Η πιο ζωντανή πλατεία της πόλης δεν είναι απλά ένας θαυμάσια αναπλασμένος χώρος, αλλά παραμένει πάνω από 100 χρόνια θέατρο δημόσιων λαϊκών θεαμάτων, που εξελίσσονται μέσα στο χρόνο. Οι παλιότεροι μπορεί να θυμούνται τον «Τζίμη τον τίγρη» του Βούλγαρη, τον Σαμψών ή τους λυρικούς τραγουδιστές-ζητιάνους. Ο City Lover βρέθηκε σ’ ένα είδος μετα-μπρέικ ντανς το απομεσήμερο ενός Σαββάτου και δεν έχασε την ευκαιρία (φωτό). Μετά τους νεαρούς χορευτές που έβγαλαν το καπέλο για να μαζέψουν τα σχετικά φράγκα, περίμεναν τη σειρά τους οι λατιοναμερικάνοι Ινδιάνοι, των οποίων τα γκρουπ είναι παντού, και πιο πέρα μια ορχήστρα με χάλκινα – για Βαλκάνιους τσιγγάνους τούς έκοψα, σα να βγήκαν από ταινία του Κουστουρίτσα.
Πιροσκί στην Αττική και στην Κυψέλη
Όπως όλοι ξέρουμε, το πιροσκί (και το είδος και η λέξη) έχει ρώσικη προέλευση. Έχω ανακαλύψει λοιπόν δύο τέτοια μαγαζιά-τρύπες, με μεγάλη ποικιλία πιροσκί (καμιά δεκαριά είδη) αλλά και πολλά άλλα σφολιατοειδή, ζυμαροειδή και πίτες, καθώς και γλυκά, καφέδες, σάντουιτς και λοιπά αυτονόητα. Το πρώτο το είχε ιδρύσει ένας Αρμένης, αλλά τώρα το έχουν συνεχιστές του, που κρατάνε επάξια την παράδοση. Βρίσκεται στο σταθμό του ηλεκτρικού στην Αττική (Αδμήτου 64Α, 211 0121724). Το δεύτερο, που το έχει μια οικογένεια από τον Καύκασο (δεν έχω μάθει ακόμα από πού ακριβώς), διαθέτει επιπλέον το πόντσικ (γλυκό-έκπληξη), ενώ εκτελεί και παραγγελίες για παιδικά πάρτι. Είναι Αγ. Ζώνης 44, στο Άσυλο Ανιάτων, 210 8619273. Αμφότερα με χαμηλές τιμές και καλή ποιότητα.
Η πρώτη έκπληξη στο τρόλεϊ «5»
Πρωί, Πέμπτη 9 του μήνα, αν θυμάμαι καλά. Το τρόλεϊ αρ. «5» ετοιμάζεται να στρίψει από Αγ. Λαύρας προς Πατησίων. Εγώ περιμένω στη διάβαση να περάσω προς το σταθμό «Άνω Πατήσια» του ηλεκτρικού. Το τρόλεϊ σταματάει αρκετά πριν από τη διάβαση, μη με τρομάξει, και ρολάρει πολύ αργά μέχρι τη διάβαση. Ευγένεια μεγάλη. Ανάβει πράσινο, ξεκινάω. Περνώντας, κοιτάω προς το τιμόνι. Μια οδηγός, νέα και γλυκύτατη. Σκάμε ανυπόκριτο χαμόγελο μεταξύ μας. Περνάω απέναντι. Αυτό κάνει τη στροφή, βλέπω τον αριθμό του: 8043. Ανοίγω την ηχογράφηση του κινητού, το καταγράφω.
Έχω πάρει για ελάχιστες στάσεις (από «Καρανίκα» στους Αμπελόκηπους μέχρι «Ερίκος Ντινάν», αφού έχω περπατήσει αρκετά) το λεωφορείο «Α 5», Αθήνα-Ανθούσα. Είναι γύρω στις 2 το μεσημέρι, Δευτέρα 13 του μήνα (σίγουρα). Ακούω συμφωνική μουσική. Είναι από τον οδηγό. Πλησιάζω, πιάνω κουβέντα. Ένας νέος και γλυκός άντρας (το ξέρω ότι χρησιμοποιώ τα ίδια λόγια με το παραπάνω), που άκουγε Τρίτο. «Πήξαμε τόσους μήνες χωρίς κλασική μουσική» μου λέει. «Και ξαναπαίζει στις ίδιες ακριβώς συχνότητες που έπαιζε και πριν. Μόνο που δεν άρχισε ακόμα τις νέες παραγωγές». Δεν άκουγε σκυλοτράγουδα, δεν άκουγε σκυλοπόπ. Άκουγε Σούμαν. Κατεβαίνω γελαστός. Το λεωφορείο ήταν το ΥΜΙ 1120. Υ.Γ. Αυτά είναι τα ωραία, άμα παίρνεις ΜΜΜ.
«Mikel spot»: Η πιάτσα της Πανεπιστημίου δυναμώνει
Λίγους μήνες πριν είχα επισημάνει ότι, αρχής γενομένης από το φούρνο στη γωνία με την Πατησίων, το χαμηλό κομμάτι της Πανεπιστημίου, δεξιά όπως κατηφορίζουμε, τείνει να εξελιχτεί σε πιάτσα πρόχειρων εδεσμάτων και ποτών. Πρόσφατα προστέθηκε κι άλλο μαγαζί στην περιοχή: μια καφετέρια της παραπάνω αλυσίδας στον αρ. 58. Αρχιτεκτονικό επίτευγμα η διαρρύθμιση, γιατί κατάφεραν και το φτιάξανε το μαγαζί σ’ ένα πολύ μακρόστενο χώρο, «βγάζοντας» μάλιστα και τραπεζάκια για άραγμα (όπως εξάλου βγάζουν και στο πεζοδρόμο). Πολύ καλόγουστη διακόσμηση. 210 3810036, κάνει και ντελίβερι. Περισσότερα: www.mikelcc.gr.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
