Αν ο Δήμος Αθηναίων θέλει να προωθήσει τη μικροκινητικότητα, ας το κάνει σοβαρά
Κανείς δεν αμφιβάλλει πως η μικροκινητικότητα είναι το μέλλον των πόλεων. Λιγότερα Ι.Χ., καθαρότερη ατμόσφαιρα, περισσότεροι πεζόδρομοι, μια πόλη πιο ανθρώπινη. Είναι αναμφίβολα στοιχείο βιώσιμης αστικής ανάπτυξης και πράσινης μετάβασης. Στη θεωρία.
Γιατί στην πράξη, ειδικά στην Αθήνα, η εφαρμογή καινοτόμων λύσεων μοιάζει συχνά με κακόγουστη φάρσα. Πάρτε για παράδειγμα τα ηλεκτρικά πατίνια. Όταν πρωτοξεκίνησαν, χαιρετίστηκαν ως μια έξυπνη, ευέλικτη εναλλακτική. Κι εγώ ενθουσιάστηκα. Μέχρι που άρχισαν να ξεβράζονται σαν πυροβολημένες μπεκάτσες σε κάθε γωνιά: πάνω σε πεζοδρόμια, ράμπες αναπήρων, εισόδους πολυκατοικιών και μπροστά από βιτρίνες.
Τα παράπονα πλήθαιναν. Κι ο Δήμος, αποφασισμένος να βάλει τάξη, εισήγαγε τα «οριοθετημένα σημεία στάθμευσης». Καλώς. Όμως, λειτουργούν αποκλειστικά μέσω των εφαρμογών των εταιρειών – χωρίς καμία φυσική σήμανση. Ούτε πινακίδα, ούτε ένα σημάδι στο έδαφος. Μόνο μια κουκίδα στον χάρτη της εφαρμογής (όχι στο Google Maps), με την ένδειξη «P». Συνήθως χωμένη ανάμεσα σε μια νεραντζιά, μια κολώνα της ΔΕΗ, ένα φρεάτιο και ένα περίπτερο.
Και φτάνουμε στο κρίσιμο πρωινό. Ετοιμάζομαι να πετάξω για Ελβετία. Επιλέγω, εντελώς καλοπροαίρετα, να χρησιμοποιήσω ηλεκτρικό πατίνι για να φτάσω από τα Εξάρχεια στο Σύνταγμα και να πάρω από εκεί το Χ95 για το Ελ. Βενιζέλος. Στιβαρό πατίνι, δυνατή μπαταρία, ωραία διαδρομή. Όλα καλά – μέχρι να φτάσω κοντά στη στάση. Εκεί η εφαρμογή με σταματάει:
«Δεν μπορείτε να τερματίσετε τη διαδρομή σας εδώ».
Το πού μπορώ να τερματίσω παραμένει μυστήριο. Και η εξερεύνηση επικίνδυνη. Πρέπει να σταματήσω, να βγάλω το κινητό, να ψάξω στον χάρτη ή –χειρότερα– να το κοιτάζω την ώρα που οδηγώ. Και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει να οδηγείς πατίνι με το ένα μάτι στην οθόνη. Όχι, δεν είναι αστείο.
Αλήθεια, υπάρχει πουθενά στον κόσμο οριοθετημένος χώρος στάθμευσης χωρίς καμία σήμανση; Υπάρχει. Στην Αθήνα.
Έτσι, με ένα πατίνι στο ένα χέρι και μια βαλίτσα στο άλλο προσπαθώ να διαβάσω GPS ενώ περνάω –με τα πόδια πλέον– το ένα «απαγορευμένο σημείο» μετά το άλλο. Βολτάρω ανάμεσα σε Άνω και Κάτω Σύνταγμα αναζητώντας το μυστηριώδες «P» της εφαρμογής. Κάθε φορά που πίστευα ότι το βρήκα, ερχόταν ξανά ειδοποίηση:
«Δεν μπορείτε να τερματίσετε τη διαδρομή σας εδώ».
Και τότε το είδα. Το λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Να ξεκινά. Χωρίς εμένα.
Το αεροπλάνο έφυγε. Κι εγώ έμεινα πίσω, κρατώντας ένα πατίνι στα χέρια και μια εφαρμογή που μου απαγόρευε να το αφήσω λες και ήταν βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
Δεν θυμάμαι αν ήθελα να κλάψω ή να βρίσω. Θυμάμαι μόνο τη βαθιά απογοήτευση. Όχι από το πατίνι. Από την έλλειψη στοιχειώδους λογικής. Από την ιδέα ότι μπορούμε να εφαρμόζουμε ευρωπαϊκές λύσεις χωρίς τα αυτονόητα. Ούτε μια πινακίδα. Ούτε μια γραμμή στο πεζοδρόμιο. Ούτε ένα αυτοκόλλητο.
Μια πρόταση – όχι μόνο εκτόνωση
Αν ο Δήμος θέλει να προωθήσει τη μικροκινητικότητα, ας το κάνει σοβαρά. Με κανονικά, οριοθετημένα σημεία στάθμευσης. Με σήμανση, με χάρτες, με ενημέρωση. Ας τα αναλάβει ο ίδιος ή ας τα εκχωρήσει σε ιδιώτες, όπως γίνεται με τις στάσεις των λεωφορείων. Με υποδομές φόρτισης, με δυνατότητα διαφημιστικής χρήσης και –γιατί όχι– με μια οργανωμένη καμπάνια για τη σωστή χρήση.
Μόνο τότε η πράσινη μετακίνηση θα γίνει συνείδηση. Μόνο τότε θα σταματήσουμε να κυνηγάμε «θησαυρούς» σε ψηφιακούς χάρτες. Και, κυρίως, μόνο τότε δεν θα χάνει κανείς το αεροπλάνο.
Δεν χάνουμε το πιο χαρούμενο, πολύχρωμο, πολυφυλετικό χριστουγεννιάτικο μπαζάρ της πόλης, που διοργανώνουν «Οι φίλοι του Παιδιού» με τη συμμετοχή 35 και πλέον Πρεσβειών
15°
