Ο πλανήτης δεν θα πάθει απολύτως τίποτα

78.383. Ο Paulo πήρε μία μεγάλη ανάσα. «Κανονικά, θα έπρεπε η Βραζιλία να χρεώνει τις υπόλοιπες χώρες για το οξυγόνο που παράγει για χάρη τους» είπε και άφησε τους Rio Times να κάνουν τα υπόλοιπα. Το επίθετο του Paulo είναι Guedes και τελεί χρέη Υπουργού Οικονομικών στην κυβέρνηση του Jair Bolsonaro. Α! Και κάτι ακόμα: Θεωρείται το δεξί χέρι του πρωθυπουργού ή αλλιώς του «πιο μισητού ηγέτη στον πλανήτη» όπως τον αποκαλεί πλέον ο τέος υπουργός του, Rubens Ricupero, μιλώντας στον Guardian. Και πολλοί ακόμη άνθρωποι που δεν χρειάστηκε να τον συναναστραφούν. Ή να τον συναναστραφούν (Macron, κουράγιο).   

78.383. Σαν μια σύντομη αναδρομή στις μέχρι τώρα κινήσεις του Bolsonaro για την αντιμετώπιση της καταστροφής στα δάση του Αμαζονίου η επιθετική πολιτική του απέναντι στο περιβάλλον που εμφανώς επιβαρύνει την κατάσταση μπαίνει πρώτη στη λίστα. Στη συνέχεια έχουμε τις διάφορες επικριτικές δηλώσεις του όπου ούτε λίγο ούτε πολύ αποδίδει ευθύνες στις ΜΚΟ οι οποίες σύμφωνα με τα λεγόμενα και το συλλογισμό του, βάζουν τις φωτιές για να πλήξουν την κυβέρνησή του. Την ίδια ώρα, κάπου παραδίπλα, ο Πρόεδρος της Κολομβίας Iván Duque Márquez κάνει έκκληση στη διεθνή κοινότητα για βοήθεια. 

78.383. Το μεγαλύτερο τροπικό δάσος του πλανήτη ξεκίνησε τη μεγάλη έξοδο από τον παγκόσμιο χάρτη. Οι ανάσες λιγοστεύουν. Ελεύθερες και μη. Ένα μήνα πριν ήταν η Σιβηρία. Ένα μήνα μετά ποιος ξέρει. Τα ρεκόρ καταγράφονται και οι στάχτες παίρνουν τη θέση τους σε έναν πλανήτη που σιγά σιγά επεξεργάζεται τα νέα του δεδομένα. Την ίδια ώρα η επιβίωση της ανθρωπότητας χάνεται επιμελώς στη μετάφραση. 

78.383. «Το βοδινό κρέας και η γενετικά μεταλλαγμένη σόγια που αγοράζουν αφειδώς όλες οι χώρες του κόσμου είναι οι γεωργικές δραστηριότητες που καταστρέφουν τον Αμαζόνιο και, σύμφωνα με όλους τους ερευνητές, εξηγούν τη δραματική αύξηση των πυρκαγιών στο τροπικό δάσος». Οι πληροφορίες του ΑΠΕ-ΜΠΕ δεν μας ρίχνουν από τα σύννεφα. Και το «μπαμ» της πτώσης δεν έρχεται ποτέ. Ούτε τώρα. 

78.383. Η απόγνωση περνάει και αυτή στην κανονικότητα. Παίρνει το σχήμα της και χαλαρώνει μέσα στο πλαίσιο του «ό,τι δεν με αγγίζει δεν με αφορά». Και πράγματι, δεν μας αφορά. Τόσες έρευνες, τόση δημοσιότητα και ακόμα σήμερα, εν έτει 2019 συνεχίζουμε να ψάχνουμε το καλαμάκι στον καφέ και αφήνουμε το πλαστικό ποτήρι να ταξιδεύει στο άγνωστο της θάλασσας επειδή «δεν ήταν δικό μας για να το μαζέψουμε εμείς» ή επειδή απλώς, δεν το βλέπουμε καν. Τόσες εκκλήσεις, τόσοι θάνατοι και ακόμα, το τσιγάρο θα εκτοξευθεί από το παράθυρο γιατί «σιγά μωρέ». Τόσο πολύ έχουμε βασανίσει αυτόν τον πλανήτη που για κάποιον ανεξήγητο πραγματικά λόγο θεωρούμε ως υπηρέτη μας και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ούτε στο ελάχιστο ότι το κακό δεν το κάνουμε σε αυτόν. Αφού ο πλανήτης ήταν εδώ πριν από εμάς και θα είναι και μετά από εμάς. Σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, η ανθρωπότητα έχει περίπου άλλο ένα δισεκατομμύριο ζωής. Ο πλανήτης Γη, άλλα έξι. 

78.383. Ρεαλιστικά, η μεγάλη εικόνα έχει σωληνάκια στις μύτες να προσπαθούν να κρατήσουν το coolness του οξυγόνου στην καθημερινότητα και γενετικές μεταλλάξεις να ανταγωνίζονται η μία την άλλη για μία θέση στον ήλιο την ώρα που αυτός θα προσπαθεί να κερδίσει τη μάχη με τα σύννεφα της βροχής και της ομίχλης. Παρόλα αυτά, σήμερα, ημέρα Τρίτη και στο ημερολόγιο γράφει 27 Αυγούστου τα διάφορα σημεία του κόσμου συνεχίζουν να καίγονται. Οι ευθύνες συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται πάνω από το φιλέ και η ελπίδα ότι κάποιος θα μας σώσει φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των μαύρων σκέψεων που ενίοτε κάνουμε. 

78.383. Δεν είμαι οικολόγος. Και όλη αυτή η συζήτηση αφορά κάτι πραγματικά πιο μεγάλο από το κίνημα της οικολογίας, του βεγκανισμού, και τα λοιπά και τα λοιπά. Όλο αυτό που συμβαίνει δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί στην επιθυμία των οργανώσεων -που προφανώς ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές- αλλά στην δική μας επιθυμία. Στη δική μας δράση. Μια συζήτηση που πρέπει όλοι να κάνουμε πρωτίστως με τον εαυτό μας είναι ότι η αδιαφορία ή η ανοχή που δείχνουμε απέναντι στην καταστροφή που συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα δεν έχει αντίκτυπο σε κανένα πλανήτη. Θα έχει όμως σε εμάς που σε λίγο καιρό χωρίς ίχνος υπερβολής θα αποτελούμαστε από νερό και πλαστικό. Και φυσικά, στους απογόνους μας. Αν θέλουμε να υπάρχουν και να αναπνέουν. 

78.383. Η ευθύνη πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε εμάς. Γιατί εμείς θα κάνουμε ανακύκλωση. Εμείς θα μειώσουμε την κατανάλωση κόκκινου κρέατος. Εμείς θα βγάλουμε σιγά σιγά τα πλαστικά από την καθημερινότητά μας. Εμείς θα αντικαταστήσουμε το αυτοκίνητό μας με τα δημόσια μέσα. Εμείς θα κλείσουμε το διακόπτη στο ρεύμα. Εμείς θα γυρίσουμε τη στρόφιγγα στο νερό. Εμείς θα μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε φιλικά προς το περιβάλλον το οποίο μας ζει, δεν το ζούμε. 

78.383. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι γι αυτές τις 78.383 φωτιές που καίνε έκαψαν και θα κάψουν το μεγαλύτερο τροπικό δάσος του πλανήτη. Και είμαστε όλοι υπεύθυνοι για το γεγονός ότι υπάρχουν πολιτικοί που αντιμετωπίζουν το οξυγόνο και το νερό ως εμπορικά προϊόντα. 

Εγκλωβισμένος στην αιωνιότητα της γραφής του Έρμαν Έσσε, υπάρχει ένας τύπος που υποστηρίζει ότι το μόνο που χρειάζεται κάποιος είναι να ξέρει να νηστεύει, να περιμένει και να σκέφτεται. Το όνομά του είναι Σιντάρτα.