Συμβουλές για να κυλήσει δημιουργικά ο χρόνος κατά την διάρκεια πολύωρης πτήσης
Το ταξίδι με αεροπλάνο μέχρι τέσσερις ώρες είναι σχετικά οκέι: διαβάζεις, χαζο-κοιμάσαι, χαζο-τρώς (ό,τι έχεις μαζί σου, αν είναι οικονομική πτήση, ή ό,τι χρυσοπληρώνεις, αν είναι οικονομική πτήση και σε κόψει πείνα απροσδόκητα). Από τις τέσσερις ώρες και μετά, ο χρόνος μετράει πολύ δυσκοίλια, λες και είσαι σε οδοντογιατρό, κι ενώ κοιτάς και ξανακοιτάς το ρολόι σου, αυτό σε κοιτάει σα βλαμμένο, δεν κουνιέται κανένας δείκτης, το τσεκάρεις κάθε τόσο μπας και χάλασε, είναι που είναι πατράκα.
Είχα πολλά χρόνια να κάνω μεγάλο ταξίδι και ξεκίνησα μαλακά: από Δουβλίνο μπήκα στο αεροπλάνο για Τορόντο, δηλαδή έκοψα τέσσερις ώρες από μια πτήση που αν την έπιανα από Αθήνα, θα ήταν έντεκα χοντρουλές ώρες, ενώ τώρα ήταν μόλις επτά, μπερεκέτι. Επτά ώρες είναι όσες κοιμάσαι τη νύχτα, αν είσαι τυχερό άτομο, που μερικές φορές κοιμάσαι και οκτώ ώρες. Μόνο που η αναχώρηση ήταν 11.30 π.μ. και η άφιξη 2.10 μ.μ., δηλαδή ενώ το κοντέρ κατέγραψε ένα τρίωρο, στην πραγματικότητα ήμουν μέσα στο αεροπλάνο εφτάμιση ολόκληρες ώρες. Χωρίς να κοιμάμαι, γιατί κανείς δεν κοιμάται τόσες ώρες σε αεροπλάνο. Το οποίο αεροπλάνο ήταν μικρό, όταν το είδα μου φάνηκε μπασμένο, στριμόκωλο, με θέσεις τη μία απάνω στην άλλη, από αυτές που σε κάνουν να αισθάνεσαι κάποια ικανοποίηση όταν είσαι κοντό άτομο και κάποια απελπισία όταν είσαι ο Γαλακτερός. Που θα ταξιδεύει μπίζνες σίγουρα, αλλά λέμε.
Βρήκα την στριμόκωλη θέση μου, παράθυρο, με ένα Ιρλανδό νταβραντισμένο ζευγάρι στις δύο πλαϊνές. Μετά την απογείωση πέτυχα μια άδεια θέση στην Έξοδο Κινδύνου και μετακόμισα εκεί, για να μην σηκώνω το Ιρλανδό ζευγάρι κάθε τόσο – μου είναι αδύνατον να μείνω καθιστή, ακίνητη, πάνω από μία ώρα, είτε σε αεροπλάνο είτε σε σπίτι. Επίσης με έπιασε ένας φόβος εγκλωβισμού, επειδή το ζευγάρι ήταν λεβεντόκορμο, και επειδή έδειχνε έτοιμο να κοιμηθεί: πώς θα πήγαινα τουαλέτα αν ξεραινόντουσαν δύο ντερέκια ανάμεσα σε μένα και στο διάδρομο;
Το ταξίδι ξεκίνησε ευχάριστα με την νέα μου θέση – στην Έξοδο Κινδύνου η μπροστινή σου σειρά είναι κάπως πιο μακριά από τα γόνατά σου από ότι στις άλλες, κοινές θέσεις, και αισθάνεσαι λίγο πιο άνετη. Τα υπερατλαντικά ταξίδια που θυμάμαι προ 30+ χρόνων είχανε μεγαλύτερη άνεση παντού, επειδή λάου-λάου έχουν προστεθεί (αμέτρητες!) θέσεις εκεί που παλιά ήτανε η άνεση, ή ο διάδρομος, ή οι τουαλέτες: σήμερα όλα τα αεροπλάνα έχουν κατά 1/3 περισσότερες θέσεις από ότι είχανε την δεκαετία του ’80. Η εκμετάλλευση εσωτερικού χώρου γίνεται μεθοδικά, καθώς όλο και περισσότεροι επιβάτες στριμώχνονται σε όλο και μικρότερα καθίσματα, επειδή έτσι βγάζουν πιο πολλά λεφτά οι αεροπορικές εταιρείες. Η κατάργηση των δύο επιπλέον τουαλετών, πχ, σχεδόν σε όλα τα αεροπλάνα (που πια λειτουργούν με 2 μόνον τουαλέτες αντί για 4) έχει εξοικονομήσει χώρο ΚΑΙ χαμαλίκι για το ιπτάμενο προσωπικό, που καλείται να καθαρίσει τις 2 τουαλέτες και λέει δόξα τω θεώ που δεν είναι 4.
Οι επιβάτες πάλι, περιμένουν στην ουρά έξω από τις 2 τουαλέτες, αλλά τι να κάνουν, έτσι είναι η ζωή, το κάνουν γαργάρα. Όπως το έκανα κι εγώ στην όχι-πολύ-τεράστια πτήση, που όμως επειδή είχα ξεσυνηθίσει, μου φάνηκε ατελείωτη. Διάβαζα ένα βιβλίο, αστυνομικό, με δράση σε άγρια εξοχή της Ατλάντα: πεύκα, λίμνες και φόνοι ανθρώπων στην ερημιά, ό,τι χρειάζεται για να αντισταθμίσεις τους πάρα πολλούς ανθρώπους στο σβέρκο σου, ενώ βρίσκεσαι σαρδελλοποιημένη μέσα σε αεροπλάνο, ίσως το μικρότερο του κόσμου, ίσως όχι. Το οποίο μικρότερο αεροπλάνο του κόσμου ήταν άψογο, και η πτήση μια χαρά, με ελάχιστες αναταράξεις όταν πετάγαμε πάνω από τις παγωμένες στέπες του Καναδά.
Οι μικρές χαρές είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά, αυτές που κάνουν τη ζωή μας τόσο καταπληκτική: μας σερβίρισαν κοτόπουλο κοκκινιστό με πατάτες, όταν πεινάσαμε, ΚΑΙ ένα υπέροχο κρατσανιστό σοκολατάκι, παρηγοριά για τις ώρες που δεν περνούσαν με τίποτα. Μετά μας σερβίρισαν τσάι, μετά πήγαμε όλοι στις δύο τουαλέτες, και οι διακόσιοι επιβάτες, από δύο φορές τουλάχιστον, για να σκοτώσουμε την ώρα μας. Δίπλα μου κάθισε μια κοπέλα από την Ουκρανία που ο άντρας της είναι Καναδός και η ίδια δεν χρειάζεται να δουλεύει, όπως μου είπε, επειδή ο άντρας της είναι πλούσιος. Το είπε με τόσο ενθουσιασμό, και ήταν τόσο δροσερή και όμορφη, που της ευχήθηκα με όλη μου την καρδιά να παραμείνει πλούσιος. Ο άντρας της, και αυτή μαζί, ας ήταν αναχρονιστικό το σχήμα – κατάφερε να ξεφύγει από μια Ουκρανία που περνάει ζόρια από το ’22, λατρεύει το «πανέμορφο, μαγευτικό» Τορόντο, μακάρι να της πάνε όλα πρίμα και να μην γυρίσει ποτέ πίσω…
Άσχετο το παραπάνω περιστατικό, αλλά όλα όσα σου συμβαίνουν όταν μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο για πολλές ώρες, είναι άσχετα με εσένα προσωπικά. Σε ενδιαφέρουν όμως, προκειμένου να περάσει η ώρα σου. Κάτι που δεν θέλεις να συμβαίνει ποτέ όταν βρίσκεσαι στη θάλασσα, σε αγαπημένη στιγμή με αγαπημένα σου πρόσωπα, σε διακοπές, σε μπιτσόμπαρο, σε εκδρομή κλπ κλπ, αλλά δυστυχώς σε αυτές τις περιστάσεις η ώρα σου περνάει σα νεράκι, ενώ μέσα στα αεροπλάνα, σε μακρινές πτήσεις, η ώρα σου κάθεται σα τούβλο και σε κοιτάει με βαριεστημένο ύφος.
Διάβασα πάντως το βιβλίο μου, έφαγα το σοκολατάκι, έφαγα και σταφίδες με σοκολάτα που είχα μαζί μου, και κάτι τσιπς που επίσης είχα μαζί μου. Πήγα και ξαναπήγα τουαλέτα. Κοίταξα από το παράθυρο με θαυμασμό τα χιονισμένα, παγερά τοπία.
Και ποιος να το 'λεγε, κάποια στιγμή, μετά από επτάμιση ώρες, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω (ΝΟΤ) προσγειώθηκα στο βροχερό Τορόντο.
Τώρα εκκρεμεί η πτήση της επιστροφής, που είναι έντεκα ολόκληρες ώρες, άρα χρειάζομαι πιο πολλά σνακς και τουλάχιστον ένα ακόμα βιβλίο…
15°
