Τα γλυκά του Moldee, η τέχνη ύφανσης των 40Roomors / Δρόμοι, άνθρωποι, στιλ, ιδέες, τάσεις, γεύσεις, ήχοι, τέχνη και urban μητροπολιτικό πρόσημο. Μια καθημερινή ανταπόκριση με όλα τα νέα και σφραγίδα 100% Θεσσαλονίκη.
Στο Moldee της Προξένου Κορομηλά, μια τάρτα καραμελωμένης σοκολάτας με εσπρέσο, καρπό σοκολάτας και σορμπέ φρούτα του πάθους, αντικριστά με έναν διπλό αμερικάνο και μια cremeux λεμόνι με μαριναρισμένα εσπεριδοειδή, crumble λευκής σοκολάτας και παγωτό γιαούρτι, αρκούν για να μου φτιάξουν τη διάθεση, που μέρες τώρα που το γκρι πάνω από τη Θεσσαλονίκη την καταβαραθρώνει. Όμως στο Moldee η γκριζούρα και τα τσιράκια της (ψιλοβροχή, παλιόκρυο, νταουνίλα) ηττώνται από μια δεινή και ανεπανάληπτη ζαχαροπλαστική, που με το που τη γεύομαι αισθάνομαι σε κάλυκες και σωθικά να συμβαίνει επανέκκριση ενδορφινών και σεροτονίνης.
Cremeux λεμόνι με μαριναρισμένα εσπεριδοειδή, crumble λευκής σοκολάτας και παγωτό γιαούρτι
Η αισιοδοξία μου εκτοξεύεται στα ύψη και λίγο αργότερα, που ο δρόμος με βγάζει στην Καρόλου Ντηλ, χτυπάει κόκκινα κι ας αρχίζει να ψιχαλίζει και ο ουρανός να κατεβαίνει χαμηλότερα λες και είμαι στην Αμβέρσα. Συνεπαρμένος, κοντοστέκομαι μπροστά από την εγκατάσταση Love Story των 40Roomors στις Βιτρίνες του ΟΤΕ (σε επιμέλεια του Γιάννη Αργυριάδη), που την απαρτίζουν τρεις ενότητες: No Room for Tales, Trace of Life και Terra Arida. Τα έργα είναι φτιαγμένα με πολύχρωμα φουντωτά νήματα και tufting πρακτική. Το tufting, μια τεχνοτροπία ύφανσης που μεταξύ παραδοσιακής ταπητουργίας, κεντήματος σε καμβά και τρισδιάστατης κοπής παράγει χειροτεχνία, εφαρμοσμένη σε παραλλαγές λειτουργικής και μη τέχνης.
Από την εγκατάσταση των 40Roomors στις Βιτρίνες του ΟΤΕ
Οι 40Roomors είναι η Δομινίκη και ο Γιάννης, καλλιτεχνικό ζευγάρι με σπουδές στην αρχιτεκτονκή (το κορίτσι) και θητεία στα γκράφιτι (το αγόρι). Σπέρνοντας καρέκλες, αρμονία, χαλιά, λουλούδια, χρώματα και αναμνήσεις φύσης, αναγέννησης, αγάπης και υπαιθρικής ζωής στο αποξηρωμένο από τα μπετά, το άγχος και την τραχύτητα της θεσσαλονικιώτικης ερήμου, οι 40Roomors φυτεύουν μια ονειροπόλα όαση καταμεσής του πραγματικού.
Όσο βέβαια ακτινογραφώ τα έργα τους («τους έχεις δει και στην Toss gallery πέρσι» ανακαλώ την πρώτη φορά), παρατηρώ πως οι περαστικοί δίπλα μου δεν σηκώνουν μάτι και ενδιαφέρον. Περπατούν σκρολάροντας αφοσιωμένοι στην οθόνη του κινητού τους. Δεν υπάρχει χρόνος για ονειροβασία, βραδυπορία, αποκοπή από τον χωροχρόνο και διαθεσιμότητα, κάνω τη σκέψη, ενώ η προσομοίωση της Θεσσαλονίκης με την Αμβέρσα (μετεωρολογικώς, για να μην παρεξηγιόμαστε) συνεχίζει να παράγει ψιχάλες που ανεβάζουν ένταση και σωρευτικά το γυρίζουν σε βροχή.
Γυρίζω σπίτι με τη διάθεση επαναφορτισμένη από τα γλυκά και τα tufting χνουδωτά χρώματα. Κωλοχειμώνας, αλλά πού θα πάει, με κάτι τέτοιους αντιπερισπασμούς ομορφιάς και χειρονομίες αγάπης και καλοσύνης κυλά ευκολότερα.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
8°
