Η πόλη είναι μία κινούμενη τελετουργία. Ένα σκηνικό που μεταμορφώνεται μέσα στο χρόνο και το εσωτερικεύουμε ασυνείδητα καθώς κινούμαστε κι εμείς. Είναι άπειρες οι γωνίες που αποκαλύπτονται σαν τρέιλερ στις φευγαλέες ματιές μας. Γωνίες οξείες και θλιπτικές, πλατιές και ανοιχτόκαρδες, θεατρικές και αφηγηματικές, γριζόχρωμες αλλά θελκτικές.
Το σταυροδρόμι Κομνηνών - Καλαποθάκη, 50 μέτρα πάνω από τη γραμμή του νερού του Θερμαϊκού, είναι μία επιτομή της αστικής κομψότητας. Χαμηλόφωνα αινιγματικό τη νύχτα, κλασικά αστικό την ημέρα. Μια κοσμοπολίτικη σκηνογραφία της Θεσσαλονίκης με ευρωπαϊκό υπαινιγμό. Φορτωμένο ιστορικά με μυθολογικές εξάψεις μίας άλλης εποχής. Ωστόσο, καμία μικρογωνία της πόλης δεν συμπυκνώνει σήμερα τόσο έντονα την ηρεμία του πολιτισμού της καθημερινότητας. Τέσσερα υπέροχα κτίρια στις γωνίες (από νεοκλασικές εκδοχές του εκλεκτικισμού μέχρι δείγματα αρχιτεκτονικού μοντερνισμού), διάσπαρτα φωτιστικά σε τυχαία αρμονία, κινηματογραφική και elegance ατμόσφαιρα, ένας μικρός σιωπηλός πεζόδρομος, δύο ξενοδοχεία σαν ρευστοί, διερχόμενοι μικρόκοσμοι, το Λουξεμβούργο και η Ανδρομέδα, σε διαγώνια συνομιλία.
Κάθε φορά, πηγαίνοντας, απολαμβάνω σαν τελική επίγευση μία εξιδανικευμένη Θεσσαλονίκη, και κάθε φορά φεύγοντας αισθάνομαι συναισθηματικά γεμάτος. Επανεπιβεβαιώνω έτσι την υπόρρητη δύναμη που έχει η εικόνα της πόλης στην ψυχολογία των ανθρώπων της. Η πόλη φτιάχνει τους ανθρώπους της.
Και οι άνθρωποι ανταποδίδουν ενίοτε στην πόλη. Στη γωνία Κομνηνών - Καλαποθάκη και στο ιστορικό πλέον bar Eden, τις Δευτέρες ηχεί εδώ και χρόνια το προσκλητήριο του συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη στη δημοσιογραφική - λογοτεχνική παρέα του, που μετασχηματίζεται αυξομειωτικά, κλιματικά και γεωμετρικά σαν αμοιβάδα. Στο υπέροχο και εμβληματικό αυτό σταυροδρόμι φαίνεται να εμπνέεται ο Γιώργος για να πλέξει μετά τα δικά του φαντασιακά σταυροδρόμια, τα αναπάντεχα συναπαντήματα. Εκεί πρωτοσκάβει, διά χειρός ίσως, το πρώτο χώμα των ιστοριών του. Ιστορίες ρουφηγμένες πάντα μέσα απο το πολύγωνο κάδρο της Θεσσαλονίκης, που τόσο αγαπά και τόσο καλά γνωρίζει. Από εκεί πρωτοσημαδεύει με τη λιμαρισμένη κοντόκανη καραμπίνα, όπως λέει ο ίδιος. Άλλοτε σφαίρες τα διηγήματά του κι άλλοτε κοφτά βαλσάκια. Η πόλη φτιάχνει τους ανθρώπους της, και ο Σκαμπαρδώνης ανταποδίδει ξαναγράφοντας πάντα την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη.
Η Εμιλία Ξανθοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ (2003-2008) όπου αποφοίτησε με άριστα. Το 2006 και για ένα χρόνο φοιτά με πρόγραμμα ανταλλαγών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Το 2009-2010 συμπληρώνει την εικαστική της παιδεία με μεταπτυχιακές σπουδές στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, όπου και βραβεύτηκε με το βραβείο Mishcon De Reya Art Prize. Στη μέχρι τώρα πορεία της έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
13°
Η Εμιλία Ξανθοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ (2003-2008) όπου αποφοίτησε με άριστα. Το 2006 και για ένα χρόνο φοιτά με πρόγραμμα ανταλλαγών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Το 2009-2010 συμπληρώνει την εικαστική της παιδεία με μεταπτυχιακές σπουδές στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, όπου και βραβεύτηκε με το βραβείο Mishcon De Reya Art Prize. Στη μέχρι τώρα πορεία της έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές. 
