Γαλάζιες Κυριακές

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

«Θα 'ρθω πάλι, θα 'ρθω πάλι εκεί, τον ήλιο στη θάλασσα να δούμε μαζί. Θα 'σαι ίδια, ίδια θα φιλάς, κι η Θεσσαλονίκη σου, θ' ανάβει για μας», αυτό το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά μουρμουράω κοιτάζοντας την πόλη από ψηλά. Είναι επίσημα άνοιξη, σχεδόν καλοκαίρι και η Θεσσαλονίκη μου είναι πιο όμορφη από ποτέ, ακόμα και όταν την κοιτάς από απόσταση. Δυο χρόνια εδώ και ακόμα την ανακαλύπτω. Επίτηδες αφήνω πάνω της σημεία αχαρτογράφητα, για να έχει διάρκεια ο έρωτάς μας.

Διάφανα ποτά, κεραίες, ταράτσες, παρέες, ζευγάρια, φίλοι και μόνοι, έξω από τις φυλακές του Yedi Kule, καθόμαστε διάσπαρτα και κοιτάζουμε την πόλη. Οι περισσότεροι σιωπηλοί, υπάρχουν όμως και κάποιοι που μιλούν σχεδόν ψιθυριστά, αλλά κανείς δεν ενοχλεί κανέναν. Σα να είμαστε μόνοι, αλλά και μαζί. Εμείς και η πόλη και «μες στα σπρωξίματα, του κόσμου τα άσκοπα, εμείς θα κρατιόμαστε αδιάκοπα», θυμάμαι τους στοίχους του Δεληβοριά και αγκαλιάζω τη μητέρα μου. Έξω από τις φυλακές κόσμος πολύς, δεν περιμένει να δει κάποιον συγγενή. Τα επισκεπτήρια ήταν μόνο τις Κυριακές. Τις γαλάζιες Κυριακές. Απορώ πώς ένα τόσο όμορφο χρώμα να είναι συνδεδεμένο με τόσο θλίψη και πόνο. Οι φυλακές έκλεισαν το 1988. Ο κόσμος όμως απλά περιμένει να δει τη θεατρική παράσταση «ο Αρίστος», -βασισμένη στο βιβλίο του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Θωμά Κοροβίνη-, μέσα στα πλαίσια του Yedi Kule Project. Παρατηρώ τον χώρο και αναρωτιέμαι αν οι φυλακισμένοι μπορούσαν να δουν μέσα από τα κελιά τους αυτή τη θέα της πόλης.

Λίγο πριν μετακομίσω εδώ, είχα διαβάσει το βιβλίο του Κοροβίνη, το «Γύρο του Θανάτου» για τον Αριστείδη Παγκρατίδη, τον παρία, τον φτωχοδιάβολο, τον φερόμενο και ως Δράκο του Σέιχ Σου, ο οποίος καταδικάστηκε άδικα σε θάνατο. Ο Κοροβίνης καταφέρνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, να αποδώσει δικαιοσύνη, βάζοντας άλλους να μιλήσουν για τη σκοτεινή με ελάχιστο παράδεισο ζωή του του Αρίστου. Οι λέξεις του Κοροβίνη σε ταξιδεύουν στη Θεσσαλονίκη της κατοχής και του εμφυλίου, σε βάζουν στα στενά της Τούμπας, της Παλιάς Παραλίας, του Λιμανιού, των ανθρώπων της εποχής και στο Γύρο του Θανάτου. Ο Αρίστος πέρασε τις τελευταίες ώρες της ζωή του στις φυλακές του Yedi Kule. Μετά τον Κοροβίνη και τον ερχομό μου στη Θεσσαλονίκη, δια μαγείας γνώρισα τη φίλη μου τη Στέλλα Μανικάτη ψυχή του Yedi Kule Project. Το Yedi Kule, οι 7 Πύργοι, το Επταπύργιο, για λίγες μέρες μέσα στον Μάη γίνεται από καθαρτήριο ψυχών, χώρος δημιουργίας και έκφρασης. Την Παρασκευή το βράδυ, αποδόθηκε για ακόμη μια φορά δικαιοσύνη στον Αρίστο.

Σκέφτομαι την πόλη, το σπίτι μου, τους φίλους μου και ένα ακόμα ταξίδι, διαφορετικό από όλα τα άλλα. Μισώ τους αποχαιρετισμούς και τις αποχωρήσεις. Μου αρέσουν τα «εις το επανιδείν» και «τα λέμε τον Σεπτέμβριο» όπως υποσχέθηκα στην ιδιοκτήτρια του μικρού καφέ έξω από τις φυλακές. Μιλάω στον φίλο μου τον Άγγελο για το τέλος, τον σκοπό, τα πρέπει και εκείνος μου απαντάει με έναν στίχο του Άκη Πάνου, «κάνε εκείνο που πρέπει, όλα τα επιτρέπει, το δικό σου το πρέπει ένα πρέπει θαμπό».

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή…