Next Generation: Δημήτρης Καπουράνης

Η πανδημία με βρήκε τριτοετή φοιτητή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου να κάνω ολοήμερα μαθήματα zoom στο υποφωτισμένο σαλόνι μου. Η εμπειρία αυτή σίγουρα δεν ήταν ευχάριστη για κανένα. Εκτός από κάποια πρωινά που είχα Ιστορία και το μάθημα θύμιζε Θέατρο της Δευτέρας. Παρ’ όλα αυτά το πρώτο lockdown με βοήθησε, διότι ποτέ μου δεν είχα αφιερώσει ξανά τόσο χρόνο στον εαυτό μου, χωρίς υποχρεώσεις και προθεσμίες να τρέχουν. Το αντιμετώπισα σαν περίοδο διακοπών. Βέβαια γνώριζα ότι τελειώνοντας τη σχολή θα βρεθώ σε έναν εργασιακό χώρο που πλήττεται βαθιά και η πανδημία δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα. Για καλή μου τύχη βρέθηκα «Στα καλύτερα μας χρόνια» –μια τραγελαφική συγκυρία κρίνοντας από τον τίτλο και μόνο– σε μια περίοδο που οποιοδήποτε πλάνο μελλοντικό μοιάζει ακατόρθωτο. Ταυτόχρονα γυρίσαμε και μια μικρού μήκους με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Γκότση, ενώ τώρα κάνουμε πρόβες για μια θεατρική παράσταση με αβέβαιο μέλλον. Ο εγκλεισμός με έχει βοηθήσει στο να αφοσιωθώ στη δουλειά μου, αλλά μου έχει στερήσει, όπως και σε όλους, τον αυθορμητισμό, την ενέργεια και τη ζύμωση από τις ζωντανές συζητήσεις που κάναμε τα βράδια έξω, με μια μπίρα στο χέρι ή έστω ένα τζιν τόνικ. Πλέον οι μόνες συζητήσεις που κάνω γίνονται ηλεκτρονικά ή στον χώρο της δουλειάς.

Η αλήθεια είναι ότι αδυνατώ να κάνω το οποιοδήποτε πλάνο για το ’21, παρ’ όλα αυτά, εύχομαι να υπάρξει δεύτερη σεζόν στη σειρά γιατί περνάμε πολύ ωραία και θα μου λείψει.