Στη Θεσσαλονίκη του Κάτι να καίει, της Χαβάης και της Περαίας

Τίποτα δεν σώζεται από το Ακταίο της Αγίας Τριάδας, την πλαζ που έγιναν τα γυρίσματα του Κάτι να καίει του Γιάννη Δαλιανίδη, το καλοκαίρι του 1963. Βάσει σεναρίου, στη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης, η Ρένα Βλαχοπούλου με την αδελφή της Χλόη Λιάσκου ανεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη προσπαθώντας να πείσουν τον Ντίνο Ηλιόπουλο, που δουλεύει στέλεχος στην εταιρεία «Πετρίδης» του Τσαγανέα, να συνάψουν εικονικό γάμο, προκειμένου η Ρένα να κληρονομήσει μια μεγάλη περιουσία. Ο Ηλιόπουλος αρνείται, είναι κορτάκιας και άρρωστος με τον ποδόγυρο, αλλά όταν στο κλαμπ Χαβάη της Κρήνης θα γνωρίσουν μια παρέα μουσικών και η κόρη του Τσαγανέα, η Έλενα Ναθαναήλ, θα ερωτευτεί έναν από την μπάντα, όλος ο θίασος μετά Μάρθας Καραγιάννη και Τόλη Βοσκόπουλου εννοείται, θα κατεβεί από τον Λευκό Πύργο για την Αθήνα, με τον Κώστα Βουτσά να φταρνίζεται και να εκτοξεύει το αμίμητο Φφφφφσσσς Μπόινγκ. 600.000 εισιτήρια, 1η ταινία στη λίστα του ελληνικού μποξ όφις εκείνης της χρονιάς, χοροί και γιεγιέδικα φιλμογραφημένα στον Λευκό Πύργο και τα Κάστρα, η Έλενα -Λολίτα- Ναθαναήλ, στα δεκάξι της με μπικίνι να κάνει τους Θεσσαλονικιούς κομπάρσους στην πλαζ της Αγίας Τριάδας να ανεβάζουν σφίξεις, και να πώς ξεκινούν τα χίπι σέικ χρόνια της δεκαετίας του εξήντα στον Βορρά.

Κάτι να καίει, Finos Film

Μία χρονιά αργότερα, το 1964, οι Forminx ταρακουνούν την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, με τα κορίτσια να πέφτουν σε παροξυσμό και να πετούν τα σουτιέν τους στα Say you love me και Geronimo Yanka, ενώ έναν χρόνο αργότερα, το 1965, οι Ολύμπιανς, στη Χαβάη της Νέας Κρήνης (εκεί που σήμερα στέκει έρμη και κατάμονη η πρώην Κλινική Παναγία), παίζουν τον Τρόπο, το Συγνώμη και το «Και σε πιάνει μια μελαγχολία, κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία», ο Αλέξης αλλιώς!, πιστοποιώντας την κλάση τους. Από τη Θεσσαλονίκη κατάγεται το συγκρότημα που σηματοδότησε την ελληνική δεκαετία του ’60 και όχι μόνο τα δικά μας πέριξ της Αρετσούς και της Αριστοτέλους.

Σήμερα μόνο μερικά σπαράγματα και θραύσματα έχουν απομείνει από τα μετέπειτα μπιτς πάρτι στην Περαία, που ευτυχώς τόσο συγκινητικά φρόντισε να τα περικλείσει σε ένα ειδικό τεύχος-αφιέρωμα το περιοδικό Τάμαριξ της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας του 1997. Ψάξτε το. Επίσης, αραιά και πού σε κάποια μπλογκ γίνεται κουβέντα για τους Τσιμισκάκηδες, τη φυλή που σύχναζε στου Γκιγκιλίνη για τουλούμπα (Χρυσοστόμου Σμύρνης με Τσιμισκή), ή αργότερα στου Τερκενλή της Διαγωνίου (πρώην Εθνική Τράπεζα, νυν αθλητικά Zakcret ). Ήταν μια εποχή αθώα, γεμάτη κλάμπινγκ και καλοκαιρινούς έρωτες, με το Σαλονικιώτικο Grease να συντελείται στου Τότη για παγωτό Σικάγο, στου Μουτάφη και στο Ντορέ για Τούτι Φρούτι και Μπανάνα Σπλιτ, ενώ στα κλαμπ Κουίντα και Ντρίμερς, στον Αμαζόνιο, την Πούσικατ, τη Γουότερ Λίλι συν, φυσικά, στο ξέσαλο Αριγκάτο στο Καραμπουρνάκι, σπίνταραν οι νύχτες.

Όρεξη να είχες εκείνη την εποχή που όλες οι γειτονιές είχαν και μια μπάντα για λάιβ χορούς: Βόρειοι, Strangers, Monks, Fratteli, Snowballs, Renaldi και Up Tight, μακράν, που διασκευάζουν την Ντιλάιλα του Τομ Τζόυνς: «Μπορούσα να δω ότι αυτό το κορίτσι δεν ήταν καλό για μένα, αλλά χάθηκα σαν σκλάβος που κανένας άντρας δεν θα μπορούσε να ελευθερώσει». Πάλι σε στίχους του Λευτέρη Κογκαλίδη, οι Up Tight διασκευάζουν το Applauzi των Ιταλών I Camaleonti («Με ξέχασες και φεύγεις μακριά»), ενώ κάθε Δευτέρα στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη, ο νεαρός κουλτουριάρης ρεπόρτερ Γιώργος Λιάνης, ταγμένος έως πρότινος στην ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη και τα σημειώματα του Δημήτρη Μαρωνίτη για τον Όμηρο, αναλαμβάνοντας να καλύπτει τη νεανική στήλη της εφημερίδας, μαγεύεται από την ατμόσφαιρα που επικρατεί στη Ρέμβη της Περαίας. Γύρω του εκατοντάδες ζευγαράκια χορεύουν «Λεμόνι», ένα τουιστάκι- σέικ που σκοπό είχε να μην πέσει ένα λεμόνι σφηνωμένο στα δυο μέτωπα των χορευτών, ώσπου να τελειώσει το τραγούδι. Μαγιό από του Κατρακαλίδη, πουκάμισα χαβανέζικα και ριγέ Πάμπλο Πικάσο μπλουζάκια από του Τζόνσον, μίνι από τη μπουτίκ Love Me, τζην από του Κοντογούρη, ποδοσφαιριστές του Άρη και του ΠΑΟΚ, μαζί με τους Μητσιά και Πουλόπουλο στην επιτροπή αποφάσιζαν ποιο ζευγάρι θα κερδίσει τα δώρα (δίσκοι, κολόνιες, γραβάτες, ζώνες και πουκάμισα).

Τα μπιτς πάρτι της Περαίας πήραν την κατηφόρα και σταμάτησαν εντελώς επί Χούντας. Το Ακταίο της Αγίας Τριάδας σήμερα είναι γκρεμίδι. Επαναλαμβάνω, ευτυχώς που το Τάμαριξ της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας του 1997 φρόντισε να τα διασώσει σε ένα τεύχος κειμήλιο που αξίζει να το αναζητήσετε στα παλαιοπωλεία του Μπιτ Παζάρ.