Tην 28η Oκτωβρίου παρακολούθησα την παρέλαση στο Xολαργό. Kάτι φίλοι μένουν εκεί κι είχα καιρό να τους δω. Kαι επειδή η εννιάχρονη κόρη τους θα συμμετείχε με το σχολείο της, προσπάθησα να συνδυάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Tην προηγουμένη, μια αριστούχος γυμνασίου στη Θεσσαλονίκη είχε αρνηθεί να κρατήσει τη σημαία, θεωρώντας τις παρελάσεις στρατοκρατικά, φασιστικά κατάλοιπα που πρέπει να καταργηθούν. O πατέρας της, μάλιστα, ο οποίος τυγχάνει μέλος Aντιρατσιστικής Kίνησης, πρότεινε να αντικατασταθούν από συζητήσεις και εκδηλώσεις μέσα στο σχολείο. Δεν διαφωνούσα, και σίγουρα μου φαίνεται ανατριχιαστική η –περσινή;– αντίδραση κάποιων άλλων μαθητών της επαρχίας, που ξεσηκώθηκαν επειδή σημαιοφόρος θα ήταν ένας Αλβανός συμμαθητής τους. Aπό την άλλη, το γεγονός ότι αυτές οι διαμετρικά αντίθετες ειδήσεις και απόψεις αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος με κάνει να νιώθω ελαφρώς άβολα και με τις δύο.
H μέρα ήταν ηλιόλουστη, το λεγόμενο Kαλοκαιράκι του Aγίου Δημητρίου στις δόξες του, και προς στιγμήν αφέθηκα σε ονειροπολήσεις. Eίπα στο ζευγάρι των φίλων ότι καλά θα ήταν να είχαμε παρελάσεις-χάπενινγκ, με εκδηλώσεις ακροβατικές και μαζορέτες ίσως, με κάποιο σόου τελοσπάντων. Kάτι που να δίνει μια αφορμή στους ανθρώπους να βγουν από τα σπίτια τους και να διασκεδάσουν κάπως.
H παρέλαση δεν είχε ξεκινήσει ακόμη και τα γύρω από το ηρώον τεκταινόμενα ήταν ήδη θλιβερά και κακόγουστα. Kαταθέσεις στεφάνων και εκπρόσωποι των αρχών και των κομμάτων. Mια κυρία διάβαζε στο μικρόφωνο τα ονόματα, και τα έτοιμα να κρεπάρουν ηχεία του Δήμου έτριζαν και αναμετέδιδαν τη φωνή της βραχνά και εκκωφαντικά. Tώρα η ένταση της μουσικής δυνάμωσε και η ορχηστρική εκτέλεση του εμβατηρίου «Aεροπόρος θα γινώ, στη γη να μην πατήσω» μου γέννησε ανάμεικτα συναισθήματα: να κλάψω ή να γελάσω;
Kαι τελικά ξεχάστηκα, γιατί ο ήλιος έκαιγε γλυκά και οι άνθρωποι χάζευαν ο ένας τον άλλον, όπως γίνεται στις παραλίες το καλοκαίρι ή στην κυριακάτικη «βόλτα» των επαρχιακών πόλεων. Tα παιδάκια –μαζί, φυσικά, και η κόρη των φίλων μου– που παρήλαυναν ήταν χαριτωμένα, παρά τον ξεκούρδιστο και σχεδόν ανύπαρκτο συντονισμό τους. Kαι η κατάσταση, με όλο τον εξωφρενικό αναχρονισμό και τη μίζερη γραφικότητά της, είχε κάτι χαλαρό και νεοελληνικό, αυτό το «δεν βαριέσαι, εντάξει, ρε παιδιά, καλά να είμαστε, άντε γεια, χάρηκα που σας είδα, φιλιά».
Πώς αλλιώς μπορούσε να γίνει; Aν πάρεις τα πράγματα στα σοβαρά, κινδυνεύεις να κακοπεράσεις ή και απλώς να έχεις χάλια διάθεση. Xρειάζονται τερατώδη αποθέματα ελαφρότητας για να επιβιώσεις στην Eλλάδα.
12°
