Βίδο, ένα μαγευτικό νησάκι δίπλα στην Κέρκυρα

Η Κέρκυρα, ένα πράσινο νησί του Ιονίου με μαγευτικές παραλίες, μέρη για διασκέδαση και υπέροχα αξιοθέατα, αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη. Απέναντί της βρίσκεται το Βίδο, ένα μικρό, καταπράσινο νησάκι που δεν διαθέτει παροχές για τους επισκέπτες όπως ξενοδοχεία με πισίνες και πολυσύχναστα εστιατόρια αλλά προσφέρει ηρεμία και όμορφα τοπία να χορταίνει το μάτι.

Το Βίδο απέχει μόλις 15 λεπτά από την Κέρκυρα και μπορείς να φτάσεις εκεί με καΐκι από το παλιό λιμάνι του νησιού. Φτάνοντας στο νησάκι με τα καταγάλανα νερά θα δεις από τη μια πλευρά ένα μαυσωλείο αφιερωμένο στη μνήμη των Σέρβων στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους στην περιοχή κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην άλλη πλευρά του νησιού θα βρεις μια καφετέρια στην οποία σερβίρεται και φαγητό. Υπάρχουν ξύλινα και μαρμάρινα τραπέζια κάτω από τη σκιά των δέντρων για να πάρεις μια ανάσα από τη βόλτα. Όσο ανεβαίνεις στο νησί θα συναντήσεις μια εγκαταλελειμμένη φυλακή ανηλίκων και τους χώρους αυτής ‒ τον ιερό ναό του Αγίου Στεφάνου, καθώς και οχυρά από τον πόλεμο. Στο νησάκι υπάρχουν τρεις παραλίες, η Τραμουντάνα (γνωστή ως μικρή παραλία), το Μαΐστρο (μεγαλύτερη σε έκταση) και η Κορφιάτισσα.

Γυρίσαμε όλο το νησί. Σε κάθε μέρος του έβλεπες κουνέλια και φασιανούς. Πήγαμε βόλτα στην παλιά ερημωμένη φυλακή ανηλίκων, που η αρχική εντύπωση που μας έδωσε ήταν αυτή της κατασκήνωσης με τις σκηνές κάμπινγκ και τα εγκαταλελειμμένα δωμάτια, και επισκεφτήκαμε το μαυσωλείο του σερβικού στρατού, αλλά και την καινούργια κατασκήνωση η οποία οργανώθηκε σχετικά πρόσφατα. Αυτή η αίσθηση του άγνωστου και εγκαταλελειμμένου τοπίου μάς γοήτευε. Με την εξερεύνηση και αφού αντικρίσαμε σπηλιές και καταφύγια από τον πόλεμο, η ώρα είχε περάσει και κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι για να πάρουμε τη βαρκούλα της επιστροφής που αναχωρούσε στις 9 το βράδυ.

Ωστόσο, φθάνοντας στο λιμάνι διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε κανένας, παρά μόνο μια ψαρόβαρκα που γυρνούσε στην Κέρκυρα. Δυστυχώς κατά την άφιξή μας δεν είχαμε προσέξει την ταμπέλα στην οποία έγραφε ότι το τελευταίο βαρκάκι έφευγε στις 8 παρά τέταρτο και το δρομολόγιο των 9 δεν ίσχυε πλέον. Όλο το νησί είχε ερημώσει. Καλέσαμε το τηλέφωνο που αναγραφόταν στην πινακίδα και μιλήσαμε με μια κυρία. Της εξήγησα ότι ξεμείναμε στο νησί. «Θα σας φάνε οι αρκούδες» μας ειρωνεύτηκε, και μας πληροφόρησε ότι δεν υπήρχαν θαλάσσια ταξί γιατί βρίσκονταν στους Παξούς, καθώς και για το ότι θα ερχόταν μεγάλη καταιγίδα. Μας συμβούλεψε να πάρουμε τηλέφωνο στο λιμενικό, το οποίο καλέσαμε αλλά δεν απάντησε. Ομολογώ ότι πάθαμε έναν μικρό πανικό!

Ο φίλος μου ανέβηκε σε μια προβλήτα λίγο πιο δίπλα. Άρχισε να φωνάζει και να κάνει σήματα με τον φακό του για να τον δει μια βάρκα που ψάρευε πιο μέσα. Πράγματι, με τα πολλά μας είδαν. Σύντομα, η βάρκα πλησίασε και οι ψαράδες μάς ρώτησαν τι πάθαμε με έντονη ντοπιολαλιά: «Τι σου ήρθε ωρέ;». Αφού τους εξηγήσαμε, βάλανε τα γέλια κι αμέσως προσφέρθηκαν να μας περάσουν απέναντι, στο λιμάνι της Κέρκυρας. Η βάρκα κουνούσε πολύ γιατί δίπλα μας περνούσε το πλοίο της γραμμής και δημιουργούσε κυματισμούς. Οι ψαράδες μάς πείραζαν που είμαστε Αθηναίοι και που περάσαμε όλη αυτή την περιπέτεια στις διακοπές μας. Χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους όμως, τελικά γυρίσαμε στο σπίτι.

Όπως και να ’χει ήταν μια ωραία και αστεία εμπειρία που σου μένει στο μυαλό και η οποία μας έδωσε ένα μάθημα: O άνθρωπος πολλές φορές ενδιαφέρεται μονάχα για τον εαυτό του και δεν νοιάζεται για τους άλλους. Αντίθετα με την υπεύθυνη των δρομολογίων που μόνη της έγνοια ήταν να μην «μπλέξει», η ομάδα ναυτοπροσκόπων που μας πέρασε με τη βάρκα απέδειξε πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα σε βοηθήσουν χωρίς αντάλλαγμα.