλα σε μια ηλικιωμένη έχω την ελευθερία να το κάνω.
Παρατηρώ την γυναίκα δίπλα μου, τα χέρια της ζαρωμένα κρατούν ένα χαρτομάντιλο, η βέρα της έχει βουλιάξει μέσα στο δέρμα της, σαν να το πνίγει λίγο με τα χρόνια, και να χει γίνει ένα πια στο χέρι της. Στα πόδια έχει ακουμπισμένη την τσάντα της, φθαρμένη στις γωνίες, σίγουρα δεν περιέχει κάτι πολύτιμο, γιατί γι’ αυτή τη γυναίκα το μόνο πολύτιμο θα ‘ναι ο άντρας της και τα παιδιά της. Μ’ αρέσει αυτή η γυναίκα, νοιώθω ασφαλής με τα βασικά της ζωής, και με παρηγορεί η σιωπηλή παρέα της. Ενώνω την ενέργειά μου μαζί της και μου χαρίζει μια ζεν διαδρομή ως τον Άλιμο. Σχεδόν την χαιρέτησα κατεβαίνοντας στη στάση. Συνήλθα.
7 μ.μ.
Επιστροφή στο σπίτι. Κάνω ντους βάζω κρασί και μουσική ξαπλώνω και χαλαρώνω όσο το φαγητό μου βράζει στην κουζίνα. Απόψε έχω κανονίσει να βγω σ’ ένα γκέι μπαρ κάπου στην Ιερά Οδό. Θα χει πλάκα φαντάζομαι. Και όχι, δεν είμαι γκέι, αλλά η ζωή είναι σινεμά και μ’ αρέσει όπως ξανάπα να παρατηρώ τον κόσμο.
11 μ.μ., Ιερά Οδός
Έχουμε φύγει εκτός ελέγχου. Το μπαρ είναι σουπερ η παρέα έχει λιώσει στα σφηνάκια αισθάνομαι ένα χέρι να ψάχνει από πίσω το παντελόνι μου γυρνάω κι είναι μια γκόμενα λίγο σαν νταλικέρης, που μου χαμογελά της γνέφω αρνητικά με τα μάτια και την ξεφορτώνομαι. Έχει μια ελευθερία εδώ μέσα μια αίσθηση Βερολίνου κάτι το παρακμιακό αλλά και κινηματογραφικό, και μιας και οι θαμώνες δεν μ αφορούν αφήνομαι στη μουσική να με παρασύρει. Άλλωστε όλα είναι μια ψευδαίσθηση, λέει το αλκοόλ και τα φώτα έξω και ζαλίζομαι γλυκά.
Όσο λιγότερο σεξ κάνουν οι άνθρωποι τόσο λιγότερο χορεύουν. Κι εδώ, πέρα, χορεύουν όλοι. Καταναλώνομαι και καταναλώνω μέχρι να φτάσω τη νύχτα στη μέση της και βγαίνω με το κεφάλι ζαλισμένο και μουδιασμένα σκέψεις για το σπίτι. Ένα πρεζάκι είναι πεσμένο πιο κει, αναρωτιέμαι αν έχει οικογένεια, και μετά με γύρισαν τα παιδιά στο σπίτι και μπήκα έρποντας στο κρεβάτι μου.
13°
