Η δική μου Νέα Υόρκη

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

Περπατάω στο East Village. Άνθρωποι και κτίρια, μαγαζιά ξεχασμένα από άλλες δεκαετίες δίπλα σε νεόδμητες οικοδομές, ουρές έξω από μαγαζιά που πουλάνε το καλύτερο παστράμι της πόλης, ξενοδοχεία κρυμμένα πίσω από μαύρα τζάμια με λευκούς ενοίκους που μοιάζουν σαν αργηγοί αφρικάνικων φυλών. Μεγάλες βιβλιοθήκες, πολυθρόνες βελούδινες, τζάκια αναμμένα, πλακάκια που τα έφτιαξε ένας τεχνίτης από κάποια άγνωστη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Παλαιοπωλεία γεμάτα πολυελαίους, γραφομηχανές, υδρόγειες σφαίρες που σε ταξιδεύουν στην άκρη του κόσμου. Άνθρωποι που σου εκμυστηρεύονται ότι αγαπούν τα ελληνικά νησιά. Τρυφερά εσταντανέ στο μαγαζί που ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι. Τελικά υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών; Η φίλη μου η Φ. μου είπε ότι ο σύντροφός της είναι και ο καλύτερός της φίλος. Ο Χάρι και η Σάλι άραγε υπήρξαν ποτέ τους φίλοι, πριν καταλήξουν μαζί;

Είναι μεσημέρι και μια μπάντα παίζει τζαζ σε ένα εστιατόριο που είναι γεμάτο κεραμικούς κόκκινους κόκκορες και προτομές των αμερικάνων προέδρων που μοιάζουν λες και τις έφτιαξε ο Γουόρχολ. Βλέπω την αντανάκλασή μας πάνω στους μεγάλους καθρέπτες που κρέμονται στους τοίχους. Μας παρατηρώ να πίνουμε ροζέ κρασί από κάποιον αμπελώνα της Κορσικής. Δεν θέλω να γυρίσω σπίτι. Κατεβαίνω στο μετρό και περιμένω την επόμενη αμαξοστοιχία. Στους τοίχους που οδηγούν στο Bryant Park διαβάζω δίπλα στις λέξεις του Οβίδιου, τις λέξεις του James Joyce: "Telmetale of stem or stone. Beside the rivering waters of, hitherandthitheringwaters of. Night!". Ο Ιρλανδός συγγραφέας γράφει στο Finnegans Wake, ένα από το πιο δύσκολα βιβλία του, για τον ήχο που κάνει το νερό τη νύχτα και η καλλιτέχνις που σχεδίασε τη στάση του μετρό στο 42ο δρόμο την δανείζεται και την ακουμπάει στους τοίχους που οδηγούν προς την έξοδο.

Δε θέλω να γυρίσω σπίτι. Ξαπλώνω στο γρασίδι του Bryant Park και κοιτάζω τις φυλλωσιές των δένδρων. Τα μάτια μου ακολουθούν τις κινήσεις τους. Τουρίστες απολαμβάνουν το παγωτό τους και τα παγωμένα αναψυκτικά τους στα παγκάκια. Άλλοι βγαίνουν από τη δημόσια βιβλιοθήκη ή κάθονται στα σκαλιά της. Όταν αρχίσεις να δένεσαι με το μικρό καφέ, το πάρκο της γειτονιάς σου, τη διαδρομή μέχρι το Πανεπιστήμιο, τους ανθρώπους που περνάς ώρες ατέλειωτες μαζί, το παράθυρο στο διαμέρισμά σου, που βλέπει τα γραφεία μεγάλων εταιρειών, τον Κορνήλιο τον πορτιέρη, τη Γι τη βοηθό καθηγητή, τον σπαστικό καθηγητή σου που είναι διάνοια, τους άγνωστους που συναντάς τυχαία στο δρόμο και σου εξομολογούνται τις αμαρτίες τους, σου δείχνουν φωτογραφίες των αγαπημένων τους προσώπων και σου στέλνουν όλη τους θετική ενέργεια, όταν εσύ νιώθεις χάλια. Όταν αρχίζεις και λες «η δική μου Νέα Υόρκη…»

Καλή Κυριακή σε όλους...