Η συγγραφέας Σοφία Νικολαΐδου γράφει για τη δικιά της Φολέγανδρο
Στη Φολέγανδρο έχω πάει μόνο μία φορά. Δεν την έχω συνδυάσει με παιδικές διακοπές όπως τη Χαλκιδική, δεν ξέρω κάθε της γωνιά σαν το σπίτι μου. Όμως εκείνο το καλοκαίρι ήταν ζόρικο, πολύ ζόρικο, και ήθελα να φύγω μακριά. Κι αφού δε γινόταν να πάω στην Κίνα, έβαλα το δάχτυλο στον χάρτη και λίγες μέρες μετά ετοίμαζα τα μπαγκάζια μου.
Ήταν το πιο αγχολυτικό καλοκαίρι – κι αυτό μου το χάρισε το νησί. Ένα υπέροχο σπίτι στη Χώρα, με βεράντα στο ανοιχτό πέλαγος. Γκρεμός από κάτω, ακούγονταν τα φτερουγίσματα από τα θαλασσοπούλια. Είχα πάρει μαζί μου έναν τόνο βιβλία – ανάμεσά τους και το «Πόλεμος και Ειρήνη». Νομίζω πως τα διάβασα όλα στο καφενείο. Στη βεράντα αδύνατον. Έμενα να κοιτάζω τη θάλασσα για ώρες, ήταν το φάρμακό μου. Ξάπλωνα στο πεζούλι, χάζευα τον ανοιχτό ορίζοντα, δεν είχα ανάγκη κανέναν. Το γαλάζιο της Φολεγάνδρου. Όχι το βαθύ μπλε της Αμοργού ούτε το διαφανές πράσινο της Χαλκιδικής. Ένα γαλάζιο σαν παιδική ξυλομπογιά. Όπως οι θάλασσες που ζωγραφίζαμε στους χάρτες της γεωγραφίας στο σχολείο. Μαλακώναμε το γαλανό με το βαμβάκι και γίνονταν πιο ελαφρύ σαν πουπουλένιο.
Ήταν η εποχή που ταξιδεύαμε αμέριμνα, δεν είχε ίντερνετ και οι διακοπές κρατούσαν πολύ. Έμεινα έναν μήνα. Θυμάμαι σαν όνειρο μια θαλάσσια σπηλιά. Ψαροφαγίες στην ακρογιαλιά με τις πατούσες στην άμμο, απίθανες καρπουζόπιτες σε κάτι μεγάλα τσίγκινα ταψιά, ένα πανηγύρι με μουσικές και κουρμπάνι. Κόκκινο κατακόκκινο δειλινό στη Χώρα, στην ανηφοριά για την εκκλησιά. Βόλτες (κάθε γωνιά και μια ιστορία). Καταπληκτικό χειροποίητο παστέλι σε γάμο (ήμασταν περαστικοί). Ματσάτο στην Άνω Μερά (βογκούσα δυο μέρες, αλλά το ευχαριστήθηκα). Μα πιο πολύ απ’ όλα θυμάμαι το ανοιχτό πέλαγος. Ίσως γιατί είμαι υδρόβιο. Ίσως γιατί η θάλασσα είναι ντεπόν. Όταν την κοιτάς, σου περνάνε όλα.
Δεν ξαναπήγα στη Φολέγανδρο. Ήταν τόσο ωραία, που φοβήθηκα. Είπα, αδύνατον να επαναληφθεί. Την έχω κρατημένη στην καρδιά μου. Έκτοτε ταξίδεψα πολύ, όμως σαν εκείνη τη βεράντα της Φολεγάνδρου δεν βρήκα πουθενά.
21°
