Το μαχμουρλίδικο ξύπνημα της θεσσαλονικιώτικης άνοιξης

Αριβάρω στην Ανθοκομική Έκθεση της Αρετσούς, που μαζί με την αντίστοιχη της Διεθνούς Έκθεσης σηματοδοτούν το ξύπνημα της θεσσαλονικιώτικης άνοιξης. Απέναντί μου η πόλη, παρόλο που τα λουλούδια καταβάλλουν φιλότιμες χρωματικές προσπάθειες να ξορκίσουν τη μελαχολία (κόκκινα τριαντάφυλλα, μαβιά σουφρίνια, κίτρινα σκυλάκια, ροζέ βιγώνιες και πράσινοι βασιλικοί), είναι βουτηγμένη στην γκριζούρα και την πιθανότητα βροχής. Άσπρη, χιονάτη και άλιωτη ακόμα παραμένει και η κορυφή του Ολύμπου κι ας πέταξαν ήδη στο κέντρο, στην οδό Εδέσσης, πορτοκαλί καρπούς και ευωδιάζουν οι νεραντζιές, σημάδι πως η ιεροτελεστία ξεκίνησε και ζαμάν φου τους που ο χειμώνας αργεί να αμπαλάρει. 

Περίεργος Απρίλης, διστακτικός. Ούτε στα λιβάδια προς αεροδρόμιο Μακεδονία, Πλαγιάρι, Τρίλοφο και Επανωμή (κάνω τακτικές ανυπόμονες αυτοψίες) έσκασαν οι παπαρούνες, που κανονικά, όπως κάθε τέτοια εποχή, θα έπρεπε να εκρήγνυνται. Μια από τα ίδια και με τους πανσέδες του μεγάλου χωμάτινου επιδαπέδιου ρολογιού της Πλατείας Αριστοτέλους: ανύπαρκτοι. Βέβαια οι πεζόδρομοι είναι φίσκα από ανυπόμονο κόσμο με εξάψεις. Κατοικοεδρεύουν στα υπαιθρικά καφέ με μπουφάν και πουλόβερ σταλμένα στο πυρ το εξώτερο και ας δεν τον λες και κάψα τον ήλιο πάνω από τα κεφάλια μας. 

Αυτή η αμήχανη συμπύκνωση όλων σχεδόν των εποχών εντός του φετινού Απρίλη ανακαλεί μέσα μου μια παρατήρηση του Γιώργου Ιωάννου της Πόλης των Προσφύγων: «Κι ύστερα περιδιαβάζοντας μπροστά από παλιά αρχοντικά, αλλά κυρίως από μοντέρνα θεόρατα κτίρια φτάνεις στον Λευκό Πύργο και χωρίς βέβαια ν’ ανεβείς, γιατί αν ανεβείς θα κολλήσεις, παίρνεις πια τη Νέα Παραλία, που αν είναι χειμώνας χάνεται μέσα στην αχλύ κι αν είναι καλοκαίρι σου μεταδίδει ελαφρώς το αίσθημα και την ανταύγεια πλατειάς αφρικανικής περιοχής, όπου ψήνουν ψωμί στον ήλιο. Μα, πιο καλά είναι εδώ την άνοιξη και το φθινόπωρο, οπότε περπατώντας μέσα στην ευκρασία μπορείς να κάνεις χιλιόμετρα και χιλιόμετρα και να βγεις πέρα στο Αλατίνι, στο Ντεπώ, απ’ όπου να πάρεις το λεωφορείο και να επιστρέψεις».

Με τέτοιο ανοιξιάτικο «αναμείνατε στο ακουστικό σας», μόνο τα γρασίδια στους Κήπους του Πασά και στο Βασιλικό Θέατρο γυαλίζουν φουλ περήφανα, λες και οι βροχές μαζί με τις σταγόνες τα ψεκάζουν και με γυαλιστικό Overlay. «Άνοιξη στη Σαλονίκη στου Μαζλούμ τον καφενέ, μαυρομάτα μια με ούτι τραγουδάει τον αμανέ»: Το σεφαραδίτικο τραγούδι που διέσωσε ο Αλβέρτος Νάαρ και δάνεισε το όνομά του στην μπάντα Primavera en Salonico της Σαββίνας Γιαννάτου, κάνει λόγο για την πιο όμορφη εποχή της Θεσσαλονίκης, μόνο που φέτος η δεσποινίδα αυθαδιάζει, ενώ ήδη θα έπρεπε να μπουμπουκιάζει. Το καφενείο του Μασλούμ (για την ιστορία), βρισκόταν στο ισόγειο του Spendid και κάηκε μαζί με το ξενοδοχείο στη μεγάλη πυρκαγιά. Στις στάχτες του αναγέρθηκε το θρυλικό ως και σήμερα Mediterranean.