Ημερολόγια καλοκαιριού – Λίγη ακόμα Τήνος

Φέτος το δήλωσα ξεκάθαρα: «Θα λείψω έναν μήνα, δεν θα κάνω τίποτα!». Και πριν πέσετε να με φάτε, έχω πολλά χρόνια να πάρω συνεχόμενη άδεια και το είχα ανάγκη. Πάει αυτό. Εγώ, που λέτε, στην Τήνο πάω από την ώρα που γεννήθηκα – κυριολεκτικά. Μάιο ήρθα στον κόσμο, Ιούνιο με πήγαν οι δικοί μου στο νησί να γνωρίσω τη γιαγιά μου. Και τα καλοκαίρια μου έκτοτε δεν άλλαξαν και πολύ. Με το που τελείωνα το σχολείο, έμπαινα στο πλοίο για το αγαπημένο μου νησί και η γιαγιά μου πάντα με περίμενε στο μπαλκόνι με κεφτεδάκια και τηγανητές πατάτες! Μπάνια, παγωτά, παιχνίδια… ιστορίες για τρεις μήνες γεμάτους.

Φέτος αποφάσισα να κάνω περίπου το ίδιο. Δυστυχώς σε κανένα «ουράνιο και τόξο» (όπως έλεγε η φίλη Μέγκι στο GNTM) δεν κάνει κάποιος ενήλικας με δουλειά και υποχρεώσεις διακοπές τρεις μήνες, αλλά ένας μήνας χωρίς το παραμικρό island hopping, μόνο στην Τήνο, στο νησάκι μου, ήταν ό,τι έπρεπε! Σε αυτό το μίνι δημοσιογραφικό «vlog», αν θέλετε, έχει μπόλικη θάλασσα, χωριά και ωραίο φαγητό.

30 Ιουλίου
Το καλοκαίρι πάντα ξεκινά στο πλοίο.
Στην αναμονή για την άφιξη, με ένα βιβλίο στο χέρι και το τηλέφωνο να χτυπά από φίλους και συγγενείς: «Έφτασες;».

4 Αυγούστου 
Από τις ελάχιστες μέρες που είχε άπνοια. Οπότε αποφασίσαμε με τις ξαδέρφες μου να πάμε σε μια από τις πιο όμορφες και εντυπωσιακές παραλίες του νησιού, την Παχιά Άμμο. Έχει λίγο περπάτημα για να φτάσεις στην παραλία, χτύπησα κιόλας –γιατί όχι άλλωστε– μα το περιβάλλον σε ανταμείβει. Πρόκειται ουσιαστικά για μια γούβα άμμου που ενώνεται αρμονικά με τα βράχια και τη θάλασσα. Μείναμε μέχρι το βράδυ, κάνοντας sup και κους κους.

6 Αυγούστου
Τήνος χωρίς χωριό δεν λέει, γι’ αυτό η 6η του Αυγούστου μάς βρήκε στον Κάμπο, και συγκεκριμένα στη Χορεύτρα. Βρίσκεται προς το τέλος του χωριού, περνάς μια κλασική καμάρα και βλέπεις τα πρώτα τραπεζάκια. Φυσικά και αρχίσαμε τις υπερβολές, σαν να είχαμε μήνες να βάλουμε μπουκιά στο στόμα μας, και, μην τα πολυλογώ, αν βρεθείτε εκεί, μην παραλείψετε να πάρετε το γλυκό με το λεμόνι – παραδεισένιο.

7 Αυγούστου
Καθίσαμε στην πλατεία του Πύργου με τα αλάτια ακόμα, πήραμε γλυκό και η ερώτηση ήταν: «Νίκο, τι κάνει ο Παναθηναϊκός;»

8 Αυγούστου
Οκέι, είπαμε, δεν είχε πολλά ποτά και εξόδους, αλλά δεν κλείστηκα και μέσα. Κακά τα ψέματα, δεν θα μπορούσα πλέον να κάνω το πρόγραμμα που έκανα μέχρι τα 29, που άνετα έβλεπα την ανατολή από τον Κάκτο, ούτε να συνωστιστώ στη γνωστή πλατεία, όπου δεν χωράς να περάσεις. Τα βράδια πέρασαν ήρεμα με ακραία κοκτέιλ στο Mamasun και μετά στο Above the Clouds, όπου ξέρουν το ποτό μου και δεν χρειάζεται να λέω πολλά, οπότε κάθομαι με τη φίλη μου την Ειρήνη και σχολιάζουμε το σύμπαν.

9 Αυγούστου
… και θα μοιραστώ ένα πολύτιμο μυστικό μ’ εσάς: την Τερέζα. Η Τερέζα βρίσκεται στο χωριό Μυρσίνη και δεν είναι καν ταβέρνα, είναι παντοπωλείο. Κρυμμένη σ’ ένα σοκάκι του χωριού, θα τη βρεις με οδηγό τη μυρωδιά. Δεν έχει κάτι fancy να φας, φίλε Αθηναίε, αλλά ό,τι πάρεις θα ’ναι τοπ! Από τοπικά κρέατα και τυριά μέχρι σαλάτες από το μποστάνι. Και μπορεί να έχει δίκιο η σερβιτόρα που συμβουλεύει «Παιδιά, μην πάρετε άλλο, είστε καλά, θα σκάσετε!», εσύ όμως θες να δοκιμάσεις τα πάντα: κεφτεδάκια, φουρτάλιες, μαγειρευτά – χαμός!

10 και 11 Αυγούστου
Η Τήνος είναι το νησί των καλλιτεχνών. Change my mind. Χαλεπάς, Λύτρας, Ρετζεπόπουλος, Γύζης, Σώχος (έχει κάνει το γνωστό άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Παλιά Βουλή – τώρα το έμαθα). Πήγαμε στο Ίδρυμα Τηνιακού πολιτισμού, το οποίο, ομολογώ, είχα καιρό να επισκεφτώ, και στο Μουσείο Μαρμαρογλυπτικής στον Πύργο, όπου οι ξεναγοί μάς ταξίδεψαν κυριολεκτικά στα έργα, τις μνήμες και τις ζωές των καλλιτεχνών.

15 Αυγούστου
Την ημέρα της Παναγίας έφυγα από τη Χώρα και το χάος και πήγα Πάνορμο, σχεδόν 40 λεπτά μακριά. Είναι το ψαροχώρι που ονειρεύεσαι να βρεις σ’ ένα νησί. Αυτό.

17 Αυγούστου
Καλοκαίρι χωρίς Ντίνο δε βγαίνει. Αγαπώ Ντίνο before it was cool. Και αγαπώ Ντίνο γιατί ξέρω όλα τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, γιατί πάντοτε όλοι φωνάζουν ένα εγκάρδιο «καλώς ήρθες», γιατί πεθαίνω για τα μύδια και τη γαριδομακαρονάδα, γιατί πάντα κερνάει γλυκό, γιατί δεν αλλάζω τον όρμο Γιαννάκη με την προβλήτα και τον ήχο του κύματος, γιατί… καλοκαίρι.

23 Αυγούστου
Πάλι άπνοια στο νησί, κι αυτό σημαίνει Λειβάδα. Ο δρόμος είναι λίγο ζόρικος, αλλά τουλάχιστον πας με αμάξι. Οι στρογγυλές πέτρες και τα γαλάζια νερά είναι η καρτ-ποστάλ του φετινού καλοκαιριού.

24 Αυγούστου
Στην εκπνοή του καλοκαιριού, αποφάσισα ότι θα ζήσω το βράδυ μου, για να μη με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου που κοιμάμαι νωρίς, και πήγα ΣΑΪ ΝΤΑΚ. Έχει δεν έχει συνολικά 10 πράγματα –δεν χρειάζεται περισσότερα– και είναι όλα top. Με τα κοκτέιλ μας στα τραπεζάκια έξω, αναλύσαμε με την κολλητή μου την Κλαίρη πώς έχει αλλάξει το καλοκαίρι μας, οι συνήθειες και οι προτεραιότητές μας και γιατί υπάρχουν τόσοι αρνητές παπουτσιών στο νησί!

Μετά η βραδιά είχε Κάκτο. Εδώ δεν χρειάζονται συστάσεις, κάθε βραδιά είναι δυνατή. Με Στέλιο στο τιμόνι, δε χάνεις ποτέ. Μάλιστα φέτος έπαιξε πρώτη φορά στην ιστορία ελληνικά. Κοιταζόμασταν με τον Στέλιο – «Το ζήσαμε κι αυτό!».

26 Αυγούστου
Δυο Χωριά. Πια δεν είναι δύο βέβαια, αλλά άλλο θέμα αυτό. Μαγική πλατεία και μαγικό vibe στο Aganta, στο οποίο btw μπορείς να πας πρωί και βράδυ και να φας τέλεια (αν πας πρωί, ζήτα πίτα ημέρας). Οι πλατείες των χωριών είναι πλέον ένα ανακάτεμα τουριστών, χίπστερς και των κλασικών παππούδων του χωριού. Εάν είσαι τυχερός θα κάνεις mingle με τους τελευταίους και θα πιεις ωραία τσίπουρα. Αλλά μην αρχίσεις κι εσύ τα mingle κ.λπ, θα φας «ευχέλαιο».

28 Αυγούστου
Υστέρνια. Τρομερό φαγητό στη Φου-Φου. Επικό ηλιοβασίλεμα που με έκανε να σκεφτώ: «ήθελα λίγο ακόμα»…

29 Αυγούστου
Η ώρα του αποχωρισμού. Η τελευταία μέρα δεν έχει χωριά και θάλασσες, έχει βόλτα στη Χώρα, χαιρετούρες και δουλειές της τελευταίας στιγμής ή, όπως θα έλεγε η μάνα μου, που τις άφησα για τελευταία στιγμή. Αποχαιρέτησα την ξαδέρφη μου με έναν καφέ και μια χειροποίητη τυρόπιτα από το Καλημέρα, έκανα βόλτα στα σοκάκια για να πω αντίο σ’ όλες τις γάτες (πολλές από τις οποίες τάιζα, εννοείται) πήρα το απαραίτητο λουκάνικο, λούζα, τυράκι Τήνου από τον Μπόρα και τυροπιτάκια από τον Χάλαρη και, φυσικά, πέρασα από τον δρόμο όπου μεγάλωσα.

Πλέον δεν είναι η γιαγιά μου εκεί, κι ένα τεράστιο κομμάτι του νησιού που αγαπώ έχει φύγει μαζί της. Πλέον δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα ίδιο, καθώς ακόμα και το σπίτι της άλλαξε. Όμως έχω την ανάμνηση από τη μυρωδιά του φαγητού και τον ήχο στ’ αυτιά μου: «Αλεξάνδρα, πορτοκαλάδα!»

…Εις το επανιδείν και να ξέρετε ότι η Τήνος είναι πανέμορφη και τον Σεπτέμβρη!