Ξέρω το κορίτσι στο εξώφυλλο των Five Star Hotel. Η μελαγχολική της πόζα ενώπιον της πισίνας, η ελαφριά αντηλιά που την κάνει να ελαφροκλείνει τα μάτια, είναι σημάδια μιας θλίψης που σε δύο ώρες μέσω αεροδρομίου «Μακεδονία» θα πετάξει με Easy Jet για Λονδίνο. Το καλοκαίρι έχει τελειώσει, σε λίγο στην πισίνα θα κολυμπούν φύλλα και μαμούνια. Το φθινόπωρο έρχεται με φόρα, αλλά αυτή δεν θα είναι εδώ, θα στοιβάζεται στη γραμματεία του Saint Martins, όπου σπουδάζει, και θα ονειρεύεται πως φέτος τον Σεπτέμβριο επιτέλους θα γνωρίσει την αγάπη στο πρόσωπο ενός συμφοιτητή της από το τμήμα της Καλών Τεχνών, που σε πέντε χρόνια, όταν θα τα παρατήσει και θα φτιάξει μπάντα, θα της χαρίσει ένα τραγούδι που θα γίνει γκραν σουξέ, όπως έκανε ο Τζάρβις με τους Pulp στο “Common People” κι όλοι έψαχναν να βρουν τη Θεσσαλονικιά που σπούδαζε στο Saint Martins κι ως μούσα του χάρισε την έμπνευση.
Ξέρω καλά και τους Five Star Hotel, τολμώ όμως να πω πως είμαι περισσότερο φίλος με τον τραγουδιστή τους, Γιώργο Μπέγκα. Ψηλόλιγνος, φέτος το καλοκαίρι, όπως περιπλανιόταν στην πλατεία Ναυαρίνου, δίπλα στα αρχαία, με το Fred Perry μπλουζάκι του και τη βερμούδα, μου θύμιζε καθηγητή της Οξφόρδης που εγκατέλειψε την Αλβιόνα και ξενιτεύτηκε για ανασκαφές στη Μεσοποταμία. Βρετανόφατσα ολκής, όπως και οι υπόλοιποι παιχταράδες της μπάντας.
Δεν έχουν απομείνει πολλοί τέτοιοι στη Θεσσαλονίκη πια, μια φυλή που μετράει καμιά διακοσαριά πλέον μόνο επίτιμα μέλη. Μια φυλή που μεγαλούργησε τη δεκαετία ’95-’05, κι ευτύχησε να δει πολλούς από τους ήρωές της να παιανίζουν στον Μύλο. Stereolab, Saint Etienne, My Life Story, Suede, Inspiral Carpets, Divine Comedy. Τη νύχτα που ο Τζάρβις των Pulp άλλαξε τους δίσκους του στο artHouse ή εκείνο το βράδυ που ο Άντι Ρουρκ των Smiths μίξαρε στο «Λούκυ Λουκ» ή πάλι, όταν το “artHouse” μετακόμισε στη Βογατσικού και από τα πικάπ του παρέλασαν ο Πίτερ Χουκ των New Order και ο Ίαν -Πέτρινο Τριαντάφυλλο- Μπράουν, οι Θεσσαλονικο-Βρετανοί άγγιξαν την απόλυτη ευτυχία. Ήταν πολλοί, ήταν όμορφοι, ευγενικοί, εκλεπτυσμένοι, κολλημένοι με τις κιθάρες και τα πάρκα τους.
Ο δίσκος “This Sound”, το ντεμπούτο δηλαδή των Five Star Hotel, κρατάει ευλαβικά παγιδευμένα μέσα στα τραγούδια του τα Polaroids, τα ιερά, τα όσια, τα ημερολόγια και το απαύγασμα της indie pop Θεσσαλονίκης όλα αυτά τα χρόνια. Είμαστε λίγοι αλλά εκλεκτοί. Ακούγοντας τα τραγούδια Minimal, Can You Understand?, Underground και Disco Dancing, νιώθω μια ανείπωτη ευτυχία που με στέλνει για μπακαλιαράκια στον «Αρίστο» του λιμανιού, το καλύτερο fish ’n chips στο βορρά. Ακούγοντας το Penthouse, θέλω να τρέξω στο δισκάδικο του Αυρήλιου στη Λώρη Μαργαρίτη, ένα συμπυκνωμένο Rough Trade στέκι όπου ακόμα ανταμώνουν κάποιες παρέες ανταλλάσσοντας ήχους όπως στο λονδρέζικο αδέλφι του. Αυτό είναι το μεγαλείο των Five Star Hotel και του This Sound.
Σε μια Θεσσαλονίκη παραδομένη στα σκυλάδικα, τα r&b, τα χαζοlounge και τα ψευτοηλεκτρονικά, οι «Πεντάστεροι» τολμούν να φωνάξουν «Λονδίνο για πάντα!» και να μας χαρίσουν το σάουντρακ χωρίς να χρειάζεται να ξενιτευόμαστε κάθε τρεις και λίγο στο Χόξτον και το Πικαντίλι. Αυτός είναι ο ήχος για να παραγγέλνεις τσάι με μανταρίνια στην “Pastaflora Darling”, να καβαλάς τη βέσπα σου και τα βράδια της Παρασκευής να παρκάρεις έξω από το “Resident’s” για να χορέψεις στον ήχο που φτιάχνει η ντόπια κολεκτίβα Kids @ The Club. Να γλεντήσεις με την ψυχή σου το σαββατόβραδο στην μπάρα του “De facto”, όταν στα πικάπ παίζει ο Κωστής Γιασλάς των Melotron ή ο Γιώργος ο ιδιοκτήτης.
Όμως πίσω από τους Five Star Hotel, πέρα από στιλιστικές ή ηχητικές συνάφειες με όλη την ανάλογη ποπ που αγαπήσαμε, από τους Field Mice έως τους Belle & Sebastian, κρύβονται ιστορίες και μικροί ήρωες της πόλης. Ο Σάκης και η Μυρτώ με τις τιράντες και τις φράντζες, ο Tony The Beat, που αν τον χαιρετήσεις εγκάρδια και δεν σου ανταποδώσει, δεν είναι γιατί σου κρατάει κακία, αλλά γιατί χαιρέτησες, αντί για αυτόν, τον ολόφτυστα ίδιο αδελφό του, ιστορίες και ήρωες μιας Θεσσαλονίκης που λειτουργεί με κωδικούς και ομορφιές μπιζ μπιζέ, παράλληλα με την επίσημη ιστορία της πόλης, γραμμένη με σκατουλάκια σκύλων παντού στους δρόμους του κέντρου και κους κους γριών, που ήδη άρχισε να κινδυνολογεί διασπείροντας φήμες πως, αν βγει ο Μπουτάρης, θα μας φορέσει όλους σκουλαρίκι.
Πλήκτρα ολάνθιστα, κιθάρες καμπανιστές και μια πρόταση: Καθώς στα εγκαίνια του καινούργιου Public του κέντρου οι Five Star Hotel θα παρουσιάσουν το δίσκο τους, ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία να πετάξουμε στον Γιώργο Μπέγκα, καθώς θα τραγουδάει το She’s Got The Stars” μπουκέτα με χλωμά φθινοπωρινά χρυσάνθεμα που λίγο πιο πριν θα έχουμε αγοράσει από τα Λουλουδάδικα της Βασιλέως Ηρακλείου. Well done, mates!
Support your local scene. Το ντεμπούτο των Five Star Hotel κυκλοφορεί και κερνάει pints και όνειρα
27°
