Μέρα 7η - Ο ήλιος ανατέλλει στο Μόντρεαλ και το κλίμα είναι ιδανικό για ποδηλατάδα. Όπως και σε άλλες πόλεις στον Καναδά και τις Η.Π.Α. (αλλά και στην Ευρώπη), έτσι και εδώ υπάρχει ένα ευρύ και βολικό δίκτυο με ποδήλατα κοινής χρήσης ονόματι Bixi. Αφού προσπερνάμε στα γρήγορα τους πολυσύχναστους και εμπορικούς δρόμους του κέντρου, βολτάρουμε με την άνεσή μας στις περισσότερο ενδιαφέρουσες συνοικίες του Plateau-Mont-Royal. Κατά το βραδάκι περπατάμε πάνω-κάτω την όμορφη και ζωηρή Saint-Denis στο Quartier Latin. Κοιτάζοντας γύρω μου, οι αλλεπάλληλες συνωνυμίες με Παρισινά τοπωνύμια παραλίγο να με πείσουν πως βρίσκομαι στην γαλλική πρωτεύουσα!
Μέρα 8η - Τριγυρίζουμε στην παλιά πόλη, η οποία κυριολεκτικά σε μεταφέρει στην Ευρώπη των περασμένων αιώνων. Αν και γεμάτη τουρίστες μέσα στην μέρα, προς το δειλινό αποκτά μια αύρα σαφώς πιο μυστηριακή, ειδκά για όσους δεν διστάσουν να αφεθούν σε μια περιπλάνηση ανάμεσα στα σκοτεινά πλακόστρωτα στενοσόκακα. Λίγο πριν πέσει ο ήλιος, αρχίζουμε την ανάβαση του Mont Royal, του μεγάλου λόφου στο κέντρο της πόλης, απ΄όπου άλλωστε πήρε και το τωρινό όνομά της. Ο μεγάλος σιδερένιος σταυρός στην κορυφή του λόφου δεν μου γεμίζει καθόλου το μάτι, τόσο σε αισθητικό όσο και συμβολικό επίπεδο (νομίζω πως ένα επιβλητικό έργο ιθαγενούς τέχνης θα ήταν πολύ πιο ταιριαστό). H θέα πάντως από την κορυφή δικαιώνει τον κόπο μας στο έπακρο.
Μέρα 9η - Kρέπα για πρωινό στην Rue Saint-Viateur, και σουλατσάρισμα στα γύρω βιβλιοπωλεία και τους υπαίθριους πάγκους με ρούχα, αντίκες και ότι ψάχνεις δεύτερο χέρι. Καθώς αφήνουμε πίσω μας το κέντρο με το αμάξι, κάνουμε μια στάση στο Ολυμπιακό Στάδιο, και συνεχίζουμε παίρνοντας τον Trans-Canada Highway, έναν απο τους μεγαλύτερους αυτοκινητόδρομους παγκοσμίως (διαπερνάει ολόκληρο τον Καναδά από άκρη σε άκρη), με συνοδεία τις εξαιρετικές μελωδίες των Malajube από τα ηχεία. Μετά από αρκετή ώρα οδήγησης μέσα από κατάφυτα δάση αντικρίζουμε την Οττάβα, η οποία προβάλλει σαν νησάκι από τσιμέντο μέσα στο απέραντο καναδικό πράσινο.
Μέρα 10η - Επίσκεψη στον λόφο του κοινοβουλίου με τα επιβλητικά κτίρια γοτθικής αρχιτεκτονικής. Μετά απο προτροπή του Καναδού φίλου μας, μπαίνουμε μέσα στο κοινοβούλιο και παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την συνεδρίαση και τους διαξιφισμούς κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, όπου ανάμεσα σε άλλα περιστρέφονται και γύρω από το ζήτημα της κρίσης στην Ελλάδα και την ευρωζώνη. Πολλούς από τους διαλόγους είναι στα γαλλικά, και τους παρακολουθώ αποκλειστικά χάρη στα ακουστικά μου, μέσα από τα οποία ακούω ζωντανή την μετάφραση όσων λέγονται. Είναι ήδη σχεδόν βράδυ, και περπατάμε παράλληλα με τις όχθες του ποταμού (που διατρέχει την πόλη και αποτελεί φυσικό σύνορο μεταξύ των επαρχιών Οντάριο και Κεμπέκ) αντικρίζοντας την θέα των κτιρίων του κοινοβουλίου πάνω από τον ποταμό, που είναι πραγματικά καθηλωτική. Ξαναγυρίζοντας πίσω στον λόφο, αράζουμε στα γρασίδια μπροστά από το κοινοβούλιο για να δούμε μία εντυπωσιακή βιντεοπροβολή μιας μινι-ανασκόπησης της σύγχρονης καναδικής ιστορίας.
Μέρα 11η - Στον δρόμο προς Τορόντο σταματάμε στο Κίνγκστον, έδρα του Queen's University. Βρίσκουμε την πόλη κυριολεκτικά ερειπωμένη, αφού είναι περίοδος διακοπών και όλοι σχεδόν οι φοιτητές είναι εκτός. Αράζουμε κοντά στην μαρίνα και τρώμε κάτι στα γρήγορα, παρακολουθώντας τις παλιές οχυρώσεις και διαβάζοντας στα πεταχτά για τον αγγλο-αμερικανικό πόλεμο του 1812. Μετά από αρκετές ακόμα ώρες οδήγησης υπό βροχή και μηδαμινή ορατότητα, φτάνουμε τελικά στον προορισμό μας (Χάμιλτον, λιγάκι έξω από το Τορόντο) εξουθενωμένοι και καταμουσκεμένοι.
Μέρα 12η - Ξύπνημα νωρίς το πρωί για να επιστρέψουμε το αμάξι στο αεροδρόμιο, όπου διαπιστώνουμε πως έχουμε διανύσει περισσότερα από 2000 χλμ.! Περνάμε από την γκαλερι McMichael, όπου έργα του Τομ Τόμσον και της Ομάδας των Επτά (Group of Seven) φιλοξενούνται σε έναν θαυμάσια σχεδιασμένο χώρο και σε πλήρη αρμονία με το γύρω περιβάλλον. Αφήνουμε για λίγο την φύση πίσω μας και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο του Τορόντο, μιας πραγματικής μεγαλούπολης που λίγα έχει να ζηλέψει και από αυτήν ακόμα την Νεά Υόρκη. Οι διαστάσεις του γιγαντιαίες, τόσο σε έκταση όσο και σε ύψος (με μια εντυπωσιακή σειρά από ουρανοξύστες και φυσικά τον CN Tower που υψώνεται 553 μέτρα πάνω από το έδαφος). Αφού κάνουμε μια βόλτα γύρω από την Chinatown και την αγορά του Kensington, παίρνουμε το πλοιαράκι που μας αφήνει στο μικρό σύμπλεγμα από νησιά απέναντι ακριβώς από το κέντρο της πόλης, ένα ιδανικό καταφύγιο από τον θόρυβο και τους ρυθμούς της μεγαλούπολης. Κατά τα μεσάνυχτα, αν και κουρασμένοι, αποφασίζουμε να οδηγήσουμε μέχρι τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό και η απουσία άλλων επισκεπτών κάνει την εμπειρία ακόμα πιο ξεχωριστή. Κραυγαλέα παραφωνία μπροστά στο φυσικό μεγαλείο του μοναδικού αυτού μέρους το στίσιμο απειράριθμων ξενοδοχείων και καζίνο σε απόσταση αναπνοής από τους καταρράκτες. Αναμενόμενο, βέβαια...
Μέρες 13/14 - Τελευταίος σταθμός η εξοχική κατοικία του φίλου μας στις όχθες του Big Bay, στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών. Ιδανικό μέρος για ξεκούραση, περισυλλογή και ανακαφαλαίωση των όσων προηγήθηκαν. Ο χρόνος εδώ αλλάζει ροή και νόημα, και η επαφή με την γύρω φύση λαμβάνει χώρα αβίαστα. Χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο, χωρίς καν τηλέφωνο. Αντ'αυτού πεζοπορίες υπό τον φωτισμό του φεγγαριού και των πυγολαμπίδων, βουτιές στα κρύα νερά της γειτονικής λίμνης, νυχτερινά μπάρμπεκιου, και διαγωνισμός για το ποιός θα κάνει τα περισσότερα «ψαράκια» στα λιμνάζοντα νερά με τις απειράριθμες πλακουτσωτές πέτρες που συνθέτουν το τοπίο της όχθης...
Στον δρόμο για το αεροδρόμιο, κλείνω τα μάτια φέρνοντας στο μυαλό μου την εικόνα του ηλιοβασιλέματος πάνω από το καναδικό τοπίο. Φαντάζομαι τις ουράνιες αποχρώσεις του μπλε και του μωβ να αγκαλιάζουν την χρυσή επιφάνεια της πορφυρής λίμνης, με μόνη υπόκρουση τους απαλούς παφλασμούς των κυμάτων και τα φύλλα των δέντρων που σαλεύουν στο αεράκι. Η ίδια εικόνα συνεχίζει πλέον να μου κρατάει συντροφιά και εδώ, στην αντίπερα όχθη του Ωκεανού...
25°
